Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 19 Ιουνίου 2021
Η αναγνώριση της ύπαρξης ενός προβλήματος παραμένει η ασφαλέστερη… γενναιότητα για την αποτελεσματική διαχείριση, αντιμετώπιση και υπέρβασή του. Απαιτεί φυσικά περίσσευμα ψυχικού σθένους, ακριβώς επειδή τέμνεται στο σημείο καμπής δυο διαφορετικών οπτικών της αλήθειας. Της… κανονικής, και εκείνης που έχουμε κατασκευάσει, ως βολικό ισοδύναμο αποπροσανατολισμού.
Στο περιθώριο της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Συμμαχία μας υπενθύμισε με άγαρμπο τρόπο, ότι η… ωδή του συμφέροντος και των ισορροπιών προηγείται κάθε έννοια ηθικής και δικαίου. Κάπως έτσι, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν παραμένει κεντρικός παίκτης, με δεδομένη χρησιμότητα, και ο ίδιος ο «Ατατούρκ» της εποχής μας καταφέρνει να προσαρμόζει τη ρητορική και τη συμπεριφορά του στην αυταπόδεικτη ανάγκη κάθε συγκυρίας. Ακόμη κι αν χρειάζεται να… υποκλίνεται στον Τζο Μπάιντεν.
Το «φαινόμενο Ερντογάν» θα αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για την πολιτική ανάλυση του μέλλοντος. Όσο αποκρουστική κι αν είναι η τρέχουσα κατάντια του άλλοτε μεταρρυθμιστή Δημάρχου Κωνσταντινούπολης, είναι δύσκολο να μην του αναγνωρίσεις προχωρημένο πολιτικό αισθητήριο. Και φυσικά, ταυτοτικά στοιχεία πολιτικού ο οποίος γνωρίζει να επιβιώνει. Γνωρίζει τι πρέπει να κάνει για να επιβιώνει. Και είναι κυνικά πρόθυμος να το κάνει.
Η ατελής ανάγνωση του «φαινομένου Ερντογάν» αποτελεί αχρείαστη και ασυγχώρητη παράμετρο που επιτρέπει στον Τούρκο σημερινό Πρόεδρο να μεγεθύνει τη σκιά του. Να παίζει με το συναίσθημα και την ψυχολογία μιας ακαλλιέργητης κοινωνικής μάζας, στην ενδοχώρα της Τουρκίας. Και να πλασάρει την υστεροφημία της διαδρομής του ως υπερασπιστής του σύγχρονου πολιτικού Ισλάμ.
Το ακόμη πιο επικίνδυνο και προβληματικό με την περίπτωση του Ταγίπ Ερντογάν, είναι ότι δημιουργεί σχολή. Βρίσκει μιμητές. Και επειδή, είναι λίγο δύσκολο να… μετακομίσουμε γεωγραφικά, θα τους βρούμε μπροστά μας.
