Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Δεν ξέρω για τους τηλεθεατές αλλά το ντιμπέιτ έκανε τουλάχιστον δύο ευτυχισμένους ανθρώπους.
Τον Βαρουφάκη και τον Μητσοτάκη.
Ο Βαρουφάκης έζησε το όνειρο της ζωής του έστω για λίγες ώρες. Φώτα, κάμερες, δηλώσεις, ακροατήριο, μεγάλες στιγμές και τσαχπινιές.
Ο Μητσοτάκης από την άλλη, ακριβώς επειδή έχει το προβάδισμα για τις εκλογές, ήταν ο μόνος που είχε κάτι να χάσει από την κουβέντα. Και δεν έχασε. Στο τέλος έκανε και αστεία.
Από τη στιγμή που «δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία» οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να είχαν κάτσει σπίτι τους, Ακόμη περισσότερο που το ντέρμπι της Μαντονίνα ήταν ματσάρα. Δύο έριξε η Ιντερ στη Μίλαν στο πρώτο τέταρτο.
Σε αντίθεση με το ντιμπέιτ όπου κανείς δεν αιφνιδίασε κανέναν.
Κι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο δώρο στον Μητσοτάκη: σε προχθεσινές ερωτήσεις για τις υποκλοπές δεν είχε παρά να επαναλάβει προχθεσινές απαντήσεις. Δεν υπήρξε ούτε ένα απρόοπτο, ούτε ένα νέο στοιχείο, ούτε μια αναπάντεχη αιχμή, να τον φέρει σε δύσκολη θέση.
Κακά τα ψέματα, το κυβερνητικό αφήγημα δεν κλονίστηκε στο ντιμπέιτ. Κι αυτό προκύπτει κυρίως από την αδυναμία της αντιπολίτευσης.
Ξέρετε γιατί τη βγάζει καθαρή ο Μητσοτάκης; Οχι επειδή είναι ο τέλειος Πρωθυπουργός. Αλλά επειδή απέναντί του δεν διατυπώθηκε ποτέ αντίλογος στα ζητήματα ουσίας.
Φαίνεται λογικό. Οταν έχεις στρογγυλοκαθίσει στον μεσαίο χώρο κι εκφράζεις μια εύληπτη κι εύλογη πολιτική ο αντίλογος είναι δύσκολος και μόνο τα απρόοπτα (όπως π.χ. τα Τέμπη) μπορούν να σε αποσταθεροποιήσουν.
Αυτό το ξέραμε εδώ και καιρό. Στην υπνηλία του ντιμπέιτ φάνηκε ακόμη περισσότερο.
Ο Μητσοτάκης είχε την πολυτέλεια να μην επιτεθεί ούτε μια φορά στους αντιπάλους του, ούτε καν όταν του επιτέθηκαν.
Ηταν η μικρογραφία όλης της διακυβέρνησής του. Δεν απάντησε ποτέ επί της ουσίας στον αντίλογο θεωρώντας ότι ουσιαστικός αντίλογος σπανίως υπήρχε. Απαξίωνε την αντιπολίτευση επιλέγοντας να μη συνομιλεί μαζί της.
Με όρους Μίλαν – Ιντερ, την άφηνε να βγαίνει οφσάιντ μόνη της.
Ο Ανδρουλάκης το πλήρωσε ίσως πιο ακριβά από τους άλλους επειδή το ακροατήριό του είναι το πιο κοντινό στον Μητσοτάκη.
Δεν ξέρω ποιους απειλεί τώρα να βάλει φυλακή. Αλλά παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα φυλακή βάζει η Δικαιοσύνη. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι διαιτητές VAR.
Το ευχάριστο είναι ότι η μπάλα έχει και δεύτερο ματς την άλλη εβδομάδα. Ενώ το ντιμπέιτ ήταν μια κι έξω.
Δεν ξέρω αν έχει ήδη περάσει στο νεκροταφείο των βαρετών αναμνήσεων. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται να ανυψωθεί στο πάνθεο της υψηλής πολιτικής.
