Ο Κώστας Καραμανλής ήταν πάντα… αλλιώς. Ο Πρωθυπουργός που ψηφίστηκε από τους περισσότερους Έλληνες στην Ιστορία της χώρας, 3,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους το 2004, αντιλαμβανόταν πάντοτε, άμεσα και αδιαμεσολάβητα τις “μεγάλες αλήθειες”.
Με την ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο, ο δημοφιλέστερος πολιτικός της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, απηύθυνε μια αυστηρή προειδοποίηση για τις δραματικές, έως επικίνδυνες συνέπειες που θα έχει για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, επομένως και για την ελληνική, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους.
Η διάρρηξη του ιστού που κρατάει κάθε κοινωνία ενωμένη και αλληλέγγυα, και ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδηγεί σε παγίωση και διόγκωση της παρακμής. Ανοίγει τον χορό των τεράτων…
“Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα μιας άκαμπτης δημοσιονομικής αυστηρότητας διέρρηξε το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που ήταν όμως το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής ομαλότητας. Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωρητική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, η ΕΕ στην ουσία απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της: Την σύγκλιση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους ως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από τον οικονομικά εύρωστο Βορρά στον ασθενέστερο Νότο. Ταυτόχρονα η διαρκής διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οξύνει το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, αφού κάνει τους λίγους πλουσιότερους και περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα”, ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή του Κώστα Καραμανλή.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
