Με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του στο Facebook, ο καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστρακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Πλειός, σχολίασε τη δημόσια συζήτηση που συνόδευσε την απώλεια του Αλέν Ντελόν.
Ο Γιώργος Πλειός τόνισε τα εξής:
“Τώρα που κόπασε (μάλλον) η αντιπαράθεση για τον μακαρίτη Αλαίν Ντελόν, μια ψύχραιμη άποψη.
Δεν υπάρχει ωραίο, κοινωνικά και πολιτισμικά ουδέτερο. Το ωραίο κάποιων είναι το άσχημο κάποιων άλλων και τούμπαλιν. Ο ωραίος/αια για έναν βυθισμένο στον κινεζικό πολιτισμό είναι διαφορετικός/ή από τον ωραίο/α του βυθισμένου αντίστοιχα στον ευρωπαϊκό. Η ωραία για έναν αγρότη μια προηγούμενης εποχής είναι διαφορετική από την ωραία των ρομαντικών καλλιτεχνών. Η ωραία για άτομα ποτισμένα από την ελιτίστικη αστική κουλτούρα είναι διαφορετική από την ωραία για τον μάγκα της λαχαναγοράς. Σε σημερινούς όρους, ωραίος για κάποιους είναι ο “κάγκουρας” της παραλιακής και για άλλους ο αντιρρησίας συναίνεσης.
Ο/η ωραίος/α γενικά, για όλους, ήταν μια στρατηγική των ΜΜΕ (σινεμά, περιοδικά, τηλεόραση, μουσική) που προϋποθέτει και επισύρει τη συναίνεση, για την ακρίβεια την ιδεολογική υποταγή στα κυρίαρχα πρότυπα. Κι αυτό ήταν εφικτό στο περιβάλλον της καταναλωτικής ευμάρειας το οποίο δυστυχώς ή ευτυχώς πνέει τα λοίσθια.
Είναι ενδιαφέρον ποιο (καλλιτεχνικό) πρότυπο κοινωνικού τύπου ενσαρκώνει στους ρόλους του ο Αλαίν ανεξάρτητα από τη δική του άποψη. Πάντως όχι ενός Τσε. Αν δεν ήταν αστός θα ήταν περιθώριο. Ο ατομικός ήρωας, που διαφοροποιείται από τη μάζα αλλά παίζει με τους όρους του συστήματος χωρίς ποτέ να το αμφισβητήσει – ένας τυχοδιώκτης αλλά εκλεκτικός, με αστικές προτιμήσεις.
Ο Ντελόν δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Γιάννης Αγιάννης (από ένα σημείο και μετά). Ούτε όμως και ο Ιαβέρης. Ίσως ένας τύπος που κερδίζει παίζοντας στα ζάρια και τους δυο ή παίζοντας και με τους δυο. Όπως αντίστοιχα η Δαλιδά, ο Ανταμό κ.ά. για να μείνουμε στη Γαλλία, εκπρόσωποι μιας κουλτούρας εναντίον των οποίων εξεγέρθηκε ο Μάης 1968. Οι επίγονοι της τώρα με το θάνατο του παίρνουν εκδίκηση.
Ο θάνατος του Ντελόν, ευτυχώς, δεν είναι τραγικός (θα ήταν αν είχε αυτοκτονήσει όπως είχε πει). Όχι γιατί ήρθε η ώρα του. Αλλα γιατί αποσύρεται με την εποχή του σινεμά (ήδη εδώ και χρόνια), της τηλεόρασης, των φτηνών λάιφ στιλ περιοδικών, και της κοινωνικής αισιοδοξίας (σ’ αυτή τη ζωή) για τους πληβείους.
Γι’ αυτό, ίσως, προκάλεσε τόσες και τέτοιες αντιδράσεις εδώ και διεθνώς”.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
