Προσωπογραφίες
Πολιτική
Γράφει ο… Kingmaker
Η Αριστερά είναι θέμα… ερμηνείας
Σε άλλες, παλαιότερες και περισσότερο «ψαγμένες» εποχές, ο Γερμανός Όσκαρ Λαφοντέν, επιχειρώντας να εκφράσει κοινωνικές πλειοψηφίες που δίσταζαν να εμφανιστούν στις κάλπες της ισχυρότερης χώρας της Ενωμένης Ευρώπης, είχε μιλήσει για την «καρδιά που χτυπάει Αριστερά».
Θέλοντας να τονίσει την αυτονόητη ανάγκη κάθε πολιτικού συστήματος να εναρμονίζεται με τις ανάγκες, τις αγωνίες και τις προτεραιότητες της κοινωνίας. Να τις αφουγκράζεται. Να μην αδιαφορεί. Να ενσωματώνει στη διαδρομή και τη δράση του την έννοια της κοινωνικής συνοχής αλλά και της αλληλεγγύης.
Αυτή τη συναρπαστική ιστορία, ούτε ο ίδιος ο Λαφοντέν δεν την εφάρμοσε στην πράξη. Πολύ περισσότερο δεν την εφάρμοσε το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας. Η Αριστερά άλλωστε ήταν πάντα θέμα ερμηνείας…
Στη χώρα μας, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος έκοψε πρόσφατα τους συναισθηματικούς, ηθικούς και πολιτικούς δεσμούς του με το «μονοπρόσωπο κόμμα Κασσελάκη», ως… χαριτωμένη εκδοχή μιας δήθεν Αριστεράς, έχει μεγάλη, σημαντική και πολυκύμαντη διαδρομή στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Από τα χρόνια που, για μόλις 4 ψήφους, δεν κατάφερε να κερδίσει την ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι στην Αλέκα Παπαρήγα, στις απαρχές της πολιτικά θυελλώδους δεκαετίας του 1990, με αποτέλεσμα να αναζητήσει στη συνέχεια το πολιτικό μέλλον του σε περισσότερο… συναινετικές εκδοχές της Αριστεράς.
Η περίπτωσή του ακούστηκε ακόμη και για την Προεδρία της Δημοκρατίας, εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά την… περιπέτεια Σακελλαροπούλου, αναζητήσει μια προσωπικότητα από τον χώρο της Αριστεράς. Οι επικριτές του Γιάννη Δραγασάκη βέβαια, τον κατατάσσουν σε… υποεκδοχή του συγκεκριμένου χώρου. Στη… συστημική Αριστερά.
Οι 4 ψήφοι που άλλαξαν το μέλλον
Το μέλλον του Γιάννη Δραγασάκη, του Κομμουνιστικού Κόμματος, ίσως και ευρύτερα του πολιτικού και ιδεολογικού χώρου της Αριστεράς θα ήταν διαφορετικό, αν το 1991 δεν είχε ηττηθεί από την Αλέκα Παπαρήγα στη μάχη για τη διαδοχή του Γρηγόρη Φαράκου στην ηγεσία του ΚΚΕ. Δηλαδή, πρακτικά για την ιδεολογική διαδοχή του Χαρίλαου Φλωράκη.
Το… κοντέρ έδειξε 57-53, με τη διαφορά των 3 ψήφων να… στοιχειώνει έκτοτε τον Γιάννη Δραγασάκη, και τελικά να τον οδηγεί εκτός ΚΚΕ, σε αναζήτηση πολιτικής στέγης και μέλλοντος σε «ανανεωτικές» και… πλαδαρές εκδοχές της Αριστεράς.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, το «βρώμικο 1989», ο Γιάννης Δραγασάκης ήταν από τα στελέχη της Αριστεράς που είχαν αξιοποιηθεί στις κυβερνήσεις συνεργασιών, με περισσότερο εμβληματική και σημειολογική την παρουσία του στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, ως αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
Εκείνος ο ρόλος και οι σχέσεις που εκ των πραγμάτων ανέπτυξε ο Γιάννης Δραγασάκης με τους «μεγάλους παίκτες» του δημόσιου βίου, σε πολιτικό αλλά και επιχειρηματικό επίπεδο, τον κατέταξε στη… γειτονιά της «συστημικής» Αριστεράς, με τους επικριτές του να επισημαίνουν με νόημα αυτή την παράμετρο.
