Η χώρα που… σταμάτησε προ πολλού να χτίζει Παρθενώνες και παραχώρησε αδιαμαρτύρητα το ιστορικό προνόμιο του μαιευτηρίου ιδεών, από τη Δημοκρατία μέχρι τις επιστήμες, έχει συγκυριακά τις… στιγμές της.
Σημεία καμπής, πάνω στα οποία ακουμπάει η ίδια η Ιστορία για να ξαποστάσει, και μετά το ραντεβού μαζί της λειτουργούν ως πρόλογοι καινούριας εποχής.
Μια τέτοια εναρμόνιση με το πεπρωμένο ήταν η 14η Ιουνίου 1987. Το μεγάλο βράδυ της «Μαυριτανίας», όπως μας αποκαλούσε ο συνταγματάρχης Αλεξάντερ Γκομέλσκι, όταν η μικρή και ταπεινή Ελλάς γονάτισε τη σοβιετική αυτοκρατορία, στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά, να προσθέτουν έκτοτε την ανάμνηση της ανεπανάληπτης επιτυχίας τους, στο εθνικό dna. Και η εξιστόρηση εκείνης της ονειρικής διαδρομής να ταξιδεύει από γενιά σε γενιά, και να λειτουργεί αθροιστικά για τη δημιουργία του μεγαλύτερου ίσως αθλητικού μύθου της Ευρώπης, τις πολλές τελευταίες δεκαετίες.
Δεν ήταν απλώς το πιστοποιητικό γέννησης μιας καινούριας υπερδύναμης στο μπάσκετ, όπως έγινε η Ελλάδα. Ήταν το συλλογικό ξέσπασμα συναισθηματικής εξέγερσης ενός ολόκληρου λαού, στο μεταίχμιο μιας εποχής που άλλαζε ταχύτερα από όσο μπορούσε κανείς να προβλέψει στη δεδομένη συγκυρία.
Πιθανότατα, ήταν η τελευταία μεγάλη «εθνική νίκη» των Ελλήνων. Τα… παλιόπαιδα της «μπάλας με τα σπυριά» κατάφεραν να ενώσουν ένα ολόκληρο έθνος, περισσότερο από κάθε άλλη αντίστοιχη περίσταση που ακολούθησε. Ήταν, βλέπετε, η «πρώτη φορά».
Φυσικά, από τότε παραμένουμε… διχασμένοι. Βασικά, αναζητούμε δικαιολογίες ώστε να πείθουμε και τον εαυτό μας ακόμη, για την αναπόφευκτη διολίσθηση στον εθνικό διχασμό. Στην τύφλωση. Στο μίσος.
Όλες αυτές οι σκοτεινές γωνίες του εθνικού γονιδίου, που ενισχύθηκαν κατά απαράδεκτο και μοιραίο τρόπο την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Φυσικά, στην πολιτική… δεν υπάρχει Γκάλης. Ούτε… τα άλλα παιδιά. Και έτσι, υποταχθήκαμε στην κακοδαιμονία των ολίγιστων με δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Του Μάνου Οικονομίδη
