Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2021
Το δέος μπροστά στην ετυμηγορία της κοινωνίας… Η ανατροφοδοτούμενη αποστολή της πολιτικής να πείθει, να παρακινεί, να συναρπάζει, να κατανοεί τις ανάγκες κάθε συγκυρίας και να εναρμονίζει τον βηματισμό της με τις προτεραιότητες της κοινωνίας, σε κάθε στροφή της ταυτοτικής διαδρομής της.
We the people, λοιπόν, ακριβώς όπως το κατέγραψαν στο πιο προοδευτικό συντακτικό κείμενο των τελευταίων αιώνων, οι πατέρες του αμερικανικού έθνους. Ο λαός θα πρέπει να έχει πάντα τη δύναμη να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του, ακριβώς όπως εκτονώθηκε με την πιο συναρπαστική Επανάσταση ιδεών και συνειδήσεων στην Ιστορία της ανθρωπότητας, τη Γαλλική Επανάσταση.
Αυτά με το ταξίδι στη μνήμη. Στο βιωματικό παρόν, θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε με γενναιότητα ειλικρίνειας, τον καθρέφτη μιας θεμελιώδους δημοκρατικής ανορθογραφίας, την εκλογή κομματικών ηγεσιών από τη… βάση. Από την κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Καμία κοινωνία δεν ψηφίζει σε κομματικές εκλογές. Πολίτες με αντίθετη κομματική και ιδεολογική τοποθέτηση, προσέρχονται με… χαριτωμένη διάθεση στις εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας ενός άλλου κόμματος, προκειμένου να την επηρεάσουν, να την… τρολάρουν, να τη διαβρώσουν.
Δεν ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο κόμμα, δεν ενδιαφέρονται για το «γενικό καλό», αυτή την τόσο σκανδαλιστική έννοια, που ούτε οι Διαφωτιστές κατάφεραν να ερμηνεύσουν με πειστικότητα, δεν ενδιαφέρονται για την ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας.
Ενδιαφέρονται για το δικό τους κόμμα, και το πώς θα το ευνοήσουν, προκαλώντας βλάβη σε ένα άλλο κόμμα, με το να συμβάλλουν στην εκλογή ενός ηγέτη που… βολεύει τις στρατηγικές επιδιώξεις του δικού τους κόμματος. Γι’ αυτό και την επομένη της εκλογής… αποσύρονται από τα μητρώα του κόμματος στο οποίο ενεγράφησαν για… μια βραδιά, και σε κάθε περίπτωση δεν συμμετέχουν σε καμία διαδικασία του. Ενσαρκώνουν τον ρόλο που εξαρχής είχαν στο μυαλό τους. Περαστικοί…
Από το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε και στην Ελλάδα τη σχετική διαδικασία απευθείας εκλογής του προέδρου ενός κόμματος από την… κοινωνία, έχουμε ζήσει επαρκή… παρατράγουδα, αλλοίωσης της βούλησης των πραγματικών μελών και οπαδών ενός κόμματος, με την εισβολή… περαστικών.
Και δυστυχώς, κανείς δεν έχει τη βούληση και την πολιτική γενναιότητα να πάρει τη μεγάλη απόφαση του παρκαρίσματος αυτής της ανορθογραφίας στο… χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Έτσι, το πολιτικό σύστημα εγκλωβίστηκε σε χαλαρούς δεσμούς ιδεολογικής και… ηθικής σχέσης με την κοινωνία.
Περαστικοί και μετακινούμενοι ψηφοφόροι-μέλη, περαστικοί και μετακινούμενοι πολιτικοί, που ξεχνούν τη χθεσινή ταυτότητά τους, για να εξασφαλίσουν τον σημερινό βιοπορισμό, που θα διευκολύνει την αυριανή προσωπική ευημερία.
Μια ρωγμή στη Δημοκρατία, στη χώρα, οι πρόγονοι της οποίας την εμπνεύστηκαν, και την κληρονόμησαν στην ανθρωπότητα.
