Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Λοιπόν, μερικά βασικά συμπεράσματα από τη χθεσινή, δεύτερη καλοκαιρινή αναμέτρηση στην κάλπη: Υπάρχει ένα ισχυρό, ισχυρότατο θα έλεγα, ποσοστό συμπολιτών μας που θεωρεί -δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πώς- ότι ο Μητσοτάκης προσφέρει μια σιγουριά για την επόμενη μέρα. Χωρίς αυτό να δικαιολογείται ούτε από την καθημερινότητα ούτε από τα μακροοικονομικά μεγέθη μιας χώρας υπό ασφυκτική δανειακή ομηρία. Το χρέος έχει πάει στον… Θεό, το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αλλά κατά τα άλλα ζούμε σε Ελντοράντο ανάπτυξης. Η χώρα απογειώνεται. Και όποιος μικρομεσαίος περνάει χειρότερα σήμερα σε σχέση με το 2015, απλά ζει σε εικονική πραγματικότητα. Θα περιμένει να πάει στο σούπερ μάρκετ μετά την…επενδυτική βαθμίδα.
Το 40 plus σε ένα κόμμα που διέλυσε τις εθνικές γραμμές στέλνοντας όπλα στους μαφιόζους της Ουκρανίας ετοιμάζεται να χαλβαδιαστεί με τον Ερντογάν για να μοιράσει το Αιγαίο, διαφημίζει… επενδύσεις στην Αλβανία την ώρα που ο εκλεγμένος μειονοτικός δήμαρχος σαπίζει στις φυλακές, αθετεί ενσυνειδήτως τη Συμφωνία των Πρεσπών, αφήνοντας τους Σκοπιανούς να καπηλεύονται το όνομα Μακεδονία, δεν είναι και πολύ φυσιολογικό. Αν μη τι άλλο για μία χώρα που δεν θέλει να λέει ότι έχει χάσει τα εθνικά ανακλαστικά της. Αλλά αυτό είναι κάτι που μάλλον έπρεπε να το είχαμε αντιμετωπίσει νωρίτερα. Το γεγονός ότι επιβραβεύονται πολιτικές παρατάξεις που συμμετείχαν στο έγκλημα του Μνημονίου, παρέδωσαν την παραγωγική ισχύ της χώρας και σήμερα στέκονται… αλληλέγγυες στον λαθροεποικισμό είναι από μόνο του νοσηρό.
Εν πάση περιπτώσει, κάποιοι είναι πολύ happy με τον Κυριάκο για να χάνουν τα μπάνια τους. Απεδείχθη στις κάλπες και μάλλον κάτι… χάνω. Υπήρξαν και άλλοι που ήθελαν να κάψουν οποιαδήποτε προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Δεκτό και αυτό. Τον έστειλαν στα αζήτητα δικαίως. Τώρα όμως τι;
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω θα δημιουργούσε ένα σκηνικό λευκής επιταγής για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δυστυχώς γι’ αυτόν τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Υπό άλλες συνθήκες θα πανηγύριζε, όπως η Μελόνι στην Ιταλία, για να ισχυριστεί ότι έφερε τη Δεξιά θριαμβευτικά στην εξουσία. Για πρώτη φορά σε μισό αιώνα περάσαμε το 50%. Ουάου, ναι;
Οχι, λάθος! Η Αριστερά απέθανε και ευτυχώς. Αλλά δεν ήρθε στο προσκήνιο ο Καίσαρας της κανονικότητας στη χώρα. Ο Κυριάκος, ο πρεσβευτής της woke ατζέντας -με ύπουλο τρόπο- επανέρχεται στην εξουσία δυνατός, με φρέσκια εντολή, αλλά έχοντας να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά μια Δεξιά -κανονική- να τον περιμένει με πρωτόγνωρα ποσοστά στη γωνία.
Αυτή είναι η είδηση της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης. Οχι ότι επιτέλους κυριάρχησε μια… ντεμέκ, για χρησιμοποιήσω τον όρο, Δεξιά έναντι μιας χρεοκοπημένης Αριστεράς, αλλά ότι μια ντεμέκ Δεξιά που πουλάει παραμύθι… κανονικότητας θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά μία πραγματική Δεξιά του 13% στο Κοινοβούλιο. Σκεφτείτε το. Αυτό είναι το πρωτόγνωρο. Δεν μας έχει τύχει ποτέ μετά τα Μνημόνια. Καλή μας η ώρα…
