Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Από το μακρινό (πλέον) 1992, οι σύμβουλοι στρατηγικής του Μπιλ Κλίντον μας είχαν προειδοποιήσει για τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει η οικονομία, στη διαμόρφωση της ψυχολογίας και της τελικής επιλογής ενός πολίτη-ψηφοφόρου. Η οικονομία ως ποιότητα ζωής.
Στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 21ης Μαϊου, με την Ελλάδα να εισέρχεται σε καθεστώς πολιτικής αβεβαιότητας, και για πρώτη φορά μετά τις απαρχές των Μνημονίων να διαμορφώνονται συνθήκες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, η ακρίβεια που συρρικνώνει τα οικογενειακά και προσωπικά εισοδήματα, λειτουργεί ως “ασύμμετρη απειλή” πάνω από την κάλπη.
Έρχεται να προστεθεί σε μια ψυχολογία απογοήτευσης για τις δραματικές συνέπειες των πολλών, πολυεπίπεδων και διαδοχικών κρίσεων των τελευταίων ετών, της ανασφάλειας για το μέλλον, της οργής που εντυπώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο, με επίκεντρο την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών.
Η ακρίβεια. Το καρότσι στο σούπερ μάρκετ, που μένει μελαγχολικά άδειο. Φτωχό. Και ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, που δυσκολεύεται να συνεννοηθεί ακόμη και για τα αυτονόητα.
