Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε μια σωστή κουβέντα: «Οι εκλογές γίνονται πρωτίστως για την ανάδειξη πρωθυπουργού». Είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στον ίδιο και τον αντίπαλό του.
Είναι και σε αυτό ανακόλουθος, αφού απορρίπτει το debate μεταξύ των δύο, αλλά και έτσι έκανε δώρο στον Αλέξη Τσίπρα: Το «ένας εναντίον ενός» τον ευνοεί.
Η ιδέα της «σύγκρισης» των δυο τετραετιών συνιστά πλεονέκτημα για τον Τσίπρα: Γιατί είναι σύγκριση δυο πολιτικών αντιλήψεων.
Ο Τσίπρας παρέλαβε άδεια ταμεία, κυβέρνησε με όρους που έθετε η τρόικα – που είχαν επιβάλει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – και παρέδωσε με διαχειρίσιμη οικονομία, εκτός Μνημονίου.
Συνέχισε, μάλιστα, να «κυβερνάει» μετά την εκλογική ήττα του: Έως το τέλος του 2019 η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφάρμοζε τον δικό του προϋπολογισμό.
Ο Μητσοτάκης κρύβει την αποτυχία του με ψευδολογία, διολίσθηση στην ευτέλεια, επιστράτευση της Μαρέβας και προβάλει ως έσχατο – και απελπισμένο – δίλημμα: «Ή εγώ ή ο Τσίπρας».
Πράγματι αυτό είναι το δίλλημα, αλλά αντιστρόφως.
Από τη μία, η χειρότερη Δεξιά της Μεταπολίτευσης, το φαύλο «επιτελικό κράτος», η αδιαφάνεια, η αλαζονεία, ο κομματισμός, η οικογενειοκρατία, οι υποκλοπές, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.
Ένας θίασος από ανεμομαζώματα και δουλικούς πολιτευτές στην υπηρεσία μιας οικογένειας που συμπράττει με μια ληστρική κάστα συμφερόντων και τυχοδιωκτικά στοιχεία.
Από την άλλη, από την άλλη τι; Σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται το στρατηγικό πλεονέκτημα του Τσίπρα.
Να βάλει απέναντι στο αμαρτωλό συνονθύλευμα του Νεομητσοτακισμού, ό,τι καλύτερο διαθέτει η γόνιμη σύγκλιση Αριστεράς – Κεντροαριστεράς.
Ο ίδιος είναι αντίπαλος του Μητσοτάκη, αλλά όχι ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης.
Των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τη λαϊκή πλειοψηφία εργαζομένων, συνταξιούχων, αγροτών, μικρομεσαίων, νεολαίας, κινημάτων νομικών ριζοσπαστισμών.
Αντίπαλος της Δεξιάς δεν είναι ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι πολιτικές δυνάμεις που, ιστορικά, διαμορφώνουν προοδευτικές πλειοψηφίες.
Από το ΕΑΜ της Εθνικής Αντίστασης, το κίνημα του 1-1-4 και το 53% του 1964 έως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στη Μεταπολίτευση.
Από το 2012 επιδιώκουν τη διαμόρφωση νέου πολιτικού φορέα – στον ίδιο ιστορικό άξονα – ψηφίζοντας τον Τσίπρα.
Το κλείσιμο της σκοτεινής τετραετίας Μητσοτάκη τον βρίσκει σε πλεονεκτική θέση.
Θα τη μετατρέψει σε εκλογική νίκη, εφόσον βάλει στο περιθώριο κομματικά «βαρίδια», προβληματικές φιγούρες και όσους εκφράζουν την υστέρηση.
Στην πορεία προς τις εκλογές, το πολιτικό ρεύμα επικράτησης του Τσίπρα θα αναδειχθεί με το τρίπτυχο: Νέο πρόγραμμα, νέα πρόσωπα, νέος ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το σκέλος του διλήμματος τον αφορά προσωπικά. Αποτελεί ιστορική ευθύνη του να το θέσει με ευκρίνεια.
Στις εκλογές δεν αναμετρώνται η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα είναι Μητσοτάκης και Δεξιά ή Τσίπρας και Δημοκρατική Παράταξη.
