Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Η σχεδόν μονοθεματική ενασχόληση με τα παρεπόμενα του δυστυχήματος των Τεμπών, όπως λ.χ. οι συνταγματικές πτυχές της υπόθεσης με τη δίωξη πολιτικών προσώπων, παράγει μερικά αξιοσημείωτα αποτελέσματα, τα οποία σε μια άλλη εποχή θα μπορούσαν, και ίσως θα έπρεπε, να σημάνουν συναγερμό για ολόκληρη την πολιτική τάξη της χώρας. Κι όμως. Το νεφέλωμα που έχει επικαθίσει στη δημόσια ζωή, όχι μόνο δεν το επιτρέπει, αλλά αντιθέτως ευνοεί την εμφάνιση φαινομένων τα οποία παραπέμπουν στη μεταφυσική και οπωσδήποτε στην παραφυσική!
Δέκα μόλις χρόνια μετά την αλήστου μνήμης θητεία της ως προέδρου της Βουλής, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η δραματική συνεδρίαση της 14ης Αυγούστου του 2015, όταν κλεισμένη στο γραφείο της αρνιόταν πεισματικά να ξεκινήσει η συνεδρίαση της Ολομέλειας κατά την οποία θα ψηφιζόταν το 3ο μνημόνιο, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου προβάλλει σήμερα… απειλητικά, ως η εναλλακτική της κοινωνίας για την εξουσία!
Πρόκειται για την ίδια αυτή κοινωνία, η οποία έως πρόσφατα υπομειδιούσε με τα, επιεικώς, καμώματα της κυρίας Κωνσταντοπούλου, ως προέδρου του Κοινοβουλίου. Για τον τρόπο που κατηύθυνε τις συνεδριάσεις, την απίθανα «ξύλινη» γλώσσα που χρησιμοποιούσε, τα απειλητικά «πώς είπατε, πώς είπατε;» και άλλα πολλά και διάφορα. ΄Η όταν για παράδειγμα καβαλούσε τα κάγκελα της ΕΡΤ για να διαμαρτυρηθεί, υποτίθεται για το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης.
Λογικά, δεν πρέπει να υπάρχει… λογική, στη δημοκοπική εκτίναξη τους κόμματος Πλεύση Ελευθερίας της κυρίας Κωνσταντοπούλου, η οποία συνοδεύεται με την ακόμη πιο… άλογη εμφάνιση της ίδιας στη δεύτερη θέση, κάτω από τον Πρωθυπουργό, στο ερώτημα περί καταλληλότητας να τον αντικαταστήσει!
Κι όμως. Ο,τι συμβαίνει με την κυρία Κωνσταντοπούλου, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε παράλογο. Μπορεί να οφείλεται εν μέρει στη γενικευμένη όσο και γενικόλογη αντίληψη ότι «η Ζωή του τα λέει», ωστόσο όλο αυτό είναι, θεωρώ, παρεπόμενο της διαχείρισης του δυστυχήματος των Τεμπών από την κυβέρνηση και ειδικά από το Μέγαρο Μαξίμου. «Εργο», του σε μόνιμη σύγχυση επικοινωνιακού επιτελείου του κ. Μητσοτάκη είναι η δημοσκοπική εκτόξευσή της. Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να απαξιώσουν το ΠαΣοΚ, στη λογική ότι η απαξίωση θα ενδυνάμωνε την αντίληψη «Μητσοτάκης ή χάος», και τους διέφυγε ότι η οργή του κόσμου θα στρεφόταν σε κάποιον που «τους τα λέει». Και εν προκειμένω στην κυρία Κωνσταντοπούλου.
Τώρα, καταλαβαίνοντας το τερατούργημα που δημιούργησε η αλλοπρόσαλλη στρατηγική τους, προσβλέπουν ότι θα «ξεφουσκώσει» γρήγορα. Περισσότερο όμως με ευχολόγια μοιάζουν αυτά, παρά με σοβαρές εκτιμήσεις. Οσο η κάθαρση στο δυστύχημα παραμένει νούμερο ένα ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία, το έδαφος για να αυξάνει η επιρροή της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας θα γίνεται περισσότερο εύφορο.
Και όχι μόνο αυτό. Ανοίγει την όρεξη για να επανέλθουν στο προσκήνιο άλλα, σοβαρότερα φαντάσματα της προηγούμενης 10ετίας. Οπως του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργού για 4½ καταστροφικά χρόνια, κ. Τσίπρα, ο οποίος ποντάρει ακριβώς στην αμνησία της κοινωνίας. Πρόκειται επίσης για ένα «επίτευγμα» της κυβέρνησης, και προσωπικά του κ. Μητσοτάκη!
Οι πολίτες που βιώνουν – και θα βιώνουν για μερικές δεκαετίες ακόμη – τις συνέπειες του 3ου και χειρότερου μνημονίου, δεν διστάζουν να δηλώσουν ότι το 2019, επί πρωθυπουργίας του κ. Τσίπρα, διαβιούσαν καλυτέρα απ’ ό,τι σήμερα! Αν αυτό δεν είναι… «επιτυχία» της κυβέρνησης, τότε οι όροι έχουν χάσει τη σημασία τους. Το οικονομικό θαύμα που επικαλείται συχνά ο Πρωθυπουργός, προφανέστατα δεν γίνεται αντιληπτό από τους πολίτες, εκεί που πονάνε, στην τσέπη τους. Και μιλάμε για τους ίδιους πολίτες που στήνονταν στις ουρές των ΑΤΜ την εποχή των capital controls για να πάρουν 20 ευρώ, για να αγοράσουν τα απολύτως απαραίτητα από το σουπερμάρκετ. Ζητούν λ.χ. σήμερα και δικαίως δικαιοσύνη για τα Τέμπη, και προφανώς έχουν αποδιώξει από τη μνήμη τους τα όργια σε βάρος των θεσμών και του κράτους δικαίου επί της αλήστου μνήμης διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ισως χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης το φαινόμενο, που προσομοιάζει σε ομαδική «λοβοτομή». Αλλά η αναζήτηση μιας πολιτικής λύσης σε «φαντάσματα» του παρελθόντος που κρίθηκαν και καταδικάστηκαν σκληρά για πράξεις ή παραλείψεις στη διάρκεια της θητείας τους, αποτελεί επίσης κόλαφο και για τη σημερινή αντιπολίτευση. Η οποία αδυνατεί προφανώς να αντεπεξέλθει στον ρόλο που έχει επωμιστεί, και το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο δεν πείθει, αλλά δεν δείχνει ούτε ικανή να αλλάξει προσεχώς. Διαφορετικά, η ιδέα ότι ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να ηγηθεί εναλλακτικής πρότασης εξουσίας ως επικεφαλής ενός νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, ενδεχομένως να αποτελούσε ένα από τα επιτυχημένα «νούμερα» του κ. Σεφερλή στο θερινό «Δελφινάριο». Με ή χωρίς τον κ. Καμμένο, στο σκετς…
