Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Η θεωρία ότι «όλοι ίδιοι είναι» υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Ε λοιπόν δεν είναι όλοι ίδιοι.
Διότι κάποιοι έχουν τον Πολάκη. Και (άκου σύμπτωση) είναι οι ίδιοι που έχουν στα ψηφοδέλτια και τον «13-0» Παππά.
Ερώτηση κρίσεως. Γιατί τους έχουν; Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτούς;
Σε αυτό φυσικά θα πρέπει να απαντήσει το κόμμα τους.
Ομόφωνα έθεσε τον Πολάκη εκτός ψηφοδελτίων. Κι εξίσου ομόφωνα τρεις εβδομάδες αργότερα τον πήρε πίσω.
Δεν ξέρω ποιον κοροϊδεύουν περισσότερο και μάλιστα ομόφωνα. Τον κόσμο ή τους εαυτούς τους;
Θεωρητικά τα κόμματα κάνουν επιλογές διαφόρων υποψηφίων. Δεν είναι όλοι άψογοι, ούτε όλοι του γούστου όλων, ούτε ψηφίζονται από όλους.
Τουλάχιστον όμως υποθέτουμε πως θα έπρεπε όλοι να πληρούν κάποια στοιχειώδη τυπικά και ουσιαστικά κριτήρια ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, συμπεριφοράς και αγωγής.
Οχι επειδή είμαστε φλώροι. Αλλά επειδή είμαστε μια πολιτισμένη χώρα.
Και τα κριτήρια αυτά δεν είναι «δεξιά» ή «αριστερά», προοδευτικά ή συντηρητικά. Είναι κοινά. Είναι τα κριτήρια του πολιτισμού που θέλουμε να έχουμε ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Οπως δεν φταίμε όλοι για τα Τέμπη. Δεν έχουν καμία ευθύνη μερικά εκατομμύρια Ελληνες αν ο σταθμάρχης μπέρδεψε τις γραμμές κι αν οι άλλοι πήγαν για σουβλάκια.
Ούτε καθόμαστε όλοι νυχτιάτικα να ξεκατινιαζόμαστε στο Διαδίκτυο ή να βριζόμαστε στο Τwitter. Εχουμε κι άλλες δουλειές, σοβαρότερες.
Ούτε καίμε μαγαζιά κι αυτοκίνητα επειδή «θυμώσαμε».
Ούτε τραμπουκίζουμε όποιον δεν μας αρέσει, ούτε ονειρευόμαστε να πάρουμε τη Δικαιοσύνη στα χέρια μας για να «τακτοποιήσουμε» τους αντίθετους.
Μόνο ένα παρανοϊκό μυαλό, άξιο ψυχιατρικής φροντίδας, θα πρότεινε «να βάλουμε πεντέξι φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές».
Ενα μυαλό που απέκτησε αιφνιδιαστικά ονοματεπώνυμο ή σημασία και έκτοτε πασχίζει να ξεπληρώσει την προηγούμενη ανυπαρξία του.
Καλώς Ή κακώς δηλαδή αυτά τα πράγματα εκφεύγουν του πολιτισμού μας.
Και μια εκλογική διαδικασία χωρίζει μεν τους Νεοδημοκράτες από τους Συριζαίους ή τους Πασόκους από τους κομμουνιστές ή τους Μακεδόνες από τους Κρητικούς. Κυρίως όμως μας χωρίζει από τους «άλλους».
Αυτήν την πολιτισμική επιταγή θα έπρεπε πρωτίστως να υπηρετούν σε επίπεδο παιδαγωγικής τα δημοκρατικά κόμματα με τις συμπεριφορές και τους υποψηφίους τους.
Οχι επειδή φέρνει ή δεν φέρνει ψήφους.
Αλλά επειδή προκύπτει από ένα πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο θα έπρεπε κανονικά να συναντιόμαστε όλοι.
Αλλά είπαμε: δεν είναι όλοι ίδιοι.
Δυστυχώς θα ισχυρίζονταν κάποιοι. Ευτυχώς, λέω εγώ.
