Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η αποσάθρωση της εκλογικής του βάσης που παρατηρείται δημιουργεί ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον για το ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί, ποια είναι η πολιτική τους καταγωγή, ποια η κοινωνική τους θέση και ποια η οικονομική τους κατάσταση.
Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες εκτιμήσεις για όλα τα προαναφερόμενα, κυρίως ως απόρροια των αναλύσεων του πώς βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Για το πώς δηλαδή αποφάσισαν να στραφούν μαζικά σε ένα κόμμα το οποίο θύμιζε απείθαρχο μπουλούκι και με τη βοήθεια και τη στήριξή τους κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία, με όλα τα γνωστά παρεπόμενα, τα οποία ως χρόνια αποτελέσματα θα βαραίνουν τη χώρα για δεκαετίες ακόμη.
Εχει ειπωθεί κατά κόρον δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015 διότι κατάφερε να εκφράσει το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που καθημερινά υπονόμευε την προσπάθεια της χώρας, την περίοδο 2010-2012, να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οτι η επιτυχία του βασίστηκε ακριβώς στο ότι έπεισε πως μπορεί να ξαναδώσει στους Ελληνες το χαμένο 25%-30% του βιοτικού τους επιπέδου και επιπλέον στη χώρα τη δυνατότητα να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία.
Ανεξάρτητα από το αν αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και όγκο πολιτική απάτη που έχει ποτέ εμφανιστεί στη χώρα, στον πυρήνα της εμπεριέχει μια μεγάλη αλήθεια, την οποία ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κερδίσει την εξουσία επειδή πέτυχε να πείσει ένα κρίσιμο μέγεθος του εκλογικού σώματος ότι όντως μπορεί.
Τι περιείχε αυτό το «μπορεί»; Τα πάντα! Από την επιστροφή στην προ των μνημονίων περίοδο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής, ακόμη, κατάστασης της χώρας ως την ικανοποίηση και την τακτοποίηση των ατομικών προβλημάτων του καθενός. Αύξηση μισθών, μείωση τιμών, αύξηση συντάξεων, ρύθμιση χρεών, προσλήψεις, τακτοποιήσεις, ρουσφέτια – όλα.
Το ότι τώρα αυτό το «μπορεί» το υιοθέτησε πλήρως, ανεπιφύλακτα και με ενθουσιασμό ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων του προ μνημονίων ΠαΣοΚ δεν οφειλόταν βέβαια διότι στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα αρκετοί είδαν τη μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά στην πεποίθηση ότι η ζωή που είχαν επί ΠαΣοΚ θα μπορούσε να επανέλθει σε εκείνα τα επίπεδα από μια διάδοχη κατάσταση που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά διαψεύστηκαν και η διάψευση έγινε με παταγώδη, εξ ου και οδυνηρό τρόπο. Πόνεσε.
Και έτσι αυτό το «κρίσιμο μέγεθος του εκλογικού σώματος» άρχισε να εγκαταλείπει μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ και να στρέφεται προς την πλευρά της ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη. Γιατί το συγκεκριμένο τμήμα, που υπολογίζεται στο 12%-15% του εκλογικού σώματος, είναι το περίφημο «πολιτικό Κέντρο». Παρουσιάζει την κίνηση του εκκρεμούς και δίνει κάθε φορά, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κυβέρνηση στη χώρα.
Με αυξημένα ποσοστά και με την εντολή να κυβερνήσει χωρίς περισπασμούς. Μέχρι την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, το «Κέντρο», που δεν είναι μόνο πολιτικό, έχει και οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (για τους πολλούς είναι η τάξη των «νοικοκυραίων»), αποτελούσε μόνιμο πεδίο διεκδίκησης του δικομματισμού. Αγωνίζονταν να το προσεταιριστούν η ΝΔ και το ΠαΣοΚ.
Η γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ υποκατέστησε το ΠαΣοΚ στον ανταγωνισμό με τη ΝΔ, όμως δεν αφαίρεσε από τα χαρακτηριστικά της διαμάχης. Το αποτέλεσμα των εκλογών, ειδικά του Ιουνίου του ’23, απέδειξε ότι το εκκρεμές δεν έχει ακόμη εμφανίσει δείγματα κίνησης προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά οι ευρωεκλογές του επόμενου χρόνου μπορεί να αποτελέσουν ένα κίνητρο τώρα που το ΠαΣοΚ αποκαθιστά σταθερά την ισορροπία στο πολιτικό σύστημα και επαναφέρει τον δικομματισμό στο παραδοσιακό του πλαίσιο.
Είναι βέβαιο ότι η μάχη για την προσέλκυση των κεντρώων ψηφοφόρων μόλις τώρα αρχίζει. Μία ακόμη μάχη, για την ακρίβεια…
