Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022
Ο μεγάλος πειρασμός των εθνών που κληρονομούν στη μη αναστρέψιμη διαδρομή της Ιστορίας τους περισσότερο «παρελθόν» από όσο μπορεί να διαχειριστεί, να ενσωματώσει και να επικαιροποιήσει για το μέλλον, κάθε «παρόν», είναι ο αναπόφευκτος συμβιβασμός με τη γοητεία που ασκεί το… τέλμα.
Το σάστισμα, το φρενάρισμα της προωθητικής δημιουργικότητας, η παρακμή. Επί της ουσίας, η ανάσχεση της προόδου, που διαμορφώνει τοξικές φορτίσεις στο κάθε τρέχον παρόν, και φυσικά ακυρώνει την αυθόρμητη προσδοκία των αγέννητων γενεών, να κληρονομήσουν μια αφετηριακή βάση περισσότερο φωτογόνο και οραματική. Ώστε και εκείνες με τη σειρά τους να διανύσουν το διάστημα που τους αναλογεί στην αναμέτρηση με το πεπρωμένο, με αέναο διακύβευμα την πρόοδο. Να σπρώχνουμε μπροστά το ανθρώπινο γένος.
Η χώρα μας, ως έθνος ζηλευτού παρελθόντος, μοιάζει σήμερα εγκλωβισμένη στο δέος της παρακμής. Έχοντας προ πολλού σταματήσει να παράγει «φως» στον δημόσιο βίο, στην πολιτική, στις τέχνες και τα γράμματα, στον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, στην Εκκλησία, στην οικονομία, στον πολιτισμό. Η ελληνική γλώσσα, βαθιά πλούσια σε ανατροφοδοτούμενα νοήματα, δεν θα μπορούσε να περιγράψει την τρέχουσα ιστορική συγκυρία με την ωμότητα της γνωστής ρήσης στην αγγλική γλώσσα: Failed State.
Στη σκιά της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, με την κοινωνική φτωχοποίηση και τον εθνικό ακρωτηριασμό σε επίπεδο αυτοδιάθεσης, αυτονομίας και παρεμβατικού αποτυπώματος στο διεθνές γίγνεσθαι, λειτουργεί σωρευτικά η διπλή κοινωνική απόγνωση: Για την υγειονομική πανδημία, και για την «πανδημία» της ακρίβειας, που πολλαπλασιάζουν τα σύννεφα και την ένταση. Επιτρέπουν στην οργή να επιστρέφει…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε δικαίως διαπιστώσει ότι, το εθνικό μέλλον θα διαμορφωνόταν σε αρτιότερες παραμέτρους, εφόσον… πετούσαμε στη θάλασσα εκείνη την πέτρα στους Δελφούς. Εφόσον αναγνωρίζαμε ότι δεν είμαστε… το κέντρο του κόσμου, και επιπροσθέτως αποφασίζαμε να φτιάξουμε καινούριους «Παρθενώνες», αντί να… χαζεύουμε ως ζαλισμένοι τουρίστες στην ίδια τη χώρα μας, τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Ο Κώστας Καραμανλής είχε εγκαίρως διαπιστώσει τον υπονομευτικό ρόλο που θα είχαν για το ασφαλές εθνικό μέλλον τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Η υστερία. Ο ολοκληρωτισμός. Το μίσος και ο διχασμός, ταυτοτικά στοιχεία κάθε Ακροδεξιάς, που δεν γνωρίζει γεωγραφικά, χρονικά και πολιτικά-κομματικά σύνορα. Διατρέχει οριζόντια τον δημόσιο βίο.
Οι δυο αναλυτικές παράμετροι, εξηγούν τη θλιβερή ανάσχεση της προόδου, στη χώρα που, κάποτε «γέννησε» τη Δημοκρατία. Το πολίτευμα της ανοχής, της συμβίωσης, της συμφιλίωσης. Το διαχρονικό οχυρό απέναντι στο μίσος…
