Γ. Χαρβαλιάς: Πάμε στη Χάγη και… για τη Ρόδο;

Προσωπικά δεν θα πήγαινα στη Χάγη ούτε για να οριοθετήσω το σπιτάκι του σκύλου
μου. Μια φορά προσφύγαμε μονομερώς το 1976 και φύγαμε δαρμένοι. Στο τέλος μάς είπαν ότι το τουρκικό ερευνητικό σκάφος («HORA») που είχε μπει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν απειλεί την εθνική μας κυριαρχία και καλό θα είναι να διευθετούμε τέτοια ζητήματα μέσω ειλικρινούς διαλόγου με τους γείτονες! Οπως ακριβώς προτείνει σήμερα η Τουρκία.

Από τότε άλλαξαν, βέβαια, κάπως τα πράγματα, αφού θεσπίστηκε το νέο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας που ευνοεί τις ελληνικές θέσεις, γιατί αναγνωρίζει την υφαλοκρηπίδα των νησιών και τα κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν. Ορίστηκε και αρμόδιο δικαστήριο για την επίλυση διαφορών στο Αμβούργο, πλην όμως η Αγκυρα ούτε τη σχετική σύμβαση έχει υπογράψει (UNCLOS) oύτε τη συνακόλουθη νομολογία αναγνωρίζει. Αρα επιστρέφουμε στη Χάγη.

Προσωπικά -ξαναλέω- δεν θα επέλεγα διαιτητικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, γιατί ο οργανισμός αυτός έχει απομακρυνθεί από τον αξιακό κώδικα πάνω στον οποίο θεσπίστηκε. Υπηρετεί τυφλά τα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης και τον κακώς εννοούμενο «δικαιωματισμό», και είναι αυτός που προωθεί τη λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη και σε βάθος χρόνου την περιβόητη «αντικατάσταση πληθυσμών», σιγοντάροντας παράλληλα διάφορες τρέλες της εποχής, όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μέσω… εντομοφαγίας. Γενικώς το μαγαζί δεν εμφορείται από ανιδιοτελή κίνητρα.

Συνεπώς, δεν θα είχα καμία εμπιστοσύνη στην κρίση δικαστών που μπορεί να είναι ιδεοληπτικοί, προκατειλημμένοι υπέρ της Τουρκίας ή απλά υπάλληλοι ευρύτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό -επαναλαμβάνω- είναι δική μου άποψη.

Αν υποθέσουμε ότι πάμε στη Χάγη για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δέχομαι ότι από πλευράς νομολογίας θα έχουμε το πάνω χέρι. Και ο πιο «πιασμένος» δικαστής θα δυσκολευτεί πολύ να μας ρίξει στα βράχια. Επίσης, δεν διακυβεύεται σε καμία περίπτωση κυριαρχία επί χερσαίου εδάφους και πολύ περισσότερο κυριότητα νησιών. Μπορεί κάτι να χάσουμε, αλλά θα πάρουμε το μείζον.

Θα οριοθετήσουμε δηλαδή τον θαλάσσιο χώρο στο ανατολικό Αιγαίο αναίμακτα και τελεσίδικα. Και θα τελειώσει το καλαμπούρι των αμφισβητήσεων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες που απορρέουν από την ελληνική κυριαρχία στα νησιά.

Καλό ακούγεται. Μόνο που το ταγκό αυτό χρειάζεται δύο. Γιατί, είπαμε, οι μονομερείς προσφυγές δεν πιάνουν. Πρέπει να πάμε με συνυποσχετικό. Κι εδώ αρχίζουν τα ωραία. Γιατί οι Τούρκοι λένε «εντάξει, να πάμε στη Χάγη, βρε καρντάσια, αλλά βάλτε τα όλα μέσα στο διαβιβαστικό: τα δικά σας προφανή δικαιώματα και τις δικές μας παλαβές αξιώσεις»!

Μας ζητούν δηλαδή να βάλουμε το κεφάλι μας στον ντορβά και να δεχτούμε διεύρυνση της ατζέντας με τις απαράδεκτες δικές τους διεκδικήσεις, που ξεκινούν από το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης και καταλήγουν σε αμφισβητήσεις εδαφικής κυριαρχίας (γκρίζες ζώνες).

