Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 16 Ιουνίου 2024
Το πολίτευμα των παρόντων, του οποίους ωστόσο έχει τη διαρκή υποχρέωση να εμπνέει ώστε να πολλαπλασιάζονται, ίσως και… ζωηρεύουν, σε επίπεδο πάθους συμμετοχής, η Δημοκρατία μας, βρίσκεται σε κρίση αντιπροσώπευσης. Και μάλιστα, στη χώρα που… κάποτε τη γέννησε.
Τα γεγονότα, ως δεδομένα, είναι ουδέτερα και αντικειμενικά. Οι ερμηνείες τους υποκειμενικές και χρωματισμένες. Η αναζήτηση του χρηστικού μέσου όρου λειτουργεί ως σημείο καμπής και τομής στην αλληλουχία των εξελίξεων. Εφόσον διατηρεί κάποιος την ψυχραιμία και την ευθυκρισία να ατενίζει «μεγάλες εικόνες», να μην εγκλωβίζει τη ματιά στα μικρά και πεπερασμένα, να γοητεύεται από τον πειρασμό της αυτογνωσίας.
Οι κάλπες των πρόσφατων ευρωεκλογών έντυσαν με πινελιές αβεβαιότητας το εθνικό μέλλον. Αποσυναρμολόγησαν περαιτέρω το πολιτικό σύστημα. Λειτουργούν ήδη ως αφετηρία. Μένει να αποδείξει η προσεχής πραγματικότητα, ποιό θα είναι το ταυτοτικό αποτύπωμα της διαδρομής που εκκινεί από τη συγκεκριμένη αφετηρία.
Σε κάθε περίπτωση, προσδεθείτε…
Η απενοχοποίηση της αποστασιοποίησης
Στον πυρήνα της ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων έρχονται αναπόφευκτα και αναπότρεπτα οι αριθμοί που αφορούν την «όλη Κεντροδεξιά», για να παραφράσουμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η κοινωνική μήτρα της Νέας Δημοκρατίας, η οποία επέδειξε πεισματικές αντοχές στην εποχή της θύελλας των Μνημονίων, όταν για παράδειγμα η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, υπέστη ασύμμετρη ρωγμή.
Η ιστορική εμπειρία οδηγεί στην εκτίμηση ότι η πληγή που άνοιξε, θα κλείσει πολύ δύσκολα. Και το κομμάτι που θα αποδειχθεί «μη ιάσιμο» θα έχει ανατροφοδούμενη επίπτωση στην αναδιάταξη ισορροπιών στο πολιτικό σύστημα.
Ίσως και στην ανασύνθεσή του…
Η ερμηνεία της «συσσώρευσης»
Η κρίση αντιπροσώπευσης που συνοδεύει το διαρκές μέλλον του αποτελέσματος των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, εντοπίζει ερμηνευτική μεθοδολογία και στη θεωρία της «συσσώρευσης».
Μια κοινωνία, η δική μας, που ταλαιπωρήθηκε αναίτια και αφόρητα την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, δυσκολεύεται να απωθήσει στο υποσυνείδητό της «εκείνα» τα τραύματα.
Σε κάθε καινούρια ρωγμή εμπιστοσύνης που ανοίγεται στη σχέση με το πολιτικό σύστημα λοιπόν, οι προηγούμενες ρωγμές επιστρέφουν για να προστεθούν. Σωρεύονται. Και το αθροιστικό αποτέλεσμα διαμορφώνει… τέρατα, σαν και εκείνα που μας προειδοποιούσε ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις ότι θα αντικρίζαμε στον καθρέφτη μας. Από τη στιγμή που θα υποκύπταμε στη φθορά της κόπωσης να βρισκόμαστε σε διαρκή συνειδησιακή εγρήγορση, ώστε να φροντίζουμε και να ανανεώνουμε τη Δημοκρατία (μας).
