Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ηταν δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Δυο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές ταυτότητες: τους χωρίζουν βιώματα, πολιτικές πεποιθήσεις, προσωπικό και οικογενειακό ήθος.
Η συνύπαρξη του Κώστα Καραμανλή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για δυο ώρες κάτω από τη στέγη του Βελλίδειου, ήταν μαρτυρική εκατέρωθεν.
Ο Μητσοτάκης έκανε ότι δεν βλέπει ότι στην πρώτη θέση του ακροατηρίου του, βρισκόταν ο φυσικός διαχειριστής της καραμανλικής κιβωτού.
Ότι δεν θυμάται ότι πριν από δυο χρόνια από το ίδιο χώρο ο Καραμανλής τον προειδοποίησε: «υποδείξεις εταίρων και συμμάχων να τα βρούμε με τη Τουρκία δεν γίνονται δεκτές».
Του προκαλούσε ωστόσο εμφανή νευρικότητα ότι μόλις λίγα μέτρα απέναντί του βρισκόταν ο πολιτικός ηγέτης που του καταλόγισε «νοσηρή φαντασία» και «πολιτική» ανοησία στην «αντιδημοκρατική και παράνομη» παρακολούθηση Ανδρουλάκη και ζήτησε «κάθαρση».
Μαρτύριο ήταν για τον Καραμανλή, να βρίσκεται –στην πόλη του- σε ένα χώρο ναρκοθετημένο από τον Νεομητσοτακισμό, για μια κακόγουστη φιέστα επικοινωνιακής εξαπάτησης.
Η σκηνή στην οποία ο Άδωνις, ως κλακαδόρος, παροτρύνει υπουργούς να χειροκροτήσουν, ήταν το σήμα κατατεθέν της βραδιάς: ένας τριτοκοσμικός Πρωθυπουργός απολαμβάνει προκάτ χειροκρότημα- σαν τις αμερικανικές κωμωδίες με τα γέλια- κονσέρβα.
Θα περνούσε ασχολίαστη, αν δεν τη σημάδευε ο πρώην Πρωθυπουργός. Κρατείστε το στιγμιότυπο: αμίλητος, προβληματισμένος, ίσως και μελαγχολικός δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παρασυρθεί.
Η αξιοπρέπεια της άρνησης του να γίνει μέρος της σκηνοθεσίας, συμπληρώνει την εντιμότητα της συμπεριφοράς του απέναντι στον νεώτερο Μητσοτάκη.
Δεν ραδιούργησε ούτε κατ ελάχιστο εναντίον του -τιμώντας τον κομματικό μηχανισμό που τον ανέδειξε και το εκλογικό σώμα που τον προτίμησε.
Αυτή η περίοδος έκλεισε οριστικά και δημόσια.
Ο Καραμανλής στα Ανώγεια κατέθεσε την αποστροφή του σε κάποιον που κυβερνάει ακούγοντας τι λένε στο τηλέφωνο οι αντίπαλοί του- ακολουθώντας οικογενειακή παράδοση.
Στη Θεσσαλονίκη του έκοψε την παραταξιακή πίστωση. Τον απαξίωσε ζωντανή μετάδοση -δείχνοντας ότι τελείωσε μαζί του.
Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ανωτερότητας, με την εικόνα του ακίνητου Καραμανλή ανάμεσα σε δουλικούς χειροκροτητές, έδειξε ότι στην πολιτική αυτό που μετράει είναι να τιμάς τις αξίες σου και τον εαυτό σου.
Δεν υποκρίθηκε τον «ενθουσιασμένο» με την καρτούν εμφάνιση ενός δύοντος Πρωθυπουργού που δείχνει με το δάκτυλο η διεθνής κοινότητα. Θέμα χαρακτήρα, αλλά και πολιτική στάση…
Διάλεξε αυτόν το εύγλωττο τρόπο ως πράξη διαχωρισμού του από τον εκφυλισμό της κυβερνώσας ομάδας.
Κάποιοι θα πουν ότι αποχωρεί «ηττημένος» από το παρακράτος της οικογένειας Μητσοτάκη.
Όπως πριν από εξήντα χρόνια ένας άλλος Καραμανλής ηττήθηκε από το παρακράτος μιας άλλης οικογένειας: τους Γκλίξμπουργκ.
Σ΄αυτές τις περιπτώσεις τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα η Ιστορία.