Το «αμαρτωλό 2015»
Από το «βρώμικο 1989», στο… «αμαρτωλό 2015». Και από την περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά και της πολιτικής δίωξης του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος επανήλθε πανηγυρικά στην εξουσία το 1993, με αναβαπτισμένη λαϊκή εντολή και εμπιστοσύνη, στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας και της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» είχε τον Γιάννη Δραγασάκη σε ρόλο αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Σε απόσταση και.. διαφωνία από την οπτική, η νοοοτροπία, την κουλτούρα και τη συμπεριφορά του Γιάνη Βαρουφάκη, με αποτέλεσμα να αναζητεί δύσκολες και επώδυνες συμπτώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Την περίοδο του δημοψηφίσματος και των κλειστών τραπεζών, όταν στα πολιτικά παρασκήνια της πάντα ανήσυχης… αστικής Αθήνας, αναζητούσαν εναλλακτικές στην κυριαρχία Τσίπρα, το όνομα του Γιάννη Δραγασάκη είχε παίξει έντονα σε σενάρια, για την προοπτική να ηγηθεί μιας κυβέρνησης-γέφυρας.
Η Ιστορία… διαφώνησε με τα σενάρια αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε τον μεγάλο συμβιβασμό, και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους εξασφάλισε την επανεκλογή του στην εξουσία.
Ο Γιάννης Δραγασάκης έμεινε και πάλι… με την απορία, τι θα συνέβαινε αν οι εξελίξεις είχαν ευνοήσει τον ίδιο. Για δεύτερη φορά μετά την ήττα του από την Αλέκα Παπαρήγα για την ηγεσία του ΚΚΕ.
Μη συμβατός με τον «διασκεδαστή» Κασσελάκη
Το πολιτικό διαζύγιο του Γιάννη Δραγασάκη με το «μονοπρόσωπο κόμμα Κασσελάκη», ήταν αναμενόμενο και απολύτως εξηγήσιμο. Ένα στέλεχος με τη δική του διαδρομή στον πολιτικό βίο συνολικά, όχι απλά και μόνο στον χώρο της Αριστεράς, δεν είναι συμβατό με τη νοοτροπία και την κουλτούρα «διασκεδαστή» που διακρίνει τον διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως και για πολλούς άλλους αξιοπρεπείς ανθρώπους, έτσι και για τον Γιάννη Δραγασάκη, ο Στέφανος Κασσελάκης ενσαρκώνει ένα αποκρουστικό μοντέλο δημόσιας παρουσίας. Ένα υπόδειγμα ξένο προς τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, αλλά και υπονομευτικό για τον πυρήνα και την ουσία της έννοιας της πολιτικής, λόγω της ελαφρότητας και της πλαδαρότητας που διακρίνει τον ομογενή πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το διαζύγιο έμοιαζε προδιαγεγραμμένο και εξελίχτηκε σε αναπόφευκτο. Και αθροιστικά με άλλα που προηγήθηκαν, και πολλά ακόμη που θα ακολουθήσουν, έρχεται να στηρίξει την επιχειρηματολογία της μεγάλης και άβολης αλήθειας. Ο φερόμενος ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αδυνατεί να ενώσει, να συσπειρώσει, να εμπνεύσει. Αδυνατεί να ηγηθεί. Και επομένως δεν έχει ορατή χρησιμότητα για την ελληνική κοινωνία και το μέλλον του τόπου.
Δεν μπορεί να γίνει… Σακελλαροπούλου
Στη σφαίρα της μελλοντολογίας, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναζητεί εναλλακτικές για την Προεδρία της Δημοκρατίας, από τον χώρο του Κέντρου, της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, το όνομα του Γιάννη Δραγασάκη έχει ήδη συμπεριληφθεί στα σενάρια της επόμενης μέρας.
Τα ΜΜΕ άλλωστε… θρέφονται από τη φαντασία. Και όσο μεγαλύτερη φαντασία έχει κάποιος, τόσο περισσότερο γοητευτικό είναι το σενάριό του.
Ο Γιάννης Δραγασάκης θα μπορούσε πράγματι να είναι μια ρεαλιστική και ανεκτή επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, εφόσον ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι εκείνος που θα κάνει την τελική επιλογή.
Δεν θα είναι όμως. Δεν θα γίνει… Σακελλαροπούλου. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο Γιάννης Δραγασάκης διανύει τα επιλογικά στάδια της διαδρομής του στον δημόσιο βίο. Ο καθένας στη θέση του γίνεται περισσότερο προσεκτικός και μεθοδικός. Πολύ δύσκολα θα δεχόταν να εξυπηρετήσει έναν Μητσοτάκη, πολύ περισσότερο με την κοινωνική τοξικότητα που διακρίνει πλέον τον σημερινό πρωθυπουργό. Η εμπειρία της… χρησιμοποίησής του από έναν άλλο Μητσοτάκη, πριν από τρεις δεκαετίες, ήταν τραυματική για τον Γιάννη Δραγασάκη και συνολικά την ιστορική μνήμη της Αριστεράς.
