Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ότι κατέθεσε -μετά από δισταγμό, περίεργο για διαχρονικό αντιηγετικό πόλο συσπείρωσης- υποψηφιότητα με σύνθημα «ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει κομμάτι της Αριστεράς», δεν είναι παράδοξο.
Άλλωστε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν μετέχει στην κούρσα για την ηγεσία, με φιλοδοξία να την κερδίσει.
Θα μπορούσε, αν δεν είχε σκορπίσει το βιογραφικό του, -και το κεφάλαιό του από την κυβέρνηση Τσίπρα- σε φραξιονισμούς και ελιτίστικες υπονομεύσεις του κομματικού κέντρου.
Περισσότερο σκοπεύει στην αναπαραγωγή του εαυτού του με τα ίδια, εστέτ, χαρακτηριστικά: αντικαπιταλιστική αριστερολογία, ελλειπτική παρουσία στο δημόσιο χώρο με εφόδιο το βρετανικής κοπής φλέγμα του, ενδοκομματικοί καιροσκοπισμοί που συσπειρώνουν πέντε αξιόλογα στελέχη και πενήντα παρακμιακούς.
Η συμμετοχή του στον ΣΥΡΙΖΑ και τις αρχαιρεσίες του είναι πλέον ένα είδος εξωτικής παρουσίας. Αναγνωρίσιμη, ευχάριστη, αλλά πρακτικά ανώφελη.
Ασκεί ερασιτεχνική εσωκομματική δραστηριότητα, κατά τρόπο που παραπέμπει στον, επίσης αξιόλογο, Γεράσιμο Αρσένη στο ΠΑΣΟΚ.
Ήξερε περισσότερα από άλλους, είχε τη διεθνή οικονομία στο πιάτο, αλλά δεν είχε ιδέα από πολιτική.
Τον νίκησαν όχι μόνο -ο ισότιμός του σε προσόντα, Σημίτης- αλλά και ο Άκης, που ήταν αλλού.
Τον Τσακαλώτο φαίνεται ότι θα νικήσει η «Έφη» -ντίβα πλέον- την οποία τα αντι-Τσίπρα συστήματα, προβάλουν ως νεράιδα ενός παραμυθιού χωρίς όνομα.
Η εποχή που το ίδιο σύστημα τεστάριζε τον Τσακαλώτο ως «Σημίτη του ΣΥΡΙΖΑ», παρήλθε. Μαζί με τις δηλώσεις Μητσοτάκη στη Βουλή ότι «μόνο μαζί του μπορεί να συνομιλήσει».
Σήμερα ο Ευκλείδης εμφανίζεται ως υποψήφιος με παραστάτες που λειτούργησαν ως βαρίδια στον Τσίπρα.
Εντυπωσιακά ασταθής στην αξιολόγηση των πραγμάτων- πλην του «αριστερού» αδιαπραγμάτευτου.
Σαν εξωτερικός παρατηρητής περισσότερο, παρά σαν συνυπεύθυνος αποφάνθηκε:
-«Αν έχεις χάσει με τέτοια διαφορά, υπάρχουν πράγματα που δεν έχεις κατανοήσει, ίσως δεν πιάσαμε τη ψυχολογία όσων ήθελαν μια σταθερή συνέχεια, ίσως δεν πείσαμε με τις προτάσεις και παρεμβάσεις μας».
Ίσως; Ποια πράγματα «δεν κατανοήθηκαν» και από ποιους; Ποια ψυχολογία τους ξέφυγε και γιατί; Ποιοι ήθελαν σταθερότητα και ποιοι δεν τους έπεισαν;
Ακόμη και ένας περαστικός θα μπορούσε να υιοθετήσει τις ερωτήσεις του, αλλά θα είχε και τις απαντήσεις.
Δεν υπάρχει ίσως. Κάποιος δεν εξήγησε ότι η φορολογία της μεσαίας τάξης δεν ήταν επιλογή Τσίπρα, αλλά όσων έβαλαν τη χώρα στο Μνημόνιο – για να εξασφαλίσουν δημοσιονομική αποκατάσταση, που μόνο με φόρους γίνεται, αρχικά.
Κάποιος μιλούσε προεκλογικά για συγκυβέρνηση με τον Βαρουφάκη. Συμπλήρωνε τις «Δήμητρες» με σοφιστικέ ασκήσεις αυτοδιαχείρισης με «τοπικά νομίσματα».
Κάποιος ήταν ουσιαστικά απών από την προεκλογική καμπάνια και η συνεισφορά του εξαντλήθηκε σε επιδείξεις -καλόγουστου είναι αλήθεια- χιούμορ.
Δεν το έχασε ούτε τώρα, που έχει χάσει το τρένο: «Ξέρω να φτιάνω ομάδες», είπε στην αυτοπαρουσίασή του.
