Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στα μαθηματικά τέσσερα επί τέσσερα κάνουν δεκαέξι. Στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν μηδέν.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις απαντήσεις που έδωσαν οι τέσσερις υποψήφιοι πρόεδροι, σε τέσσερις ερωτήσεις της «Αυγής».
Η εφημερίδα διέθεσε περίπου 1.300 λέξεις για τον καθένα, αλλά οι 300 (!) ήταν οι – γραπτές- ερωτήσεις της.
Όποιος διαβάσει τις -προφανώς γραπτές- απαντήσεις καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτό το κόμμα έχει ήδη αποσυντεθεί.
Όσοι διεκδικούν την ηγεσία του, δεν συμπίπτουν σε τίποτε, για την ιδεολογία, την πολιτική ταυτότητα και τη λειτουργία του.
Εάν αθροιστούν όσα κατατίθενται, προκύπτει πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, συμπίπτει με τη συγκυρία και τις ανάγκες της.
Προφανώς οι ερωτηθέντες δεν θα κριθούν από τις απαντήσεις τους, τουλάχιστον στις συγκεκριμένες συνεντεύξεις.
Άλλωστε δεν υπάρχει κάτι ελκυστικό σε όσα αναφέρουν. Πλην της διαφοράς ανάμεσα στην πολιτικοποίηση της διαδικασίας από τον -πιο έμπειρο- υποψήφιο που προέρχεται από το ΠΑΟΚ και την επιμονή στα οργανωτικά από τους αυτόχθονες του ΣΥΡΙΖΑ.
Γενικότερα άλλωστε το πρόκριμα δεν προκύπτει από την ενδοκομματική αντιπαράθεση.
Για πρώτη φορά που στις αρχαιρεσίες κόμματος της Αριστεράς, το αποτέλεσμα θα ορίζεται από το πολιτικό μάρκετινγκ.
Τουλάχιστον αυτό περιβάλει την υποψηφιότητα της κυρίας της συντροφιάς: η Έφη Αχτσιόγλου εντυπωσιάζει για την μιντιακή αυτοπαρουσίασή της.
Ακόμη και ότι έχει να προσφέρει, με τις πολιτικές θέσεις και τις απόψεις της, στα πεδία της ιδεολογίας και της πολιτικής, επισκιάζεται από όσους την εμφανίζουν ως φιγούρα της «σόουμπιζ .
Τα συμφραζόμενα της προβολής της από το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα, καθιστούν την πολιτική παρουσία της επιτηδευμένη, εξ ίσου με τις φωτογραφήσεις της.
Η επιδιωκόμενη αίσθηση φρεσκάδας και η αδέξια προσπάθεια αποφυγής του ξύλινου λόγου, χάνονται στη σκηνοθεσία της από τα εκδοτικά συγκροτήματα που την φωτίζουν ως επικρατέστερη. Αλλά ως «είδωλο», όχι ως πολιτικό ηγέτη.
Ακόμη και ότι έχει να προσφέρει, με τις πολιτικές θέσεις και τις απόψεις της, στα πεδία της ιδεολογίας και της πολιτικής, επισκιάζεται από όσους την εμφανίζουν ως φιγούρα της «σόουμπιζ .
Τα συμφραζόμενα της προβολής της από το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα, καθιστούν την πολιτική παρουσία της επιτηδευμένη, εξ ίσου με τις φωτογραφήσεις της.
Η επιδιωκόμενη αίσθηση φρεσκάδας και η αδέξια προσπάθεια αποφυγής του ξύλινου λόγου, χάνονται στη σκηνοθεσία της από τα εκδοτικά συγκροτήματα που την φωτίζουν ως επικρατέστερη. Αλλά ως «είδωλο», όχι ως πολιτικό ηγέτη.
Αν ο Τσίπρας πήγε την Αριστερά στην κυβέρνηση, με την αντισυστημική στόφα του, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν άρχιζε από το «λουκ» του «μοιραίου». Ή του υποβοηθούμενου πρωταγωνιστή.
Όταν ανέβηκε στη σκηνή, το βασικό προσόν του, δεν ήταν το « μαλλί καρφάκι».
Η Αχτσιόγλου πρέπει να διαλέξει ταυτότητα: διεκδικεί την ηγεσία για να υλοποιήσει το πολιτικό σχέδιο ενός κόμματος με βάση μια ιδεολογία, ή την επιδιώκει, ως συμπλήρωμα στο αφήγημα της ζωής της;
