Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Τι είναι ο Στέφανος Κασσελάκης; Και τι αντιπροσωπεύει σήμερα για την ελληνική κοινωνία; Ακούω συνεχώς δίπλα μου ανθρώπους οι οποίοι τον έχουν πλησιάσει, έχουν τραβήξει (απαραιτήτως;) μια selfie μαζί του και έχουν ανταλλάξει και δυο κουβέντες «στα πεταχτά» να σε διαβεβαιώνουν ότι περίπου πρόκειται για έναν άγγελο επί γης. Και αφού δεν (μπορεί, δεν γίνεται, να) είναι άγγελος, ότι πρόκειται για ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, που δεν τον συναντάς όχι εύκολα, αλλά ούτε μέσω… αγγελίας. Σίγουρα, πάντως, από αυτά που θα σου πουν προσπαθώντας να τον περιγράψουν, ο Στ. Κασσελάκης δεν είναι «ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας».
Και ασφαλώς, με βάση αυτές τις περιγραφές, δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, πολιτικός. Προσωπικά στην πολιτική δεν έχω συναντήσει κανέναν που να διαθέτει όλα αυτά τα χαρίσματα που σου περιγράφουν οι συνομιλητές σου. Ούτε καν ορισμένα από αυτά. Κάποια ίσως. Αλλά πάντως, σε ό,τι με αφορά, μπορεί να καταθέσω ότι σίγουρα δεν έχω συναντήσει, τέσσερις δεκαετίες τώρα που ασχολούμαι με την πολιτική και τους ανθρώπους της, κάποιον ο οποίος να περιγράφεται ως: φιλικός, ανοιχτόκαρδος, ευφυής, χαμογελαστός, «καλό παιδί», κύριος, γενναιόδωρος, ότι διαθέτει χιούμορ, έχει αγωγή, συμπεριφέρεται με ωραίους τρόπους, δείχνει συμπαθητικός, δεν είναι καθόλου «καβαλημένος», δεν διαθέτει αλαζονεία, δεν σνομπάρει τον συνομιλητή του, δείχνει ταπεινόφρων, «ακούει», «μαθαίνει γρήγορα», ρωτάει όταν έχει απορίες, παραδέχεται το λάθος του όταν το διαπράττει.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ένα άτομο όπως αυτό, με όλες αυτές τις θετικές εκφάνσεις του χαρακτήρα του, συν το γεγονός ότι σε ηλικία 35 ετών είναι πλούσιος και επιτυχημένος επιχειρηματίας, θα ήταν το παιδί που θα λαχταρούσε να έχει κάθε γονέας. Ειδικά ο γονέας του οποίου το δικό του παιδί μπορεί να είναι έξυπνο, αλλά δυσκολεύεται να κάνει καριέρα. Είναι χιουμορίστας, αλλά δεν είναι κοινωνικός. Είναι συμπαθητικό, αλλά δεν τα καταφέρνει καλά με τις δεξιότητες που απαιτεί το επάγγελμα που ασκεί. Ακούει μεν, αλλά όταν βαρεθεί κάποια στιγμή να ακούει κάνει την επανάστασή του και τα τινάζει όλα στον αέρα. Στα 35 του δεν έχει δικό του σπίτι, δεν έχει αποκτήσει οικογένεια, έχει ένα πτυχίο και δύο μεταπτυχιακά, αλλά αμείβεται με 800 ευρώ τον μήνα, πασχίζει να τα βγάλει πέρα, αλλά αν δεν βοηθούσαν ο πατέρας, η μητέρα, ο παππούς, μετά τις 10 του μηνός δεν θα μπορούσε ούτε τα εισιτήρια για το μετρό να πληρώσει. Με δυο λόγια, αν όλα όσα λέγονται για αυτόν ισχύουν, ο κ. Κασσελάκης είναι ένα φαινόμενο το οποίο χρήζει ανθρωπολογικής και κοινωνικής μελέτης. Πρόκειται για ένα case study για αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές.
Το ότι διαθέτει επιπλέον και την ιδιότητα του 4ου πολιτειακού παράγοντα της χώρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πραγματικά αυξάνει τις εκτιμήσεις περί «φαινομένου» στη νιοστή!
Εδώ ακριβώς είναι που αρχίζουν οι αμφισβητήσεις. Αν όλα αυτά δεν είναι και τόσο πραγματικά, αλλά ο καλοσχεδιασμένος τρόπος για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες που αποδεδειγμένα έχει στην πολιτική. Αν το επικοινωνιακό ταλέντο, το οποίο αναμφισβήτητα διαθέτει, χρησιμοποιείται για να καμουφλαριστούν όχι μόνο η άγνοια αλλά και επικίνδυνες για την κοινωνία και τη συνοχή της αντιλήψεις. Αν όλα αυτά που με τόση χάρη και επιδεξιότητα προβάλλει συνεχώς δεν είναι παρά η μεθοδική προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την αέναη αναζήτηση της κοινωνίας «για κάτι καινούργιο» που θα τα βάλει με το σύστημα και θα το εξαναγκάσει να παραδοθεί ηττημένο κατά κράτος.
Δεν είναι καινούργια μέθοδος αυτή – ο τόπος έχει μακρά παράδοση στο να υποκύπτει στις σειρήνες δημοφιλών ταλέντων στη δημαγωγία και στη δημοκοπία. Ούτε είναι ο πρώτος που παίζει γερά αυτό το χαρτί. Πριν από αυτόν, για να θυμηθούμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα από τον ίδιο πολιτικό χώρο, έκανε καριέρα ως αντισυστημικο «καινούργιο» ο κ. Αλ. Τσίπρας. Το αποτέλεσμα το είδαμε, και, φευ, θα το «βλέπουν» και οι δυο επόμενες γενιές – 100 δισ. επιπλέον χρέος και ένα τρίτο, και χειρότερο των δυο προηγουμένων, μνημόνιο, το οποίο δυστυχώς ήταν και το χειρότερο. Διεθνώς, άπειρα παραδείγματα. Μέντορας αυτής της κατηγορίας πολιτικών ο κ. Ντ. Τραμπ. Παιδιά του είναι όλοι τους. Τους συνδέει μια αόρατη κλωστή. Αλλά οι μέθοδοι είναι ίδιες. Ας ρίξει μια ματιά κανείς τι έγινε πρόσφατα στην Αργεντινή. Ο νέος πρόεδρος Χαβιέ Μιλέι κέρδισε τις εκλογές με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι – θα κατακρεουργούσε, υποτίθεται, το «σύστημα». Αλλά επί του παρόντος, κατακρεουργεί ανελέητα τις λαϊκές ελευθερίες και τα χαμηλά εισοδήματα της χώρας. Τρέμω στην ιδέα με τι θα εμφανιστεί στο μπαλκόνι ο κ. Κασσελάκης όταν ολοκληρωθεί η φάση του πολιτικού μάρκετινγκ με τις selfies και τα χαμόγελα-διαφήμιση οδοντόκρεμας…
