Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Με ρωτούν τελευταία αρκετοί φίλοι πώς βλέπω το ξαφνικό ελληνικό φλερτ. Ή, για την ακρίβεια, πώς το εξηγώ. Τι είδους μύγα μας τσίμπησε;
Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά θα αποφύγω να απαντήσω ευθέως. Γιατί αν αναγκαστώ να το κάνω, θα πρέπει… πασχαλιάτικα να μπω σε πολύ στενάχωρους συνειρμούς για το εθνικό φρόνημα ή την ηθική ακεραιότητα του πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πάντως ότι η κυβερνώσα τάξη της Ελλάδας υποδέχτηκε τις τουρκικές χειρονομίες φιλίας σαν έτοιμη από καιρό. Σχεδόν παρακλητικά. Με το σύνδρομο παραμελημένης οδαλίσκης που σπεύδει να ανταποκριθεί στο πρώτο νεύμα του αφέντη-σατράπη.
Προσέξτε κατάντημα: Για μία (ξαναπαιγμένη και το 2021!) ευχετήρια κάρτα του Ερντογάν και δύο τρεις δηλώσεις μετριοπάθειας και συμπόνιας, η Ελλάδα έτρεξε να συνομολογήσει μορατόριουμ στο Αιγαίο, να κλείσει το στρατόπεδο φιλοξενίας Κούρδων και άλλων προσφύγων στο Λαύριο, και να υποσχεθεί ότι αμέσως μετά τις εκλογές στις δύο χώρες θα βάλει μπροστά σχέδιο διευθέτησης των «διαφορών» με τους γείτονες. Χωρίς αυτοί να έχουν αποσύρει την «απειλή πολέμου» πάνω απ’ το κεφάλι μας!
Και μόλις προχθές ήρθε η προσγείωση: Με τον Τσαβούσογλου να λέει ότι υπάρχουν νησιά στο Αιγαίο υπό «αδιευκρίνιστο καθεστώς κυριαρχίας» και «αυτά πρέπει να κουβεντιάσουμε με τους Ελληνες στη Χάγη»…
Για την Τουρκία βεβαίως αυτό το… κολοβό «άνοιγμα φιλίας» εξυπηρετεί μία τακτικού χαρακτήρα και απολύτως προσωρινή επιλογή. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη πρωτοβουλία του Ερντογάν δεν αποτέλεσε πεδίο προεκλογικής αντιπαράθεσης με τους αντιπάλους του.
Κάποιοι θερμόαιμοι στρατηγοί, εμπνευστές της «Γαλάζιας Πατρίδας», διαμαρτυρήθηκαν, αλλά οι Κεμαλιστές πολιτικοί κατάλαβαν τη σκοπιμότητα και έκαναν τα στραβά μάτια.
Η σκοπιμότητα για την Τουρκία είναι προφανής: Δίνει διαπιστευτήρια καλής διαγωγής στους Αμερικανούς για να «κλειδώσει» τα F-16, ακυρώνει κάθε σκέψη στην Ευρώπη για επιβολή κυρώσεων οικονομικού περιεχομένου, και εγγυάται «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο για να διασφαλίσει τα έσοδα της τουριστικής σεζόν που έχει τόσο ανάγκη μετά τις τεράστιες οικονομικές απώλειες από τους καταστροφικούς σεισμούς. Κι απ’ το φθινόπωρο βλέπουμε.
Αυτόν τον τακτικό ελιγμό πολιτικής ιδιοτέλειας, η ελληνική πλευρά έφτασε να τον βαφτίσει ειλικρινή «χείρα φιλίας» εκ μέρους της Τουρκίας. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, αφήνει να διαρρεύσει πλέον ότι ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος στη γειτονική χώρα, δρομολογούνται νέες εξελίξεις που θα επιτρέψουν την επίλυση των «διμερών διαφορών» (σ.σ.: ποιων ακριβώς;) προς αμοιβαίο όφελος.
Το «ανεξαρτήτως αποτελέσματος» είναι δυστυχώς η δεύτερη πλάνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, ο Ερντογάν γαβγίζει, αλλά δεν… δαγκώνει.
