Η δημοσιογραφία στα… καλύτερά της, θα έλεγε κανείς. Ή μάλλον, μια πτυχή της δημοσιογραφίας, με συγκεκριμένους “λειτουργούς” της σε συναισθηματική, ψυχική και ηθική απόσταση από την κοινωνία και τις αγωνίες της. Τις ανάγκες και τις καινούριες προτεραιότητές της.
Με αφορμή τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για τη φορολόγηση των (πολύ) πλουσίων, τις τελευταίες ημέρες ζήσαμε επικές στιγμές… σκανδαλώδους αφέλειας από παρουσιαστές εκπομπών στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, που εμφανίζονταν να δυσκολεύονται να καταλάβουν αυτό που έλεγαν τα στελέχη του κόμματος το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και επέμειναν να… μεταφράζουν τις σχετικές απόψεις ως πρόταση φορολόγησης της συλλογικής κοινωνίας, της μεσαίας τάξης, των πάντων.
Η εικόνα των συστημικών ΜΜΕ στη χώρα μας είναι βαθιά παρακμιακή. Και ο εναγκαλισμός με τη φθορά μοιάζει μη αναστρέψιμος. Μοιραίοι και άβουλοι, όπως θα έλεγε ο Βάρναλης, προσπερνούν την άβολη αλήθεια της καχυποψίας και της απαξίωσης με την οποία αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Ειδικά ορισμένοι, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει τον… προηγούμενο εαυτό τους, όταν πριν από μερικά χρόνια υποστήριζαν τα ακριβώς αντίθετα από όσα υποστηρίζουν σήμερα.
Του Νίκου Φυλάγγελου
