Δημοκρατία… Ένα όνομα με ιστορική αποστολή να αφυπνίζει τις καρδιές των ανθρώπων και των κοινωνιών. Ειδικά σε εποχές παρακμής και φθοράς, απογοήτευσης και υστέρησης φωτός…
Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, θα ήταν απρέπεια να μην σταθεί κανείς στη Δημοκρατία ως βιωματική ευδαιμονία. Όταν και όπου λειτουργεί φυσικά, ώστε να γίνεται αισθητή στην καθημερινότητα και την πραγματικότητα των πολιτών στους οποίους απευθύνεται, εκφράζει εμπνέει.
Στα χώματα που αντικρίζουν τον αττικό ουρανό, στη σκιά του δέους που προκαλεί ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης, σεργιανίζει η αντανάκλαση του μαιευτηρίου της Δημοκρατίας. Τότε, πολύ παλιά, στην Αρχαία Αθήνα, όταν η ανθρώπινη σκέψη εμπνεύστηκε την αρτιότερη μορφή οργάνωσης των κοινωνιών που εμφανίστηκε ποτέ στη διαδρομή της Ιστορίας του ανθρωπίνου γένους.
Πόσο επώδυνο, αχρείαστο και ενοχλητικό είναι, εμείς, ως σύγχρονες γενεές του ελληνικού έθνους, να παρακολουθούμε τη Δημοκρατία να αποσυναρμολογείται στη χώρα που τη γέννησε. Με τη ρωγμή ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και το πολιτικό σύστημα, να είναι βαθύτερη και περισσότερο σύνθετη, ακόμη και από την τρομακτική εμπειρία της περιόδου της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, την προηγούμενη δεκαετία.
Ένα πολιτικό προσωπικό χαμηλού επιπέδου, δυνατοτήτων και αισθητικής, μια Δικαιοσύνη όμηρος των αρρυθμιών της, ένα μιντιακό σύστημα με… οπαδική προδιάθεση, ένας δημόσιος βίος παραδομένος στον μεγάλο θυμό για όσα χάθηκαν και δεν διορθώνονται. Για τις πληγές που άνοιξαν και δεν επουλώνονται.
Η ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας από όσους έχουν δικαίωμα υπογραφής και απόφασης για το παρόν μας και διαμόρφωσης του μέλλοντός μας είναι εμφανώς ελλειμματική. Ατροφική. Μυωπική. Μια συνθήκη η οποία επιδεινώνει την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί. Και προσλαμβάνει στοιχεία μεγάλης επιτάχυνσης των εξελίξεων.
Στις αρχαίες τραγωδίες άλλωστε, η κάθαρση είχε θεμελιώδη ρόλο στη λύτρωση του πρωταγωνιστή. Και στην ψυχική λύτρωση των θεατών…
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 8 Μαρτίου 2025