Μα, ποιος Ελληνας θα δεχόταν να πάει στο δικαστήριο για να κριθεί η τύχη του σπιτιού του, επειδή έξαφνα γυάλισε στο μάτι του γείτονα; Ποιος Ελληνας επί του προκειμένου θα ρίσκαρε την αναίμακτη εκχώρηση εδάφους στους Τούρκους με μια δικαστική απόφαση;

Ε, λοιπόν, τελευταία ακούγονται και τέτοιες φωνές. Οχι ευθέως από την κυβέρνηση, αλλά από τα εξαπτέρυγα, δηλαδή φίλα προσκείμενα κέντρα καθηγητάδων και τις γνωστές «δεξαμενές σκέψης» που λανσάρουν τη νέα θεωρία. Οτι δεν μπορούμε να είμαστε επιλεκτικοί στη διεθνή διαιτησία γιατί θα μας ξεμπροστιάσουν οι Τούρκοι για πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών. Δεν μπορούμε να θέλουμε Χάγη μόνο για το ένα και όχι για το άλλο…

Το αβίαστο συμπέρασμα από την επισήμανση αυτής της δήθεν ελληνικής «ανακολουθίας» είναι η πεμπτουσία της μειοδοσίας: Ολα στη Χάγη και ό,τι προκύψει…

Αυτή η άποψη διατυπώθηκε την περασμένη εβδομάδα από δύο καθηγητές της λεγόμενης «ρεαλιστικής σχολής» σε (κραυγαλέα) φιλοκυβερνητικά μέσα, ανατρέποντας την πάγια ελληνική θέση ότι στη Χάγη πάμε μόνο για τον καθορισμό ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, εφόσον βεβαίως προηγουμένως η Τουρκία αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου που σήμερα δεν αποδέχεται. Ανοίγει, λοιπόν, τώρα μια νέα φάμπρικα:

«Ας μη φοβόμαστε τη διεθνή διαιτησία ακόμη και για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών. Εχουμε επιχειρήματα» λέει ο ένας καθηγητής. Ο άλλος, ακόμη πιο… τολμηρός, ομολογεί ότι η άποψή του είναι ολίγον αιρετική, αλλά προβλέπει ότι η Τουρκία «θα συνεχίσει να στοχοποιεί την Ελλάδα ως διεθνή παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου» (!), γι’ αυτό προκρίνει να πάμε αυτοβούλως στη Χάγη, καθώς «δεν αποκλείεται να αναγκαστούμε να την κάνουμε αυτή την άσκηση, αν η Τουρκία προσφύγει ή μας καλέσει να “λύσουμε” το ζήτημα με προσφυγή στη διεθνή διαιτησία». Τι εννοεί ο ποιητής; Μονομερή προσφυγή; Είπαμε, το σενάριο αυτό δεν παίζει, το δοκιμάσαμε κι εμείς. Επομένως, μας προτρέπει να το βάλουμε εμείς στην ατζέντα. Να πυροβολήσουμε τα πόδια μας.

Ε, λοιπόν, δεν βρέθηκε Ελληνας ακόμη για να υπηρετήσει μια τέτοια προδοσία. Γιατί
μιλάμε για θέση προδοτική. Δεν το λέω εγώ, το είπε ο Κώστας Καραμανλής στην ομιλία του τον περασμένο Ιούνιο και παραθέτω το επίμαχο απόσπασμα αυτούσιο για να μην το ψάχνουν ο Μητσοτάκης, οι καθηγητάδες, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος καλοθελητής έχει στον νου του το «πακέτο στη Χάγη». Είπε λοιπόν ο Καραμανλής:

«Είμαστε πρόθυμοι να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο για τη μόνη πραγματική διαφορά στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, την οριοθέτηση δηλαδή της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Είναι αδιανόητη η διαπραγμάτευση ή παραπομπή περί γκρίζων ζωνών, κυριαρχίας επί νήσων ή νησίδων και βραχονησίδων, αποστρατιωτικοποίησης νησιών που απειλούνται και του αναφαίρετου μονομερούς δικαιώματος της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα».

Σοφόν το σαφές. Και ελπίζω η τάχα μου «ψύχραιμη» ελληνική στάση του ενός και μοναδικού, του ανυπέρβλητου και ασυναγώνιστου πρωθυπουργού «Μωυσή» που κατατροπώνει αφ’ υψηλού τον άξεστο Ανατολίτη «σουλτάνο» και αποθεώνεται με οπαδικές κραυγές να μην υποκρύπτει στο βάθος το… «πάμε στη Χάγη και για τη Ρόδο».