Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Η θεαματική ανακοίνωση του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, σε συνδυασμό με τις εσωκομματικές εκλογές (για τα μάτια του κόσμου) στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η προ δεκαπενθημέρου εκδήλωση για την παρουσίαση του ψηφοδελτίου του ΠαΣοΚ, ανέδειξαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το πώς τα ελληνικά κόμματα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την εκπροσώπησή τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τα κριτήρια είναι αντιστρόφως ανάλογα της ολοένα αυξανόμενης επιρροής του κορυφαίου δημοκρατικού θεσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης της ΕΕ.
Για λόγους οι οποίοι προφανώς δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως αμιγώς πολιτικοί, και τα τρία μεγαλύτερα κόμματα (χωρίς φυσικά να εξαιρούνται και τα μικρότερα της ελληνικής Βουλής, ακόμη και το ΚΚΕ) καταφεύγουν σε μια συνταγή η οποία ταιριάζει με «μακεδονική σαλάτα», αλλά όχι με αυτό που θεωρητικά θα λειτουργούσε προς όφελος της χώρας. Στη «λίγο απ’ όλα» συνταγή χωράνε και συμβιώνουν δίπλα-δίπλα: επιστήμονες εγνωσμένου κύρους, αποτυχόντες σε εθνικό επίπεδο πολιτικοί, απόμαχοι αθλητές, ορισμένοι φιλόδοξοι που επιθυμούν και επιδιώκουν να καταγράφουν στον χάρτη και… celebrities. Πολλά celebrities. Οσο πιο μεγάλο είναι το κόμμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η δόση στη συνταγή από αυτούς τους τελευταίους, οι οποίοι, ω της συμπτώσεως, προέρχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τη μεγάλη δεξαμενή της τηλεόρασης. Παρουσιαστές, παρουσιάστριες, ηθοποιοί επιτυχημένων σίριαλ, πρώην μοντέλα, ακόμη και τηλεοπτικοί… μετεωρολόγοι.
Στόχος, τι άλλο; Να προσελκύσουν ψηφοφόρους οι οποίοι δυνητικά μπορεί να αδιαφορούν για το ποιες είναι οι ευρωπαϊκές θέσεις του κόμματος στο ψηφοδέλτιο του οποίου βρίσκεται η διασημότητα, αλλά θα επιλέξουν να την ψηφίσουν ακριβώς γιατί γράφει καλά στο γυαλί. Ή υποδύεται ή υποδύθηκε κατά το παρελθόν έναν ρόλο στην τηλεόραση η οποία την κατέστησε συμπαθή.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα κόμματα αντιμετωπίζουν με τις υποψηφιότητες αυτές τους ψηφοφόρους ως άβουλα όντα που δεν δίνουν δεκάρα για το αν τα celebrities πιθανότατα να μη γνωρίζουν ούτε τα βασικά για τη λειτουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηφοφόροι όντως συμπεριφέρονται και λειτουργούν ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Τυφλώνονται από τη λάμψη των διασημοτήτων και αδιαφορούν επιδεικτικά για το ότι η ιδιότητα του ευρωβουλευτή είναι μια σπουδαία για τη χώρα ιδιότητα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πλέον δεν είναι χώρος απόσυρσης αποκλήρων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, αλλά ένας στίβος στον οποίο λαμβάνονται σημαντικές για τις εθνικές κυβερνήσεις και συνολικά για την Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσεις.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα υποψηφίων που παρουσίασαν και τα τρία μεγάλα κόμματα και τα οποία πιθανότατα θα εκλεγούν στις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Αλλά ορισμένες από αυτές τις διασημότητες, με μηδενική παρουσία στη δημόσια ζωή, είναι απίθανο να μάθουν στη διάρκεια της θητείας τους ακόμη και πόσες… πόρτες διαθέτει η Ευρωβουλή. Ψηφισμένοι τουρίστες στις Βρυξέλλες!
Κλείνοντας, θέλω να προσθέσω μία μόνο αναφορά για το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας: στην προηγούμενη περίοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την περίοδο 2019-2024, η κυβέρνηση (και κατ’ επέκταση η χώρα) υπέστη δεινές κοινοβουλευτικές ήττες, με κορυφαία αυτή του αυστηρά καταδικαστικού ψηφίσματος περί του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Επρόκειτο για τη μοναδική καταδίκη στα σχεδόν 45 χρόνια της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Παρά τις επιμέρους προσπάθειες να εμφανιστεί ως συγκυριακό αποτέλεσμα ή να υποβαθμιστεί ως προς τη σημασία του, το ακριβές είναι ότι το ψήφισμα αποτελεί κορυφαία επιτυχία ορισμένων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι για να τα καταφέρουν, επιδοθήκαν σε ένα στρατηγικό lobbying την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «κοιμόταν».
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να υπάρξει περαιτέρω ανάλυση στο γιατί το φαινόμενο – με βεβαιότητα – θα επαναληφθεί. Φοβούμαι δε, με το ίδιο πάνω-κάτω αποτέλεσμα, για τα Τέμπη.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο ψηφοδέλτιο που προτείνει η ΝΔ για τις προσεχείς εκλογές. Κλασική περίπτωση όπου το πάθημα δεν γίνεται μάθημα…
