Η ημέρα που οι Έλληνες θα ήθελαν να ξεχάσουν. Και σίγουρα δεν θα την ξεχάσει η Ιστορία, ως το σημείο… συλλογικής αυτοκτονίας ενός ολόκληρου λαού.
Την 4η Οκτωβρίου του 2009, Παγκόσμια Ημέρα… των Ζώων (καλά να είναι τα συμπαθή ζωάκια), οι Έλληνες άκουσαν το “παιδί της Αλλαγής”. Τον γιο του Ανδρέα. Τον ΓΑΠ. Τον τελευταίο των Παπανδρέου.
Πίστεψαν τη δέσμευσή του, “λεφτά υπάρχουν”. Και του παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας, μαζί με Παπακωνσταντίνου και… λοιπούς, που μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες οδήγησαν τη χώρα στην απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης με το πρώτο και μοιραίο Μνημόνιο.
Η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου το 2009, είναι η πιο μοιραία στη νεώτερη πολιτική Ιστορία του τόπου. Και τα δραματικά αποτελέσματά της, ξεπερνούν ακόμη και την επανεκλογή Σημίτη στις… περίεργες εκλογές του 2000, τότε που άνοιξε ο δρόμος για τη χρεοκοπία, με τις απευθείας αναθέσεις στη διαπλοκή και το διαρκές πάρτι των μεγάλων συμφερόντων.
“Πάμε”, ήταν η προτροπή του Γιώργου Παπανδρέου στο τελευταίο τηλεοπτικό σποτ του. Εννοούσε… πάμε να πνιγούμε ως έθνος, αλλά με τα… σαρδάμ των ελληνικών του, ήταν δύσκολο να το καταλάβει κανείς.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
