Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021
Η δωρεά της προσφοράς στην ανθρώπινη πρόοδο, είναι αδιατάραχτα συνυφασμένη με την ιστορική εξέλιξη του έθνους μας. Από τη Δημοκρατία, το αρτιότερο των πολιτευμάτων, μέχρι τις επιστήμες, τη σκέψη για το καινούριο, το καινοτόμο, το διαφορετικό.
Είναι στον γενετικό κώδικά μας, να είμαστε… φλύαροι. Να έχουμε άποψη, τις περισσότερες φορές για θέματα που δεν κατέχουμε, όχι απλά επαρκώς, αλλά σκανδαλιστικά επιφανειακά. Αυτοί είμαστε ωστόσο, και μάθαμε να πορευόμαστε διαχειριζόμενοι τις ατέλειες και τις ιδιαιτερότητές μας.
Σε εποχές μεγάλου αποπροσανατολισμού, αβεβαιότητας και ανασφάλειας, όπως είναι η τρέχουσα συγκυρία, με τις οικονομικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας του κορονοϊού να συνεχίζουν τη διαβρωτική παρακμή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, πολλαπλασιάζονται εκείνοι που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν ρόλους στο πολιτικό γίγνεσθαι. Με καινούριους κομματικούς σχηματισμούς, όχι όμως απαραιτήτως με καινούριες ιδέες, πολύ περισσότερο όχι με καινούρια πρόσωπα.
Η πολιτική στην Ελλάδα άλλωστε, ειδικά μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, στη σκιά των εκλογών του «λεφτά υπάρχουν» το 2009, εξελίχτηκε σε… επιθεώρηση των άκρων. Εκείνων που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα, και μέσω των social media καλλιέργησαν την, κυρίαρχη πλέον, κουλτούρα της υστερίας, την οποία εναγκαλίστηκαν και άλλοι παράγοντες του δημοσίου βίου, δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι, οικονομολόγοι.
Στο παρασκήνιο καταγράφονται εσχάτως κυκλωτικές κινήσεις για καινούρια κομματικά αφηγήματα. Σκέψεις, πρωτοβουλίες και προθέσεις που διευκολύνονται από τον εκλογικό νόμο της απλή αναλογικής, με τον οποίο θα διεξαχθεί η επόμενη εθνική αναμέτρηση.
Ο εκλογικός νόμος της… αποσταθεροποίησης, για μια χώρα σαν τη δική μας, χωρίς κουλτούρα συνεννόησης και συνεργασιών, σε μια ατυχή συγκυρία, με το πολιτικό δυναμικό να προκαλεί μελαγχολία με το χαμηλό επίπεδό του.
