Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Τώρα που η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με το αποτέλεσμα που όλοι είχαν προεξοφλήσει, έμεινε η απορία. Τι τα θέλαμε όλα αυτά;
Οι διαδηλώσεις είχαν δημιουργήσει τις εντυπώσεις τους, η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε, μια Προανακριτική είχε συγκροτηθεί με 277 ψήφους, οι υποψίες περί «συγκάλυψης» είχαν αποδυναμωθεί από τα ίδια τα γεγονότα. Μια χαρά.
Τα υπόλοιπα τι νόημα είχαν; Για να πάρει ο Μητσοτάκης μια εύκολη νίκη και άφθονο χειροκρότημα;
Προφανώς δεν παραγνωρίζω τα υπαρξιακά ζητήματα του καθενός.
Τα απομεινάρια του πρώην ΣΥΡΙΖΑ όπως του Φάμελλου, της Ζωής και του Χαρίτση μαζεύουν όλοι μαζί ένα 15% – 16% στις δημοσκοπήσεις και ψάχνουν κάπου να ακουστούν. Στη Βουλή τουλάχιστον είχαν την ευκαιρία να βάλουν τις φωνές.
Το ΚΚΕ ούτε χάνει, ούτε κερδίζει ό,τι κι αν συμβεί.
Ο Βελόπουλος έχει πλάκα.
Και το ΠΑΣΟΚ είναι ο βασικός κι αθέλητος χαμένος μιας υπόθεσης στην οποία δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί μετά την πρόταση δυσπιστίας που είχε καταθέσει προ έτους πάλι για το ίδιο θέμα, με τα ίδια επιχειρήματα και το ίδιο αποτέλεσμα.
Συνεπώς δεν βγαίνει νόημα. Κι αν μάλιστα η κυβέρνηση βαδίσει σε μια πορεία ανάκτησης της αυτοκυριαρχίας της, τα πράγματα θα καταστούν ακόμη πιο ακατανόητα.
Υποθέτω βεβαίως ότι σε κάποια μυαλά κυκλοφορεί η θεωρία πως «ο λαός» εξεγείρεται «αδιαμεσολάβητα», το πολιτικό σύστημα δεν εκφράζει «την αδιαμεσολάβητη εξέγερση του λαού» και χρειάζεται κάποιος να σηκώσει την αδιαμεσολάβητη παντιέρα του ξεσηκωμού.
Κολοκύθια τούμπανα.
Οι «διαδηλωτές» δεν είναι ο «λαός». Κανείς δεν εξεγείρεται, θα το είχαμε πάρει χαμπάρι. Και καμία παντιέρα δεν κυκλοφορεί στα αζήτητα.
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στη συνέχεια. Αλλά έχω δύο παρατηρήσεις.
Πρώτον, ότι ο Μητσοτάκης έχει την πιο βολική αντιπολίτευση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί πρωθυπουργός. Οχι μόνο λόγω μεγέθους αλλά και λόγω μυαλού. Οταν στριμώχνεται, τρέχουν και τον απεγκλωβίζουν.
Δεύτερον, ότι ο Πρωθυπουργός έχει επιλέξει να τσουβαλιάζει την αντιπολίτευση με τους ακραίους της αντιπολίτευσης. Εύλογο. Προφανώς δεν τον απειλεί η Ζωή κι οι «νεολαίοι» με τα τρικάκια.
Είναι μια στρατηγική που έως τώρα του έχει αποδώσει.
Και η θεωρία ότι τον απειλεί ο «κανένας» είναι απλώς άλλη μια βαρύγδουπη ανοησία δημοσκόπων. Σε καμία χώρα και καμία εκλογή δεν έχει κερδίσει ποτέ ο «κανένας».
Τι μένει; Μένει να αφήσει η κυβέρνηση στην άκρη την κουβέντα και να στρωθεί να κάνει καμία δουλειά.
Ούτως Ή άλλως, τους λογαριασμούς θα τους κλείσουμε το 2027. Κι έχουμε ακόμη δυόμισι χρόνια μπροστά μας.
