Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Δεν ήταν εύκολο να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος. Ο λαός μας έχει μια γονιδιακή έλξη προς τον λαϊκισμό, την προχειρότητα και την επιπολαιότητα, ένα μωσαϊκό παθογενειών που διαμορφώνει εκρηκτική “πρώτη ύλη” για την πυροδότηση της αυτοκαταστροφής.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ωστόσο κατάφερε να διαβάσει σωστά τη συγκυρία και να την αξιοποιήσει, προς όφελος του μέλλοντός μας. Παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση και τις επετειακές εκδηλώσεις για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ένα χαμόγελο ικανοποίησης, έστω και βυθισμένο στην πίκρα της παρακμής, είναι δύσκολο να μην το αφιερώσεις στον Εθνάρχη.
Η Δημοκρατία μας, η Δημοκρατία την οποία εκείνος εδραίωσε και σχεδίασε στις απαρχές της Μεταπολίτευσης, αποδείχτηκε εξαιρετικά ανθεκτική. Άντεξε απέναντι σε κάθε κίνδυνο. Άντεξε ακόμη και τους εσωτερικούς… αντιπάλους. Άντεξε τον δικό μας, προβληματικό εαυτό.
Η συνθήκη δεν είναι εύκολη. Η Δημοκρατία είναι το αρτιότερο αλλά και δυσκολότερο πολίτευμα που επινόησε η ανθρώπινη σκέψη. Απαιτεί διαρκή φροντίδα, και πάνω από όλα απαιτεί σύνθεση. Τη συναπόφαση να συντονίσουμε μια κοινή διαδρομή, να συνυπάρξουμε, να συνεργαστούμε. Να βάλουμε το “εμείς” πάνω από το ματαιόδοξο “εγώ”. Να αναζητούμε, εδραιώνουμε και υπερασπιζόμαστε τη συμφιλίωση, απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής, ο τελευταίος ενσαρκωτής του μεσαίου χώρου, που ενέπνευσε τόσο μαζική στοίχιση κοινωνικών δυνάμεων στη δική του ηγετική περπατησιά.
Η Δημοκρατία μας άντεξε και αντέχει. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, υπήρξαν τρεις περίοδοι με έντονα προβληματικά στοιχεία. Η Δημοκρατία που μας κληρονόμησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποδείχτηκε ισχυρότερη και ανθεκτικότερη.
Η περίοδος του Γιώργου Παπανδρέου, με την καταδίκη της Ελλάδας στην εθνική τραγωδία και την κοινωνική φτωχοποίηση των αχρείαστων Μνημονίων. Τότε που η Δικαιοσύνη… σφύριζε αδιάφορα, και τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας εντόπιζαν ζητήματα συνταγματικότητας μονάχα στις… περικοπές αποδοχών των δικαστικών.
Η περίοδος του Αλέξη Τσίπρα, στην πρώιμη κυρίως εκδοχή της, με διάφορες… απροσάρμοστες προσωπικότητες να φλερτάρουν με την έξοδο της Ελλάδας από την κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, και την εναρμόνιση του εθνικού μέλλοντος με τον… Τρίτο Κόσμο.
Πάνω από όλα όμως, η εποχή Σημίτη. Η εποχή της… λαίλαπας, ειδικά μετά τις (“περίεργες”) εκλογές του 2000, που ταυτίστηκε με η διαπλοκή και τη διαφθορά, με τη βίαιη αναδιανομή πλούτου σε βάρος των μη προνομιούχων, με εθνικές υποχωρήσεις μη αναστρέψιμου αποτελέσματος, όπως τα Ίμια ή και το… πακετάρισμα Οτσαλάν. Με σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα παντού.
Η σκοτεινή περίοδος της διακυβέρνησης Σημίτη ήταν η μεγάλη δοκιμασία των αντοχών της Δημοκρατίας μας. Της Δημοκρατίας που μας κληρονόμησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Έστω και αργά, το 2004, ο κυρίαρχος λαός έδωσε την ηχηρή απάντησή του, παρκάροντας στο περιθώριο της Ιστορίας τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου.
Οι αντοχές της Δημοκρατίας μας επιβεβαιώνονται από την αδυναμία εκείνης της… παρέας να αλλάξει το αποτύπωμα της Ιστορίας για την περίοδο Σημίτη. “Ορφανά”, “ευεργετημένοι” και… περιπλανώμενοι περαστικοί από το ένα κόμμα σε ένα άλλο, συνεχίζουν να βρίσκουν ζωτικό χώρο ύπαρξης, φωνή και ρόλο στη δημόσια σφαίρα.
Κανείς ωστόσο δεν τους παίρνει σοβαρά. Κανείς δεν τους ακούει. Κανέναν, εκτός από τη δική τους παρέα, δεν μπορούν να επηρεάσουν. Μια Δημοκρατία “αλεξίσφαιρη” απέναντι στους εισοδηματίες της παρακμής. Ένα απέραντο, ιστορικό “ευχαριστούμε” στον Εθνάρχη…
