Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η βρόμικη διαδρομή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου μοιραία θα έφτανε στην καρικατούρα διοργάνωσης του Μουντιάλ στο Κατάρ.
Ευλόγως χαρακτηρίζεται «μαύρο» και «ματωμένο». Δεν υπάρχει βαρβαρότητα που να μην έχει διαπραχθεί κατά την προετοιμασία – από ένα κράτος στο οποίο η έννοια των δικαιωμάτων είναι άγνωστη.
Από τα 2,6 εκατομμύρια που το κατοικούν, μόνο το… ένα όγδοο είναι «Καταριανοί». Οι υπόλοιποι θεωρούνται αλλοδαποί και αντιμετωπίζονται σαν είλωτες.
Εργασιακοί κανόνες δεν υφίστανται, οι γυναίκες βρίσκονται στο περιθώριο, η LGBTQ+ κοινότητα σε διωγμό, κάθε δημόσια εκδήλωση στοργής διώκεται.
Στην κατασκευή των υποδομών οι εργάτες αντιμετωπίσθηκαν σαν σκλάβοι και περισσότεροι από 6.500 πέθαναν στα εργοτάξια του τρόμου. Πολλοί δεν πήραν ούτε τις πενιχρές αμοιβές για τις οποίες μετανάστευσαν.
Ένας μεσαιωνικός Εμίρης διοικεί το κρατίδιο υπό καθεστώς απόλυτης Μοναρχίας και διαθέτει αμύθητα ποσά σε δημόσιες σχέσεις, για να προβάλλεται διεθνώς ως «προοδευτικός».
Σύμφωνα με έγκυρα διεθνή ΜΜΕ συντηρεί λόμπι στην Ευρώπη όσο και την Αμερική, διοχετεύοντας δισεκατομμύρια σε πολιτικούς και δημοσιογράφους.
Αυτό το καταπιεστικό, ανελεύθερο, θεοκρατικό, καθεστώς με τις αναχρονιστικές διακρίσεις, επιβραβεύθηκε με τη δεύτερη μεγαλύτερη διοργάνωση του πλανήτη, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Γι’ αυτήν την ποδοσφαιρική φιέστα ξόδεψε 200 δισ. ευρώ, στα φανερά, για έργα και άγνωστο πόσα, στα κρυφά, για να πάρει τη διοργάνωση.
Παράγοντες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου φέρονται να «τα πήραν» για να ψηφίσουν, επικεφαλής κυβερνήσεων για να υποστηρίξουν, πολιτικοί για να εξωραΐσουν.
Τα λαδώματα συνεχίζονται για να συντηρεί τη μόστρα που κατασκεύασε, εγκλωβίζοντας σε τείχη όσους ζουν στις άθλιες εργατικές περιοχές..
Λεφτά υπάρχουν. Ακόμη και για μισθοφόρους φιλάθλους και ψεύτικους οπαδούς για ντεκόρ στα γήπεδα.
Η Εύα Καϊλή, προσβεβλημένη ντίβα της ελληνικής -λάιτ- πολιτικής σκηνής, βρέθηκε στο Κατάρ κάνοντας χρήση της -εξ οφίτσιο- ιδιότητας της αντιπρόεδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Διαφήμισε ότι το επίπεδο των συναντήσεών της ήταν «πρωτόγνωρο» και είχε «ουσιαστική συζήτης» με τον Εμίρη – σουλτάνο.
Θα ήταν απλώς μια γραφική εικόνα, αν η κυρία δεν χρησιμοποιούσε την ιδιότητά της για την ψιμυθίωση του καθεστώτος.
Από το Ημικύκλιο στο Στρασβούργο, ανέδειξε το Εμιράτο ως υποδειγματική χώρα, «πρωτοπόρο στα εργασιακά δικαιώματα» και κατηγόρησε τη Ευρώπη για bullying στους αξιωματούχους του.
Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος στιγματίζεται από τη ντροπιαστική παρουσία μιας εκπροσώπου του, που εμφανίσθηκε στον κοινοβουλευτικό ναό της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, ως στρατολογημένη διαφημίστρια ενός απάνθρωπου καθεστώτος.
Καμιά πολιτική ομάδα στην Ευρώπη δεν υπογράφει όσα εκστόμισε σ’ αυτήν την εμφάνιση-πλυντήριο, για τους εμίρηδες με τον αμύθητο πλούτο.
Για το ΠΑΣΟΚ είναι όνειδος. Αλλά ο υποτιθέμενος αρχηγός της Νίκος Ανδρουλάκης, εμφανίσθηκε πάλι δειλός μοιραίος και άβουλος απέναντί της. Απλώς… διαχώρισε τη θέση του.
