Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 29 Απριλίου 2023
Ο ατίθασος λογισμός του Μπόμπι, ταξίδεψε στο μέλλον της ανθρώπινης σκέψης, μια αλεξίσφαιρη εννοιολογικά αποστροφή, που διατηρεί την αυτονομία της επανεκκίνησης ιδεών και συναισθηματικών αναζητήσεων.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι πιστώνεται με το εύρημα του «μικροσκοπικού κυματισμού της ελπίδας», της υποσυνείδητης διασύνδεσης και αθροιστικής υπεραξίας που φιλοτεχνεί στην καρδιά ενός ανθρώπου, η λυτρωτική διαπίστωση ότι, κάποιες στέκεται όρθιος για να υπερασπιστεί μια ιδέα, ανεξάρτητα από το βάρος και τη σφοδρότητα της συγκυρίας, προσφέροντας έτσι ένα βιωματικό παράδειγμα έμπνευσης. Το «μαζί» ως ταυτοτική απεικόνιση της προόδου.
Ο νεώτερος και περισσότερο εμπνευσμένος από τα αδέλφια Κένεντι, το νήμα της ζωής των οποίων διεκόπη βάρβαρα και πρόωρα, με τις δολοφονίες τους, είχε μια φυσική υπεροχή να αντιλαμβάνεται τις μεγάλες αλήθειες, ταχύτερα και σφαιρικά. Ένα πλεονέκτημα πάνω στο οποίο εδραιώθηκε στις πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν τη δική τους εποχή, το ανθεκτικό πείσμα της αμερικανικής Δημοκρατίας, ως σημαντικότερης Δημοκρατίας του δυτικού πολιτισμού, και επομένως της ανθρωπότητας. Μια Δημοκρατία, η ανατροφοδοτική λειτουργία των Θεσμών της οποίας, επέτρεπε στην κληρονομιά των ιδεών του Διαφωτισμού να μην… πνίγονται, διασχίζοντας τον παραδοσιακά ταραγμένο Ατλαντικό.
Η ίδια αμερικανική Δημοκρατία, βιώνει στην τρέχουσα συγκυρία ένα πρωτοφανές, ιστορικό, άβολο και ακραία υπονομευτικό αδιέξοδο. Εγκλωβισμένη στις υποψηφιότητες του Τζο Μπάιντεν και του Ντόναλντ Τραμπ για την Προεδρία στην αναμέτρηση του 2024, μοιάζει να στερείται οξυγόνο. Και όσο η αμερικανική Δημοκρατία στερείται οξυγόνο, η συλλογική Δύση απειλείται με ασφυξία.
Βρισκόμαστε στο «γιατί». Στη διαπίστωση του προβλήματος. Αναπόφευκτα μελαγχολικό, φθοροποιό και αδιέξοδο. Επείγει η μετακίνηση στο «γιατί όχι». Στην παρακίνηση της κινητροδότησης της αλλαγής. Ακριβώς όπως ψιθύριζε ο Ρόμπερτ Κένεντι.
