Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το νόμισμα του πολιτικού αμοραλισμού εμφανίσθηκε προς εξαργύρωση, δυο φορές στο ίδιο 48ωρο.
Στη μια όψη είχε τη μορφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ξέπλυνε στην Αθήνα έναν κελεμπιοφόρο κάθαρμα – σύμβολο ενός από τα πιο αντιδημοκρατικά καθεστώτα του πλανήτη.
Έβαλε την αφρόκρεμα της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης να υποκλιθεί στον πρίγκιπα του σκότους, που διατάζει δολοφονίες δημοσιογράφων και καταδικάζει έναν γειτονικό λαό στην εξαθλίωση.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του τα αποσιωπά και παιανίζει τις… δεκάδες συμφωνίες μαζί του.
Στην άλλη όψη, η πληθωρική δημόσια εμφάνιση του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Πρώτη μετά το στραπάτσο που του επιφύλαξε το Δικαστικό Συμβούλιο για το σκάνδαλο Novartis – μετατρέποντας τη θεωρία της «σκευωρίας» σε αυτό-ενοχικό ανέκδοτο..
Παρουσίασε το νέο βιβλίο του, δια του οποίου λανσάρει τη θεσμική καινοτομία πως την Ιστορία γράφουν οι αντιπρόεδροι των κυβερνήσεων και όχι οι Πρωθυπουργοί.
Ακόμη και το ενδεχόμενο να δεχθεί η χώρα την «οικειοθελή», μετά πολλών επαίνων – και κονδυλίων – αποχώρηση από την Ευρωζώνη, κρινόταν από τη βούληση ενός υπουργού – δηλαδή του ιδίου.
Όχι από τον φορέα της λαϊκής εντολής: τον Γ. Παπανδρέου, για τον οποίο στο βιβλίο επιφυλάσσει μόνο προσβολές και αντιμετώπιση που παραπέμπει στη συμπεριφορά του Κώστα Μητσοτάκη στον εκλεγμένο Πρωθυπουργό του 1964.
Πλαισιωμένος από έναν πρώην… υπάλληλό του και από έναν συγγραφέα, του οποίου η φαντασία απέδωσε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε μεταξύ 2007- 2009, ο Βενιζέλος παρουσίασε τον εαυτό του σε μορφή βιβλίου.
Στην εισαγωγική ομιλία του, ενώπιον ετερόκλητου ακροατηρίου, διολίσθησε στον ιστορικό αμοραλισμό. Κρατείστε την ψυχραιμία σας:
-«Να μου επιτρέψετε να μνημονεύσω για λόγους όχι μόνο θεσμικούς, αλλά αυθεντικά προσωπικούς, τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά με τον οποίο πορευθήκαμε μαζί και έχουμε συγκροτήσει μαζί μία έννοια που είναι οι Σαμαρο – Βενιζέλοι, η οποία νομίζω ότι αποτελεί και ένα ιστορικό στοίχημα για το πώς τελικά θα καταγραφεί, θέλω να ελπίζω θετικά».
Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη και αξιώθηκε να γίνει πρόεδρος ενός ιστορικού σοσιαλιστικού κόμματος.
Ανίδεος -ή συμπλεγματικός- για το ιστορικό φορτίο του ΠΑΣΟΚ – το οποίο κατέστησε ανιστόρητα ουρά της Δεξιάς και αντίπαλο της Αριστεράς – εμφανίζεται ωσάν να έγινε εταίρος του Σαμαρά ως Βενιζέλος και όχι ως πρόεδρός του.
Εθισμένος να υμνολογεί τον Μεσσήνιο ιντριγκαδόρο και την ακροδεξιά φράξια του. «Δεν έχω στέλεχος σαν τον Άδωνι» έλεγε με… παράπονο ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.
Η πέτσινη αλαζονεία του δημοσιονομικού ζωοδότη της χώρας, με ύφος «δοξάστε με», δεν διασκεδάζεται με το ανέκδοτο για τον απολογισμό της ανάρμοστης αδελφοποίησης: «Παραδώσαμε όρθια τη χώρα…».
Στο κρεσέντο μεγαλείου, του διέφυγε ότι ο «Αντώνης» δεν την παρέδωσε καν.
