Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Ιουλίου 2024
Η εποχή της μεγάλης αναστάτωσης, που για το έθνος μας απαντάται στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων και σε εκείνα που τη διαδέχτηκαν, χαρακτηρίζεται, περίπου ταυτοτικά, από μια εκκωφαντική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του πολιτικού συστήματος.
Εκείνοι που αποκτούν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή και το μέλλον μας, με τη δική μας συγκατάθεση, συνειδητή ή… σιωπηλή, μέσω της αποχής μεγάλων πλειοψηφιών της κοινωνίας από τις εκλογικές διαδικασίες, δεν είναι εδώ και πολύ καιρό οι καλύτεροι από εμάς. Δεν διαθέτουν την προίκα ταλέντου, ικανοτήτων και οράματος για να εμπνεύσουν και να συναρπάσουν. Δεν μπορούν να εκφράσουν μια κοινωνία σε διαρκή κίνηση, με διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες και προτεραιότητες.
Η πολιτική, στα χρόνια των Μνημονίων μέχρι και σήμερα, εξελίχτηκε σε… επαγγελματική αποκατάσταση. Αρκετοί από εκείνους που αδυνατούν να σταθούν στον ανταγωνισμό του στίβου της ζωής, αντί να… μονάσουν, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, γίνονται πολιτικοί. Και ως… περαστικοί, με ασπόνδυλη ηθική ταυτότητα, μετακινούνται από το ένα κόμμα στο αντίπαλο, εφόσον μια τέτοια μετακίνηση εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Η ευθύνη φυσικά βαρύνει εμάς. Τη συλλογική κοινωνία. Τους πολίτες που κουράστηκαν να είναι ενεργοί, και επιλέγουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια και την οργή τους δια της αποχής. Έτσι, μετατρέπονται σε συνενόχους της εθνικής παρακμής, η οποία έχει παγιωθεί στον τόπο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, επιδεινώνοντας τις συνέπειες της εθνικής φθοράς.
Ένα τόσο χαμηλής αισθητικής και δυνατοτήτων πολιτικό δυναμικό, είναι γονιδιακό ανίκανο να καταλάβει την κοινωνία. Τις αγωνίες και τις ανησυχίες της. Τα προβλήματα και τους προβληματισμούς της. Τις ανάγκες και τις προτεραιότητές της.
Διαμορφώνεται έτσι μια αχρείαστη και μοιραία δυσαρμονία πολιτικού συστήματος και κοινωνίας. Με την ασυγχώρητη δυσκολία των πολιτικών να καταλάβουν την κοινωνία, να λειτουργεί ως μεγάλος επιταχυντής του εθνικού τέλματος.
Το φως μέσα μας, αδειάζει επικίνδυνα.