Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το 2016, μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα έχρισε την Άνγκελα Μέρκελ φυσική ηγέτιδα της Δύσης, φοβούμενος όσα θα έφερνε μαζί του στον Λευκό Οίκο ο… διασκεδαστής που μόλις είχε ταπεινώσει στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ την τοξική Χίλαρι Κλίντον.
Έξι χρόνια μετά, η Άνγκελα Μέρκελ, που νωρίτερα από το 2016 είχε κρατήσει ενωμένη την Ευρώπη και όρθια την ευρωζώνη, αντιστεκόμενη στις φωνές που ήθελαν τη βίαιη εκδίωξη της Ελλάδας από την κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, βρίσκεται να απολογείται σε έναν άλλο… διασκεδαστή. Τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Τον ηγέτη που η Δύση, αλλά και πολύ πιο συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Ένωση… δεν έκαναν παρέα πριν από τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας, επειδή επί ημερών του η Ουκρανία έγινε κράτος συνώνυμο της διαφθοράς, παραδομένη στις συμμορίες του εγκλήματος και τους νεοναζί του Τάγματος Αζόφ.
Η συγκυρία βέβαια θέλει τον Ζελένσκι “ήρωα”. Όσο περνάει ο καιρός ωστόσο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται… τι τρέχει με την περίπτωση και τον ρόλο που έχει κληθεί να διαδραματίσει ο πρώην ηθοποιός, που επελέγη να ηγηθεί της Ουκρανίας.
Η Άνγκελα Μέρκελ, έδειξε υπομονή. Αυτό άλλωστε ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμά της. Περίμενε να αρχίσει να αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Και μιλώντας σε εκδήλωση στο Βερολίνο, έδωσε τη δική της εκδοχή στην Ιστορία.
Η Μέρκελ δεν… ντάντευε ή έκανε υποχωρήσεις στον Πούτιν. Κατάφερε να κρατάει τον Ρώσο Πρόεδρο “εντός πλαισίου”, όπως συνέβη και με τον έτερο αναθεωρητή της εποχής μας, Ταγίπ Ερντογάν. Χωρίς τη μετριοπαθή πολιτική της Μέρκελ, η Ρωσία θα είχε επιτεθεί νωρίτερα στην Ουκρανία. Και τα δεινά για τους Ευρωπαίους πολίτες θα ήταν απείρως μεγαλύτερα.
Ακόμη και στο θέμα της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, η Μέρκελ προσέγγισε διακριτικά την “επώδυνη αλήθεια”. Τώρα που δρομολογείται η… απεξάρτηση, η Ευρώπη θα αγοράσει το πολύ ακριβότερο αμερικανικό πετρέλαιο, σε χρόνους… καθυστέρησης, και με πηγές χώρες… ντροπή για τη σύγχρονη δυτική Δημοκρατία, όπως τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Ιράν και τη Βενεζουέλα.
Λείπει. Η Μέρκελ. Και η ψυχραιμία της. Ειδικά όταν κάνει κάποιος τις συγκρίσεις με την παιδική χαρά που τη διαδέχτηκε, στη Γερμανία και την Ευρώπη.
Η απάντηση εκείνης που κράτησε την Ευρώπη ενωμένη και όρθια, σε εκείνον που επιδιώκει τη διάλυσή της. Την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών. Και, αν… τύχει, και έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
