Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η ουσία όσων συζήτησε και συμφώνησε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και ο αντίκτυπος σε επίπεδο υφολογίας, ψυχολογίας και διαχείρισης συμβόλων, θα διατηρείται και στο ορατό μέλλον στην εθνική ατζέντα.
Εκείνο που διαρκώς υποτιμάται και προσπερνάται, είναι η αναπόφευκτη και αυταπόδεικτη ανάγκη να συμβιώνουμε αρμονικά με έναν γείτονα τον οποίο μας χάρισε… ισόβια η γεωγραφία.
Η αρμονική συμβίωση φυσικά και δεν περιλαμβάνει υποχωρήσεις και κατευναστικές πολιτικές, συμπεριφορές, νοοτροπίες. Καμία ελληνική κυβέρνηση ωστόσο δεν είχε, ούτε θα έχει στο μέλλον, διάθεση για υποχωρήσεις πίσω και κάτω από τις αδιαπέραστες “κόκκινες γραμμές” της εξωτερικής πολιτικής μας.
Δεν προσφέρει εθνικές υπηρεσίες, αλλά μάλλον υπονομεύει την εθνική προοπτική, η μη διαχειρίσιμη έλξη και γοητεία που ασκεί σε πολλούς, η προδιάθεση να ανακαλύπτουν… εχθρούς και προδότες. Πολύ περισσότερο να… κηρύττουν πολέμους.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
