Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το παλεύει ο άνθρωπος. Προσπαθεί. Και θα ήταν άδικο να μην του το αναγνωρίσουμε. Η διεθνής διάσκεψη για το κλίμα, που φιλοξένησε διαδικτυακά ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ήταν μια πρωτοβουλία… οξυγόνου για τον πλανήτη.
Ειδικά σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, Ντόναλντ Τραμπ, έναν μυωπικό αρνητή της κλιματικής αλλαγής και των δραματικών συνεπειών της για το παρόν, και κυρίως το μέλλον της ανθρωπότητας, ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου υπηρετεί με συνέπεια τον ρόλο του “θεραπευτή”.
Η Αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις και ο Τζον Κέρι, που έχει χρεωθεί τη σχετική πολιτική αρμοδιότητα, ήρθαν να προσθέσουν τη δική τους πινελιά, να προβληματίσουν, να αφυπνίσουν, να κινητοποιήσουν. Και οι υπόλοιποι ηγέτες, από κάθε γωνιά του πλανήτη, ανταποκρίθηκαν με τη σειρά τους.
Υπάρχει ωστόσο μια “μαύρη τρύπα” στην ιστορία μας. Και αφορά στην ευαισθητοποίηση των κοινωνιών. Την εγρήγορσή τους. Η κλιματική σωτηρία του πλανήτη δεν συγκινεί, όσο θα έπρεπε τις κοινωνίες. Για τους περισσότερους φαντάζει ως κάτι το μακροπρόθεσμο, ένα ζήτημα “υψηλής πολιτικής”, και παρακάμπτεται υπό το βάρος της ψυχολογικής πίεσης της μάχης για την καθημερινή επιβίωση.
Είναι μια μάχη που χάσαμε… προτού ξεκινήσει. Και συνεχίζουμε να τη χάνουμε καθημερινά. Επειγεί αλλαγή υποδείγματος επικοινωνίας. Και προτεραιότητας της εκπαίδευσης.
