Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ενας μήνας έχει μείνει έως τις ευρωεκλογές και ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η έως τώρα προεκλογική περίοδος θα μας μείνει αλησμόνητη.
Ο λόγος είναι απλός: κανείς δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας.
Ακόμη κι ο Μητσοτάκης που πρέπει κάτι να πει για να τον ψηφίσουν επιστράτευσε το επιχείρημα της σταθερότητας.
Ωραία. Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι η σταθερότητα μπορεί να απειληθεί από τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη ή τον Νατσιό ή τον Χαρίτση ή τη Ζωή;
Ακόμη κι αν μαζευτούν όλοι μαζί, η σταθερότητα κοιμάται ήσυχη.
Και πάλι καλά που πλακώνονται οι άλλοι στη Γάζα, να έχουμε κάτι να κουβεντιάζουμε.
Βέβαια η πολλή ησυχία δεν είναι καλός σύμβουλος στην πολιτική. Αποκοιμιέσαι ήσυχος και ξυπνάς σε άλλο σκηνικό. Αλλά προς το παρόν δεν έχουμε ενδείξεις αλλαγής ούτε καν του σκηνικού.
Μόνο ο Ανδρουλάκης φαίνεται να έχει παρατηρήσει πως «είμαστε το μόνο κόμμα που έχουμε πετύχει τόσο κρίσιμες νίκες σε βάρος της κυβέρνησης και υπέρ του λαού και της δημοκρατίας» («Παραπολιτικά», 27/4).
Υποθέτω πως αυτές τις «τόσο κρίσιμες νίκες» ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο λαός, ούτε η δημοκρατία τις έχουν πάρει χαμπάρι.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Εως τις ευρωεκλογές έχουμε ακόμη έναν μήνα.
Νομίζω λοιπόν ότι κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό της υπόθεσης.
Ο καθένας φαντασιώνεται διάφορες επιτυχίες για λογαριασμό του και πολλές αποτυχίες των άλλων. Αλλά τις φαντασιώνεται μόνος του.
Ακόμη κι ο Μητσοτάκης μπερδεύτηκε. Χαρακτήρισε «αχρείαστο» το ταξίδι του Ράμα και «περιττή» την ισλαμοποίηση της Μονής της Χώρας («Πρώτο Θέμα», 8/5).
Μπορεί να είναι αχρείαστα για τον Μητσοτάκη αλλά για τον Ερντογάν ή τον Ράμα φαίνονται χρησιμότατα. Και φυσικά ο κάθε πολιτικός κρίνει με το δικό του μέτρο χρησιμότητας. Δεν ρωτάει τον πρωθυπουργό της διπλανής χώρας.
Ο Κασσελάκης από τη μεριά του ξεφουρνίζει ό,τι σαχλαμάρα φτάνει στα αφτιά του. Για «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», για «συγκάλυψη σκανδάλων» και για «σύστημα προπαγάνδας» εναντίον του.
Λες και τρεις σκασίλες είχαν στο Μαξίμου, η μία είναι να βρουν προπαγάνδα για τον Κασσελάκη.
Θα μπορούσα να πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα αλλά φοβάμαι ότι αρχίζουμε και πλέουμε στο πέλαγος του ασημαντολογίας.
Διότι η ζωή έχει σοβαρότερα να την απασχολούν από το αν η ΝΔ πιάσει ή δεν πιάσει το 33% κι αν θα βρεθεί σοβαρή αντιπολίτευση να της τρίξει τα δόντια.
Σε ένα μήνα από σήμερα θα ψηφίσουμε για την Ευρώπη. Και έχω την αίσθηση πως το μόνο ευρωπαϊκό που μας απασχολεί είναι η Γιουροβίζιον.