Η κεμαλική και εξίσου εθνικιστική αντιπολίτευση επίσης γαβγίζει, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα δαγκώσει. Απλά και μόνον γιατί ο στρατηγικός της προσανατολισμός βλέπει στη Δύση και στο Αιγαίο, σε αντίθεση με τα μεγαλοϊδεατικά οράματα του «σουλτάνου», που φιλοδοξεί να εκτοπίσει από το πάνθεον της τουρκικής ιστορίας τον «πατέρα Ατατούρκ» και να αναγορευτεί ο ίδιος ηγέτης του ισλαμικού κόσμου.
Αυτή ακριβώς η διαφορά ιδιοσυγκρασίας μεταξύ των ισλαμιστών και του ετερόκλητου συνασπισμού «κοσμικών» που επιχειρεί να τους εκθρονίσει είναι η πιο επικίνδυνη παγίδα των επερχόμενων τουρκικών εκλογών. Και το γιατί η ελληνική πολιτική ηγεσία κάνει πώς δεν το βλέπει, είναι πάλι απορίας άξιον, επιβεβαιώνοντας τους αρχικούς δυστοπικούς συλλογισμούς μου για την ποιότητα του κοινοβουλευτικού προσωπικού της χώρας.
Η εικόνα ανόητων, χαζοχαρούμενων πολιτικών γόνων, όπως ο Κωστάκης Μπακογιάννης, να χαριεντίζονται με εκκολαπτόμενα «λυκάκια» όπως ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, προκαλεί, εκτός από θυμηδία, και ανησυχία για τον βαθμό «αφασίας» στον οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένη η ηγεμονεύουσα τάξη της χώρας.
Γιατί αν παρ’ ελπίδα οι Κεμαλιστές επικρατήσουν στις επικείμενες εκλογές, ο «αδελφός Εκρέμ» δεν θα κυβερνήσει μόνος του. Παρέα του θα βρίσκεται η πραγματική «λύκαινα», Μεράλ Ακσενέρ, μία ακραιφνής εθνικίστρια και δημαγωγός, μπροστά στην οποία η Τσιλέρ των Ιμίων μοιάζει άπορη κορασίδα από παρθεναγωγείο. Κι αν αναλάβει τα υπουργεία Εσωτερικών και Αμυνας όπως φιλοδοξεί, μαύρο φίδι που μας έφαγε…
Οι σημερινοί αντίπαλοι του Ερντογάν μπορεί να μη συμμερίζονται τη θρησκευτική του προσήλωση, αλλά δεν υστερούν καθόλου σε εθνικιστική θέρμη. Πολλοί, όπως η Ακσενέρ, προέρχονται απευθείας από το κόμμα των Γκρίζων Λύκων, που σήμερα συμμαχεί με τον απερχόμενο πρόεδρο.
Αλλοι, όπως ο γνώριμος στους Ελληνες Αχμέντ Νταβούτογλου, που πιθανόν προορίζεται για το υπουργείο Εξωτερικών, ή ο Αλί Μπαμπατζάν, που «βλέπει» το υπουργείο Οικονομικών, προέρχονται από το άλλοτε στενό περιβάλλον του ίδιου του Ερντογάν. Ο δε επικεφαλής του σχήματος και υποψήφιος για την προεδρία Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, που κάποιοι βλακωδώς στην Ελλάδα επιμένουν να προβάλλουν ως «Τούρκο Γκάντι», διαρκώς μνημονεύει τον Ετσεβίτ και τον Αττίλα στην Κύπρο!
Ξέρετε μάλιστα τι είναι το πιο ωραίο; Πως έτσι και εκλεγεί αυτή η καλή παρέα, την επόμενη μέρα η Δύση θα σπεύσει να την αποθεώσει. Θα έχει φύγει από το προσκήνιο ο δύστροπος «σουλτάνος» και θα έχουν έρθει τα «καλά παιδιά», που θα πρέπει άμεσα να προικοδοτηθούν.
Με F-16, με ατελείωτα κονδύλια «αρωγής» για να βουλώσουν την τρύπα των 100 δισ. που προκάλεσαν οι σεισμοί, και φυσικά με τα… στραβά μάτια στις παραβιάσεις και το «μπούλινγκ» προς την Ελλάδα που θα ξαναρχίσουν… σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μη βιάζονται κάποιοι να χαιρετίσουν την αλλαγή πολιτικού σκηνικού στη γειτονική χώρα. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά μπορεί κάποια στιγμή… Ερντογάν να λέμε και να κλαίμε.
