Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σχεδόν 57 χρόνια από τότε τον υποδύθηκε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, κάποιοι συνεχίζουν να συκοφαντούν τον υπουργό Ανδρέα Μαυρογυαλούρο.
Ίσως τον πιο συνειδητοποιημένο πολιτικό της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας: όταν κατάλαβε ότι κάποιοι από περιβάλλον του κλέβουν με την υπογραφή του υπέβαλε αμέσως την παραίτησή του.
Γιατι όπως ήταν και ο τίτλος της ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο».
Σήμερα υπάρχει; Προφανώς υπάρχουν εντιμοι πολιτικοί με φιλοτιμο- κυρίως στην Αριστερά. Λιγοστεύουν διαρκώς ομως. Ξέρει κάποιος υπουργό που αν εντοπιστεί συνεργάτης του να κλέβει, παραιτείται ο ίδιος; Να τον δηλώσει για να τον κάνουμε άγαλμα.
Αν ξέρει κάποιος κόμμα που θέτει σε διαθεσιμότητα στελέχη του όταν τα ερευνά η Δικαιοσύνη να το αναφέρει για να το ψηφίζουμε ισοβίως. Το αντίθετο: όσοι στα κόμματα ζητούν διαθεσιμότητες μέχρι να εκκαθαριστεί η εμπλοκή στην υπόθεση αποβάλλεται.
Το απέδωσε κάποτε ο Θόδωρος Πάγκαλος: » Όταν έλεγα στον Σημίτη ότι υπάρχει διαφθορά στην κυβέρνηση, τον έβλεπα να ενοχλείται- επειδή το έλεγα όχι επειδή υπάρχει».
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Τα ξερά καίνε και τα χλωρα. Τα κόμματα – εξουσίας, αλλά όχι μόνο- έγιναν πλεον σαν το λημέρι του Λήσταρχου Νταβέλη. Εκει καταφεύγουν για προστασία οσοι συγκεντρώνουν την προσοχή του εισαγγελέα.
Με το πρόσχημα ότι είναι «θύματα πολιτικών διώξεων». Ότι τάχα «ποινικοποιείται η πολιτική ζωή» από την νόμιμη έρευνα μας πράξης του από τη Δικαιοσύνη.
Καταδικάζοντας έτσι και η Δικαιοσύνη να θεωρείται – και συχνά να είναι –σύστημα εντολοδόχων της εκάστοτε εξουσίας- και όχι μόνο της πολιτικής και όχι θεσμός απονομής δικαίου και αλήθειας.
Το σκάνδαλο Νοβάρτις
Η μεταπολιτευτική πολιτική περίοδος είναι διάσπαρτη από τέτοια παραδείγματα. Το τελευταίο είναι το σκάνδαλο Νοβάρτις, για το οποίο αντί να μείνει η αρμόδια Εισαγγελία Διαφθοράς ελεύθερη να ολοκληρώσει την έρευνά της, ετέθησαν υπό δημόσια δίωξη οι εισαγγελείς, από κόμματα, πολιτικούς και ΜΜΕ- με άθλιες μεθόδους.
Αν κάποτε το Δικαστικό Σώμα χρειαστεί μοντέλο για να απεικονίσει τον ηρωισμό του, θα έχει τη μορφή της Ελένης Τουλουπάκη.
Ακόμη και σήμερα, ένα κόμμα όχι μόνο κρατάει στους εν ενεργεία βουλευτές του έναν από τους ερευνηθέντες που διώκεται για δωροδοκία, αλλά η προηγουμένη αρχηγός του, όπως και ο σημερινός, του έδωσαν και κομματικό αξίωμα. Και κάποιοι ψηφοφόροι του τον ήθελαν για αρχηγό τους.
Το κόμμα που κυβερνάει κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι δύο στελέχη που ακομη ερευνώνται και μάλιστα τον έναν τον καμαρώνει στην κυβέρνησή του– να αθωώνει… συνεργάτες του υπο κατηγορία!
Ένα τρίτο κόμμα κρατά στον ηγετικό πυρήνα το κάποιον που δεν απάντησε σε επιχειρηματία που του καταλόγισε δημόσια, ότι ως… υπουργός πήγε στο σπίτι του και του ζητούσε είκοσι εκατομμύρια ευρώ , ενώ σε άλλη περίπτωση κατεγράφη από «κοριούς» να διαπραγματεύεται με υπόδικο της εποχής.
Οι παλαιοί πολιτικο΄ί
Αρχίζουμε πλέον να νοσταλγούμε την ηθική του παλιού πολιτικού. Είχε τα κουσούρια του, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν τα εξής:
-Πρώτο: Έμπαινε στην πολιτική αφού είχε αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά και γι’ αυτό έμπαινε και κατά κανόνα έβγαινε φτωχότερος από ό,τι μπήκε.
Οι παλιοί θυμούνται τη φράση «έφαγε τα λεφτά του στην πολιτική». Πουλούσαν περιουσίες για να πολιτευτούν.
Αν ξέρει κάποιος σημερινά παραδείγματα να το δηλώσει. Ο τελευταίος που ξέρουμε ότι πούλησε ακίνητο ήταν ο Κώστας Καραμανλής και ο προτελευταίος ο Νανάς Τσαλδάρης.
