Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Με τούτους εδώ είναι βέβαιο ότι θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε περί κοινοβουλευτικών ηθών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους αδίστακτους εκλογομάγειρους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και στους άλλους «συστημικούς», τα τρία κόμματα δηλαδή που αυτάρεσκα προσδιορίζονται ως συστατικά του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», λες και αυτοί που είναι απέξω είναι θιασώτες της απολυταρχίας.
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης τα «ψηφοδέλτια Επικρατείας» συγκροτούνταν από την «κρεμ ντε λα κρεμ» του ανθρώπινου δυναμικού που μπορούσε να προσελκύσει κάθε κόμμα. Προσωπικότητες δηλαδή οικουμενικής αποδοχής με ευρύτατο κύρος και διακριτό έργο, είτε στον χώρο της πολιτικής είτε των επιστημών ή των τεχνών. Ονόματα βαριά, που σηματοδοτούσαν (στο μέτρο του δυνατού πάντα, γιατί στην Ελλάδα είμαστε) την αριστεία και το αριστεύειν. Τις εκλόγιμες θέσεις, εκτός από αυτούς τους προβεβλημένους πολίτες, συχνά καταλάμβαναν και βετεράνοι της πολιτικής, αλλά με βαρύνουσα προϊστορία.
Πρωθυπουργοί, κορυφαίοι πρώην υπουργοί ή εμβληματικές προσωπικότητες της εκάστοτε παράταξης. Ποτέ όμως νεόφερτοι, ανεπάγγελτοι, κομματικά τσουτσέκια (συγχωρήστε μου την έκφραση, αλλά αποδίδει άριστα τη σύνθεση ειδικά στα ψηφοδέλτια Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), ανώνυμοι πραιτοριανοί του εκάστοτε πρωθυπουργού και πάσης άλλης φύσεως απολειφάδια, που, αν εκτίθεντο στην κρίση του εκλογικού σώματος, δεν θα έβρισκαν ούτε την ψήφο τους.
Οταν, λοιπόν, πρωτάκουσα το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, πήγα να πέσω από την καρέκλα μου. Στις πρώτες πέντε εκλόγιμες θέσεις, κυβερνητικοί, κομματικοί και διορισμένοι αξιωματούχοι της απολύτου εμπιστοσύνης Μητσοτάκη! Ενας αντιπαθέστατος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, παλαιός ιπποκόμος της Ντόρας και νυν τροχονόμος του Ταμείου Ανάκαμψης, ένας υπουργός αποδεδειγμένα μειωμένης επάρκειας, που ήρθε μετεγγραφή από τα αζήτητα της Κύπρου, μια διορισμένη διοικητική υπάλληλος, πρώην στενή συνεργάτιδα της Νίκης Κεραμέως, που ξεκίνησε τη (χαμηλής πτήσης) καριέρα της με τον… Γιώργο Παπανδρέου, ένας παγκοσμίως άγνωστος γενικός γραμματέας και επικεφαλής μια… ακτιβίστρια κατηγορίας φτερού, που ξεκατινιαζόταν στα social για να στηρίζει τα γερμανικά Lidl.
Με διακηρυγμένες θέσεις υπέρ της αθρόας (λαθρο)μετανάστευσης και ειδική στη φροντίδα των… ασυνόδευτων προσφυγόπουλων (σ.σ.: και των… ασυνόδευτων μαντραχαλάδων του ΙSIS, που παριστάνουν τους ανηλίκους γιατί «έχασαν» το διαβατήριό τους και δηλώνουν ημερομηνία γέννησης… κατά προσέγγιση).
Αυτό, λοιπόν, είναι το… ένδοξο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Αμ του άλλου; Του σιωπηλού, ανέκφραστου και αγέλαστου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, με τη βουκολική εκφορά λόγου; Πάλι για να κλαις. Επικεφαλής, ο… επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος, ένας νεαρός συνταγματολόγος με καλές σπουδές, αλλά χωρίς επαγγελματικές περγαμηνές ή διακριτό δημόσιο λόγο, αμέσως μετά ο… εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος κι ύστερα η κυρία που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο χάρη στη (μεταχρονολογημένη) καταγγελία της κακοποίησής της από τον Αλέξη Γεωργούλη. Το ένα κοινό στοιχείο που συνδέει όλους αυτούς με την Αγαπηδάκη της Ν.Δ. είναι ότι πρωτοστάτησαν στο «Μένουμε Ευρώπη». Και το δεύτερο είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκλεγούν βουλευτές, αν δεν βρισκόταν ο αρχηγός να τους βολέψει.
Ερχόμενος στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και επειδή θέλω να είμαι αντικειμενικός, πρέπει να ομολογήσω ότι τηρήθηκαν κάποια προσχήματα των μεταπολιτευτικών κοινοβουλευτικών ηθών που ανέφερα στην αρχή. Τον επικεφαλής γιατρό του Χάρβαρντ δεν τον γνωρίζω και πιθανότατα υπάρχουν άλλοι πιο επιφανείς επιστήμονες της διασποράς στον ίδιο τομέα. Αλλά, τέλος πάντων, είναι ένας επιστήμονας εγνωσμένου κύρους. Δεύτερη, μια διακεκριμένη συνάδελφος με αιχμηρή πένα – ας πούμε ότι τρώγεται κι αυτό.
Τρίτος, ένας πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ και υπουργός Αμυνας με εθνικά ανακλαστικά. Και τέταρτη, η εκπρόσωπος Τύπου που δεν είχε ανάγκη το Επικρατείας γιατί λόγω αναγνωρισιμότητας θα εκλεγόταν οπουδήποτε. Αλλά ας δεχτούμε ότι τη χρειάζεται το κόμμα στη θέση της μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη. Στη συνέχεια, η λίστα διανθίζεται με κομματικά στελέχη, όπως ο στενός συνεργάτης του Τσίπρα Μιχάλης Καλογήρου, κάποιους αξιόλογους επιστήμονες και βεβαίως, για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις περί του ευρωπαϊκού προσανατολισμού του κόμματος, μπήκε σφήνα και ένα παλαιό στέλεχος της Κομισιόν με ισχυρή αναφορά στον διαπλεκόμενο επιχειρηματικό κόσμο.
Μια πρώτη παρατήρηση, λοιπόν, και για τα τρία ψηφοδέλτια Επικρατείας είναι ότι στερούνται ανθρώπους του πνεύματος με διεθνή καταξίωση. Και τέτοιοι υπάρχουν, αλλά πού να μπλέξουν με τον βόθρο των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Μια δεύτερη παρατήρηση που αφορά πρωτίστως τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είναι, όπως προανέφερα, η προκλητική ευνοιοκρατία. Ημέτεροι χαμηλών προδιαγραφών που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκλεγούν διά της ευθείας οδού μπαίνουν στη Βουλή διά της πλαγίας επειδή είναι τα πεκινουά του αρχηγού. Λυπάμαι που το λέω αλλά επί Μητσοτάκη καταφέραμε να ευτελίσουμε και το νόημα των ψηφοδελτίων Επικρατείας, που σταδιακά θα εκφυλιστούν σε λίστες πραιτοριανών με μηδέν αναφορά στη συνείδηση του κόσμου πέραν ενός πολύ στενού κομματικού ακροατηρίου. Πραγματική κατάντια…
