Χριστούγεννα και Πάσχα. Οι δυο μεγάλες και ανθεκτικές στη φθορά της συγκυρίας και του χρόνου, γιορτές του Χριστιανισμού. Γιορτές αγάπης, όπως ακριβώς εκφράζεται αυτή στον πυρήνα του δόγματός μας. Γιατί, μια θρησκεία δεν μπορεί παρά να κηρύττει την αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων. Και γιατί, χωρίς αγάπη στις καρδιές τους, οι άνθρωποι βιώνουν ατελείς διαδρομές. Ανολοκλήρωτες υπάρξεις. Κενό…
Τα Χριστούγεννα, λόγω και της σημειολογίας της «Γέννησης της ελπίδας», διαθέτουν πλεονασματική φόρτιση συναισθηματικής νοημοσύνης. Η κατεξοχήν γιορτή της χαράς. Που παρακινεί όσους τη βιώνουν αυτοτελώς στη ζωή τους, να την αγκαλιάσουν. Και όσους την έχουν στερηθεί, να την αναζητήσουν.
Οι γιορτές, κάθε γιορτές, ειδικότερα ωστόσο εκείνες που έχουν συλλογικό υποκείμενο ως πρωταγωνιστή, διαμορφώνουν ένα αυτόνομο μικροκλίμα μελαγχολίας. Δεν βρέθηκε ακόμη εκείνος που… τα έχει όλα, και σε εορταστικές περιόδους όπως τα Χριστούγεννα, το μυαλό και η καρδιά ανταμώνουν αναπόφευκτα με όσα λείπουν από τον καθένα. Όσα είχε, και έχασε. Όσα δεν κατάφερε να ζήσει.
Γιορτές σε άδεια σπίτια. Με κενές καρέκλες, γύρω από οικογενειακά τραπέζια που άλλοτε εξέπεμπαν φως. Που ήταν συνδυασμένα με τη ζωή και την ανατροφοδοτούμενη όρεξη για να ανακαλύψει κανείς τα πιο απρόβλεπτα σενάριά της. Και σήμερα, έχουν αφεθεί στη σιωπή των αναμνήσεων.
Γιορτές με τοίχους που σταμάτησαν να χρωματίζονται από καινούριες αναμνήσεις. Που εμποδίζουν την αβλαβή διέλευση του φωτός, αντί να τη δυναμώνουν.
Γιορτές με άρωμα απουσιών. Των δικών μας ανθρώπων, των ονείρων που ξεθώριασαν, της ζωής που δεν ζήσαμε. Κάθε καρδιάς που «χάλασε», με τα θρυμματισμένα κομμάτια της να δυσκολεύονται να ξανακολλήσουν αρμονικά.
Γιορτές που μας υπενθυμίζουν την πολυδιάστατη γοητεία της ζωής. Του προνομίου που, ακόμη, έχουμε, να ζούμε και για εκείνους που δεν είναι πια εδώ. Και να υπερασπιζόμαστε τα όνειρα που έντυσαν με ελπίδα και τους έδωσαν τη μορφή μας
Του Μάνου Οικονομίδη
