Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Πολύ ενδιαφέρουσα, ομολογώ, η νέα κυβερνητική ορολογία περί «ακραίων» καιρικών συνθηκών «hot dry and windy» και… οπισθοδρομούσας πυρκαγιάς. Ταιριάζουν «γάντι» με το μπουρδολογικό αφήγημα της κλιματικής αλλαγής και αποτελούν ωραίες δικαιολογίες για να παπαγαλίζουν τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Μόνο που αυτή τη φορά αμφιβάλλω αν το ματσάκι… γυρίζει. Γιατί τα λάθη είναι πολλά, μεγάλα και κυρίως επαναλαμβανόμενα. Με ποινικό βραχίονα ευθυνών…
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα καλοκαίρια στην Ελλάδα ήταν… hot, dry and windy. Δηλαδή ζεστά, ξηρά και με ανέμους.
Επίσης, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάποιες μέρες τον Αύγουστο έπιαναν τα δυνατά μελτέμια – ισχυροί βόρειοι άνεμοι που κατέβαζαν ευεργετικά τη θερμοκρασία.
Αυτό ακριβώς συνέβη και φέτος. Το ρολόι της φύσης αποδείχτηκε συνεπές, ακριβές και καθόλου ξεκούρδιστο. Αντε να υποθέσουμε ότι οι θερμοκρασίες φέτος παρέμειναν σχετικά υψηλές ακόμη και μετά την έλευση των βοριάδων. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «ακραία φαινόμενα», όπως είχε την αφέλεια να ισχυριστεί ο αρμόδιος υπουργός Πολιτικής Προστασίας, που τον βλέπω και πιάνεται η ψυχή μου (και για αυτόν και για εμάς…).
Λοιπόν, για να εξηγούμεθα: «Ακραίο φαινόμενο» ήταν πράγματι ο νοτιοδυτικός πουνεντογάρμπης 11 μποφόρ, που έκαψε το Μάτι (πιάνει μία φορά στα 10 χρόνια), απόλυτη άπνοια ήταν όταν κάηκε το Τατόι, και σήμερα, που καίγεται όλη η Ελλάδα, οι άνεμοι κυμαίνονται στο φυσιολογικό για την εποχή – ισχυροί βοριάδες με ριπές.
Αυτό το οποίο δεν είναι φυσιολογικό είναι να καίγεται όλη η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη και να αποδίδεται το φαινόμενο στην… κλιματική αλλαγή.
Μια ματιά στα επίσημα στοιχεία του EFFIS (Ευρωπαϊκό Σύστημα Ενημέρωσης για τις Δασικές Πυρκαγιές) δείχνει το εξής «ανώμαλο»: Φωτιές υπάρχουν παντού, ειδικά στις μεσογειακές χώρες αυτή την περίοδο, όμως η Ελλάδα είναι μακράν η πρωταθλήτρια στα καμένα. Δηλαδή, οι φωτιές αφήνονται να εξαπλωθούν, καίνε τα πάντα στο διάβα τους και, μόλις μισοσβηστούν, λόγω κακής επιτήρησης, αναζωπυρώνονται. Για αυτό κρατάνε μέρες ολόκληρες. Είναι το προφανές αποτέλεσμα του δόγματος «εκκενώστε κι αφήστε τα να γίνουν στάχτη και μπούλμπερη» (για τους πολλούς και ανήμπορους, στάχτη και… burberry για κάποιους άλλους, όπως έλεγε και μια φίλη μου που… αφουγκράζεται το πρωθυπουργικό περιβάλλον).
Ενδεικτικά μόνο σας αναφέρω ότι για το 2023, που βεβαίως δεν έχει τελειώσει, η Ελλάδα αποδεικνύεται «βασίλισσα των καμένων» και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν χάνει το σκήπτρο με τίποτα. Κατάφερε μέσα σε τρεις μήνες να αποτεφρώσει σχεδόν το 1% της ελληνικής επικράτειας, έκταση τρεις φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της Πορτογαλίας που διεκδικεί το αργυρό μετάλλιο με μόλις 0,28%. Στην Ελλάδα, βάσει των πιο πρόσφατων δημοσιευμένων στοιχείων (που δεν περιλαμβάνουν τις μεγάλες σε εξέλιξη πυρκαγιές του Εβρου και της Πάρνηθας), κάηκαν ήδη 1.200.000 στρέμματα, έκταση τρεις φορές μεγαλύτερη από τον μέσο όρο της τελευταίας δεκαπενταετίας στη χώρα και 10 φορές μεγαλύτερη από τον μέσο όρο της Ε.Ε.!
Χωρίς κάποιο πραγματικά ακραίο καιρικό φαινόμενο. Τα στοιχεία αυτά από μόνα τους αποδεικνύουν ότι υπάρχει σοβαρή πολιτική ευθύνη στη διαχείριση του ζητήματος, που προκαλεί, εκτός από ανθρώπινα θύματα, τεράστια περιβαλλοντική και οικονομική ζημιά στη χώρα. Από ένα σημείο, όμως, η επαναλαμβανόμενη βλαπτική συμπεριφορά κατά του κοινωνικού συνόλου, με ή χωρίς πρόθεση, εγείρει και ποινικές ευθύνες. Είναι προφανές αυτό.
Η κυβέρνηση, σε δυσχερέστατη θέση, με τον πρωθυπουργό απόντα και κρυπτόμενο, επιχειρεί να εφεύρει δικαιολογίες χωρίς να ξέρει πού να τα ρίξει: στον Ερντογάν δεν τολμά, τους λαθραίους τούς συμπονά, άρα το σιγουράκι είναι η… κλιματική αλλαγή και τα ξεχασμένα τηγάνια των καημένων αλλαχμπάρηδων στο δάσος της Δαδιάς.
Επειδή όμως όλα αυτά δεν πείθουν και πλέον -ξαναλέω- υπάρχει προφανές και τεκμηριωμένο ζήτημα ποινικής ευθύνης για την καταστροφή της χώρας, καλά θα έκανε η διορισμένη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αντί να ψάχνει με έρευνες τον «ρατσισμό» στα σύνορα, να διατάξει άμεση και κατεπείγουσα έρευνα κατά παντός υπευθύνου για την πυρπόληση της χώρας. Εστω κι αν αναγκαστεί να φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου αναζητώντας ποινικές ευθύνες. Αυτό είναι το καθήκον ενός ανεξάρτητου ανώτατου δικαστικού. Σε κανονικές χώρες, βέβαια…
