Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα άκρα και οι ακρότητες, όπως μας προειδοποιούσε ο Κώστας Καραμανλής, πριν τις εκλογές του 2009, που άνοιξαν το δρόμο για την εθνική τραγωδία των Μνημονίων. Η ακροδεξιά, ως συμπεριφορική και ηθική επιλογή, οριζόντια στο πολιτικό σύστημα και τον δημόσιο βίο, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών. Το μίσος και ο διχασμός, ως μέσο… βιοπορισμού, για εκείνους που δεν βρίσκουν ρόλο και λόγο ύπαρξης στο εθνικό γίγνεσθαι, σε συνθήκες ομαλής Δημοκρατίας, νηφαλιότητας, σύνεσης, μετριοπάθειας και συναίνεσης.
Το debate των υποψηφίων για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, το οποίο φιλοξένησε η δημόσια τηλεόραση, χωρίς την παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου, ήρθε να επιβεβαιώσει όσα είχαν διαφανεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι υποψήφιος για την ηγεσία… λάθος κόμματος.
Η πολιτική πλατφόρμα του δεν έχει σχέση με τη Σοσιαλδημοκρατία. “Παράρτημα”, είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου. Παράρτημα της Δεξιάς. Και είναι τραγικό, να… έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην εθνική περιπέτεια των Μνημονίων.
Η Σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη, αναζητεί να συγκινήσει κοινωνικά ακροατήρια, με θέσεις που να την τοποθετούν στο Κέντρο του πολιτικού συστήματος, υπερασπιζόμενη την κοινωνική αλληλεγγύη και Δικαιοσύνη, τη μέριμνα για τους περισσότερο αδύναμους, τη φροντίδα για όσους βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη.
Όσα είπε ο Ανδρέας Λοβέρδος επιβεβαίωσαν ότι, κινείται ιδεολογικά… αλλού. Ο τρόπος που τα είπε, με ένταση και επιθετική διάθεση, με έντονο διχαστικό αποτύπωμα, επιβεβαίωσε την απουσία τομής λόγων, πράξεων και συναίσθησης πραγματικότητας. Την αβάσταχτη γοητεία του διχασμού, ειδικά όταν ηλικιακά έχεις προσπεράσει το στάδιο που μπορείς να μαθαίνεις από τα λάθη σου, και να βελτιώνεσαι.
Τι έχει ανάγκη σήμερα η ελληνική κοινωνία, τι έχουν ανάγκη εκείνοι που ψήφιζαν επί δεκαετίες ΠΑΣΟΚ, και του γύρισαν την πλάτη, μετά την ιστορική ανορθογραφία της “συγκυβέρνησης με τη Δεξιά”, την περίοδο 2012-2015.
