Του Νίκου Φυλάγγελου
Για εκείνους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη… Η φράση αποδίδεται ιστορικά στον Αβραάμ Λίνκολν, την εποχή που έδινε μια μάχη συνείδησης και ηθικής συνέπειας, ώστε να πείσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες, να ψηφίσει υπέρ της κατάργησης της δουλειάς, πρακτικά ωστόσο ταιριάζει σε κάθε μεγάλη και επαναστατική αλλαγή που συνόδευσε τη διαδρομή της ανθρωπότητας.
Αυτούς αφορούν οι επαναστατικές αλλαγές. Εκείνους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, και διεκδικούν να γεννηθούν σε συνθήκες καλύτερες από τις γενιές που προηγήθηκαν. Τα παιδιά των δούλων, που γεννήθηκαν ελεύθεροι άνθρωποι. Τα παιδιά των γυναικών που απέκτησαν δικαίωμα ψήφου και ισοτιμίας. Και για να έρθουμε… στα δικά μας, τα παιδιά των χωρισμένων γονέων, που στην Ελλάδα, εξαιτίας ενός απαρχαιωμένου οικογενειακού δικαίου, μεσαιωνικών προκαταλήψεων υπεροχής της γυναίκας έναντι του άνδρα για την ιδιότητα του γονέα, και δικαστών εγκλωβισμένων στην ηθική μυωπία αποφάσεων… λόγω παγιωμένης συνήθειας, μεγαλώνουν σε διαλυμένες οικογένειες, με τον έναν γονέα να έχει υποχρεωθεί σε ρόλο… “νεκρού”-επισκέπτη, από τη στιγμή που δεν έχει την επιμέλεια της ανατροφής του παιδιού του.
Στις προηγμένες κοινωνίες της σημερινής ανθρωπότητας, εδώ και πολλά χρόνια, έχει θεσμοθετηθεί η Συνεπιμέλεια. Ώστε, οι γονείς που το επιθυμούν, να έχουν ουσιαστικό και ισότιμο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους. Κάτι που επιβεβαιώνουν και τα διεθνή δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ελλάδα μας, παραμένει χώρα τριτοκοσμική. Ανελεύθερη. Μακριά από την πρόοδο του σύγχρονου κόσμου.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε μια ιστορική ευκαιρία να ταυτίσει τη θητεία της με μια φιλελεύθερη και προοδευτική επιλογή. Τη θέσπιση και στην Ελλάδα της Συνεπιμέλειας, μέσω της αναμόρφωσης του οικογενειακού δικαίου. Η ευκαιρία μοιάζει να χάνεται. Η Επιτροπή που συστήθηκε από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, υπό τον Ιωάννη Τέντε, πρώην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, οδηγείται σε προτάσεις… βαρβαρότητας. Κατά της ουσιαστικής Συνεπιμέλειας, και υπέρ της διαιώνισης της ηθικής αδικίας, σε βάρος των χωρισμένων γονέων που επιθυμούν να έχουν ισότιμο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών τους, αλλά η επίσημη Πολιτεία δεν τους το επιτρέπει. Παραφράζοντας τον αείμνηστο Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν λέμε Συνεπιμέλεια, εννούμε Συνεπιμέλεια. (Συν)επιμέλεια. Με ισότιμο χρόνο.
Η προβληματική του εγχειρήματος εντοπίζεται στην εξαρχής επιλογή να δρομολογηθεί μια αλλαγή, που θα έπρεπε να έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά, από μια Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή. Στην οποία συμμετέχουν παράγοντες του δημοσίου βίου, κυρίως δικαστικοί και νομικοί, με τον Ιωάννη Τέντε να μην αποτελεί, δυστυχώς, εξαίρεση, που αποτελούν μέρος του προβλήματος. Συνέτειναν στο να παραμείνει η Ελλάδα τριτοκοσμική χώρα στο θέμα της Συνεπιμέλειας. Επομένως, δεν μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης, γιατί στην ουσία θα ακύρωναν τον εαυτό τους. Θα αναγνώριζαν τον πολυετή οπισθοδρομικό ρόλο τους. Θα νομοθετούσαν την αποδοχή της “ενοχής” τους.
Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν δρομολόγησε και πέτυχε την κατάργηση της δουλείας, δεν συνέστησε Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή με τη συμμετοχή δικαστών του… Νότου, οι οποίοι δηλαδή επί δεκαετίες νομιμοποιούσαν τη δουλεία και τη διάκριση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους. Καμία Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή επίσης δεν αποφάσισε ότι οι γυναίκες έχουν ισότιμο δικαίωμα ψήφου και συμμετοχής στα κοινά. Οι εκάστοτε ηγέτες πήραν τις γενναίες και επαναστατικές αποφάσεις.
Η Επιτροπή Τέντε, με τη “βαρβαρότητα” των εισηγήσεών της, και απόψεων που και ο ίδιος ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει διατυπώσει πρόσφατα δημόσια, διαιωνίζει την κατάργηση της αρχής της ισότητας του ανθρώπου, ακυρώνοντας δηλαδή το ίδιο το πνεύμα του Διαφωτισμού και της προόδου της ανθρώπινης σκέψης. Συνεχίζει να θεωρεί τον έναν από τους δυο χωρισμένους γονείς, σχεδόν στην ολότητα των περιπτώσεων, τον πατέρα, “δεύτερης κατηγορίας άνθρωπο”. Χωρίς ισότιμα δικαιώματα στην ανατροφή του παιδιού του.
Είναι ώρες ιστορικής ευθύνης για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Φιλελευθερισμός ή… βαρβαρότητα.
