Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 6 Οκτωβρίου
Η διαλεκτική της βίας και των «τέκνων» της… Μια εικόνα παρακμής για κάθε κοινωνία, από τη στιγμή που η υποσυνείδητη συναπόφαση να συνυπάρχουμε, να συνδημιουργούμε και να συμπορευόμαστε με κοινή επιδίωξη ένα συλλογικά καλύτερο μέλλον, αναιρείται υπό το βάρος της ασυγχώρητης έλξης και γοητείας που ασκεί η βαρβαρότητα της βίας.
Στην τρέχουσα εκδοχή του έθνους μας, η βία των ανηλίκων αποτελεί την ηχηρότερη απόδειξη και επιβεβαίωση της παρακμής. Όπως και η κοντόφθαλμη προσέγγιση και συζήτηση σε επίπεδο δημόσιας σφαίρας, για το πώς θα μπορούσε να υπάρξει αποτελεσματική ανάσχεση της τάσης ποσοτικού πολλαπλασιασμού και ποιοτικής επιδείνωσης της βίας μεταξύ των ανηλίκων. Των φυσικών κομιστών και αδιαπραγμάτευτων ενσαρκωτών του μέλλοντός μας.
Ζούμε σε εποχές φθοράς. Με μια αχρείαστη ανακύκλωση της βίας, σε μια κοινωνία «προδομένη» από εκείνους τους οποίους εμπιστεύτηκε να διαχειριστούν τις τύχες της. Να έχουν δικαίωμα υπογραφής για το μέλλον της. Το πολιτικό σύστημα αλλά και συνολικά τη λεγόμενη «εθνική ηγεσία», σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου και του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Η βία ακολουθεί τον φόβο. Ο οποίος γεννάται από την ανασφάλεια για την επιβίωση και την ποιότητα της ζωής κάποιου. Η οποία προέκυψε ως αναπόφευκτο αυτοάνοσο της ιστορικής περιπέτειας και της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Πότε που οι ζωές μας στερήθηκαν τη φυσική διέξοδο στο φως της ελπίδας για το μέλλον…
Η «μήτρα» των εθνοκτόνων Μνημονίων
Η «μήτρα» του κακού εντοπίζεται στην περίοδο των εθνοκτόνων Μνημονίων. Τότε που το μέλλον έπαψε να είναι δεδομένο. Τότε που πολυετείς θυσίες πήγαν χαμένες, Τότε που φτωχοποιήθηκαμε, οικονομικά, αισθητικά, αξιακά και ηθικά. Τότε που το «εμείς» υποχώρησε δραματικά μπροστά στο αίσθημα επιβίωσης του «εγώ».
Οι σημερινοί βίαιοι έφηβοι είναι τα μικρά παιδιά εκείνης της περιόδου. Που είδαν τους γονείς τους ανήσυχους για το ίδια την επιβίωσή τους. Που είδαν τις οικογένειές τους να διαλύονται. Που είδαν τα όνειρά στον καθρέφτη του μέλλοντός τους να λιγοστεύουν.
Σήμερα, ο λογαριασμός εκείνης της ρωγμής στην αδιατάρακτη πρόοδο, επιστρέφεται βιαίως στους πρωταγωνιστές της αποσυναρμολόγησης του κοινωνικού ιστού. Και το κόστος το μοιραζόμαστε όλοι.
Η διάλυση της οικογένειας από τη woke agenda
Τα ελληνικά Μνημόνια συνέπεσαν με την ανορθογραφία της woke agendas. Που αντί να αναδείξει, να υπερασπιστεί και να προασπίσει τα δικαιώματα κάθε ατόμου και κοινωνικής ομάδας, κατάντησε να ενισχύει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Με την ενίσχυση του περιθωρίου απέναντι στην πλατιά, πολυσυλλεκτική, πολύχρωμη και συνεκτική κοινωνία.
Η διάλυση της οικογένειας ήταν το κεντρικό πλήγμα στον κοινωνικό ιστό. Πλέον, η τάση δεν αναστρέφεται. Το πρόβλημα δεν διορθώνεται. Η συσσωρευμένη οργή εκδηλώνεται ως ακραία και άκριτη βία. Και το μέλλον θολώνει. Απρόσμενα, περισσότερο και ασυγχώρητα.