Ο Γιάννης Αλευράς πέρασε όλη τη ζωή του σε ένα τριάρι στην πλατεία Αμερικής. Για να μην πάμε στον «Μαύρο Καβαλάρη» που πέθανε ως πρωθυπουργός σε ένα κρεβάτι εκστρατείας. Ή τον Γέρο-Παπανδρέου που βρήκαν στο χρηματοκιβώτιο του 1500 δραχμές.
Ελάχιστους συνεχιστές τους θα βρει κανείς σήμερα. Που να πολιτεύονταν από μεράκι, και από διάθεση προσφοράς, ή έστω από ψώνιο. Αλλά ανιδιοτελώς. Όχι μόνο οι κορυφαίοι, αλλά και απλοί βουλευτές, έχουν τον » ταμία» τους.
Ο Χριστοφοράκος έστελνε λεφτά στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ και ο Σημίτης ως πρόεδρος του δεν καταδέχτηκε ούτε να απαντήσει.
Δεύτερο: Οι παλαιοί πολιτικοί, μπορεί να ήταν ρουσφετολόγοι κατά συρροή, αλλά ήταν χειραφετημένοι απέναντι στην εξουσία του χρήματος. Οι επιχειρηματίες προσπαθούσαν να έχουν επαφή μαζί τους και όχι οι οι ίδιοι με επιχειρηματίες. Και πάνω από όλα πίστευαν όσα έλεγαν. Π.χ. οι αντικομμουνιστές της μετεμφυλιακής περιόδου όταν έλεγαν ότι «κινδυνεύει η πατρίδα»- δεν το έλεγαν γιατί τους το υπέδειξε κάποιος «νταβατζής» ή κάποιος επικοινωνιολόγος.
Σ’ αυτό το περιβάλλον ο σοβαρός, επιτυχημένος, έντιμος και άξιος πολίτης δεν μπαίνει στην πολιτική. Την αφήνει στο έλεος όσων παράγουν οι κομματικοί σωλήνες, των αχρείων, των ανεπάγγελτων και των αμοραλιστών.
Δεν υπάρχουν πλέον ούτε πολιτικοί που να προέρχονται από λαϊκούς αγώνες, που να έχουν δώσει δείγματα μαχητικότητας για το συμφέρον των πολλών και ακεραιότητας, ακόμη και όταν απειλούνταν η ζωή τους και η σταδιοδρομία τους.
Γι’ αυτό σημερα σπάνια βρίσκονται πολιτικοί που είναι αυτό που ορίζει ο ρόλος τους: βουλευτής, υπουργός, νομοθέτης , εκπρόσωπος του έθνους.
Μιζαδόροι και λαμ΄όγια
Είναι αμέτρητοι αυτοί για τους οποίους ξέρουν και οι πέτρες ότι είναι ενεργούμενα συγκεκριμένων επιχειρηματιών. Κάποιους μαλιστα τους έβαλαν στην πολιτική, αλλά και σε κυβερνήσεις.
Οι πάντες ξέρουν ποιοι βγάζουν λεφτά από την πολιτική, ότι συνδέονται με συμφέροντα, ότι εξυπηρετούν επιχειρηματικά σχέδια, ότι είναι μιζαδόροι, λαμόγια, παντός καιρού και κόμματος και ενέχονται σε σκάνδαλα-που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.
Για πόσους δεν είναι φανερό ότι είναι ακατάλληλοι για την – κανονική- πολιτική, γιατί είναι αστοιχείωτοι, προβληματικοί ως προσωπικότητες, σαλεμένοι, νούμερα και ορισμένοι εντελώς ηλίθιοι.
Από όσους μπαινοβγαίνουν στη Βουλή και στις κυβερνησεις τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί βαρύνονται με υποψίες, ή κατηγορούνται ευρέως ότι συνδέονται με οικονομικές ατασθαλίες, ηθικές παρεκτροπές παράνομο πλουτισμό; Αλλά πολιτεύονται κανονικά και κάνουν μαθήματα ηθικής και νομιμότητας.
Σε μια χώρα στην οποία ο πολιτικός κόσμος είναι χωμένος ως τα μπούνια στη διαφθορά, την ιδιοτέλεια και το συμφέρον, δεν μπορεί να περιμένει κανείς να λειτουργήσει το κράτος και να σταθούν στου ύψος του οι θεσμοί .
Ούτε να τηρούν τον νόμο οι πολίτες-που βρίσκουν συχνά προθύμους πολιτικούς να τους συνδράμουν στην παρανομία τους.
Όταν οι πολιτικοί δεν σέβονται το δημόσιο χρήμα και μετέχουν στη διασπάθισή του, όταν η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να πλησιάσει τον ύποπτο πολιτικό, όταν η Ενημέρωση και η Δημοσιογραφία έχουν υποδουλωθεί στην εξουσία του Χρηματος, γιατί δεν θα εξασφαλίσει και ο πολίτης ατιμωρησία, ώστε να γίνεται όλο και χειρότερος;
Η κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος είναι ένα κουβάρι με δυσώδες παρελθόν, αποκρουστικό παρόν, δυσοίωνο μέλλον και αντιφατικές πλευρές στις σχέσεις του με την κοινωνία.
Στο τέλος ποιος είναι εικόνα ποιου γίνεται αυγό του Κολόμβου. Και η Δημοκρατία μοιάζει με τα τροπικά δάση: τρέφεται από τη σήψη της.
