Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι απλό. Οποιος νομίζει ότι ένα ενδεχόμενο συνυποσχετικό Ελλάδας – Τουρκίας για προσφυγή στη Χάγη αποτελεί νομικό ζήτημα είναι βαθιά νυχτωμένος.
Πρόκειται για κορυφαία πολιτική απόφαση, η οποία προφανώς δεν θα ληφθεί από δικηγόρους ή παρατρεχάμενους. Θα αποφασιστεί από τη Βουλή που εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό κι όχι από think tank.
Δεν νοείται κείμενο που δεσμεύει το κράτος στο διηνεκές να αντιμετωπιστεί σαν εξώδικο μεταξύ λιανοπωλητών.
Το σημειώνω διότι ακούω κάτι χαζοχαρούμενα περί «έντιμου συμβιβασμού» και χρήσιμο θα ήταν να εξηγηθούμε πριν παρεξηγηθούμε.
Πρώτον, τι ακριβώς θέλουμε να «συμβιβάσουμε έντιμα»; Υπάρχει κανένα ζήτημα που κυκλοφορεί ανέντιμα ασυμβίβαστο ώστε να χρήζει διευθέτησης;
Υποθέτω πως αν συνέβαινε, κάτι θα είχαμε πάρει χαμπάρι.
Δεύτερον, αυτά τα καλαμπούρια περί «έντιμου συμβιβασμού» τα λένε οι καλαμπουρτζήδες. Οι συμβιβασμοί είναι είτε επωφελείς, είτε επιζήμιοι.
Διαφορετικά θα είχαμε συμβιβασμούς όχι μόνο έντιμους αλλά και αγνούς και χαριτωμένους και καλόκαρδους και λεβέντικους και τεφαρίκια.
Τότε όμως δεν μιλάμε για πολιτική, μιλάμε για παρέα σε καφενείο.
Τρίτον, αν ο Ερντογάν θέλει για δικούς του λόγους να τα ξαναβρεί με τη Δύση ή την Ευρώπη, κανένα πρόβλημα. Κακίες δεν κρατάμε.
Αλλά θα πληρώσει εισιτήριο. Το οποίο επιβαρύνεται με φόρο ανοησίας αφού όχι μόνο έκανε μια ανόητη πολιτική αλλά επιπλέον απέτυχε.
Καλώς ή κακώς δηλαδή ο τζάμπας πέθανε. Μόνο διευκολύνσεις στην αποπληρωμή επιτρέπονται.
Τέταρτον, είναι βλακώδες να νομίζουν κάποιοι ότι θα συμφωνήσουμε ένα συνυποσχετικό το οποίο θα περιλαμβάνει τις δικές μας απόψεις αλλά όχι τις απόψεις της Τουρκίας.
Και φυσικά η τελική διευθέτηση θα είναι μια μοιρασιά μεταξύ όσων θεωρούμε ότι έχουμε εμείς κι όσων διεκδικεί η Τουρκία. Το πήραν το ματσάκι από τα αποδυτήρια.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι έντιμο. Σίγουρα δεν βλέπω γιατί συμφέρει. Ούτε ποια κυβέρνηση θα το υποστηρίξει.
Πέμπτον, να πάμε στη Χάγη; Να πάμε όπου θέλετε. Και στη Χάγη και στο Αμβούργο και στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό.
Υπό μία προϋπόθεση. Πως από τη Χάγη δεν θα βγούμε σε χειρότερη θέση από αυτήν στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.
Διότι αν βγούμε, γιατί να πάμε; Και γιατί να πάμε, αν δεν κερδίσουμε κάτι; Για να δούμε τα αξιοθέατα;
Ενα από τα πρώτα πράγματα που μου έμαθαν στο Πανεπιστήμιο είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών διεθνή προβλήματα.
Εκείνα που λύνονται. Κι εκείνα που τα χειρίζεσαι.
Με την Τουρκία βρισκόμαστε στη δεύτερη περίπτωση.
Ευχαρίστως να μεταφερθούμε στην πρώτη. Αλλά όπως είπαμε ο τζάμπας πέθανε και κάποιος πρέπει να πληρώσει τα μεταφορικά.
