Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Προσωπικά βρήκα εξαιρετικά ενοχλητική την επίσκεψη της Γερμανίδας «υπηρεσιακής» καγκελαρίου στην Αθήνα, ανήμερα της επετείου του «ΟΧI».
Γιατί εκείνο το «ΟΧΙ» των Ελλήνων ενάντια σε κάθε πρόβλεψη έρχεται σε θλιβερή αντίστιξη με το ολοπρόθυμο «ναι» των σημερινών ελληνικών κυβερνήσεων σε μία άλλη παραλλαγή γερμανικού ηγεμονισμού που καταδυναστεύει την Ευρώπη.
Και η αποχαιρετιστήρια παρουσία της Μέρκελ δεν είχε το παραμικρό ίχνος μεταμέλειας για τη σύγχρονη καταστροφή της χώρας μας από τον γερμανικό οδοστρωτήρα. Τη μετατροπή της σε μια βολική αποικία μαζικού τουρισμού, με πρώτους και καλύτερους πελάτες τους Γερμανούς, που επαιτεί για δανεικά, χωρίς καν να διεκδικεί τα οφειλόμενα της προηγούμενης… παρτίδας.
«Σας πόνεσα» είπε η χοντρόπετση αυτή Γερμανίδα, αλλά «συγγνώμη» δεν υπήρχε στον λόγο της. Αντίθετα, ήταν σαν να φώναζε: «Το αξίζατε»! Πιθανόν και να… «σας άρεσε», με αυτούς τους πολιτικούς γυμνοσάλιαγκες που εκλέγετε. Η Μέρκελ, λοιπόν, δεν ήρθε για να την ξαναγνωρίσουμε και να τη συμπαθήσουμε, «όπως κανονικά θα έπρεπε», σύμφωνα με τον αναιδή Γερμανό πρέσβη. Ήρθε να επιθεωρήσει τα πεπραγμένα της σε μια επαρχία της σύγχρονης γερμανικής οικονομικής ενδοχώρας, πριν παραδώσει στον επόμενο. Και είναι αλήθεια ότι τα βρήκε όλα «καλώς καμωμένα». Με ολάκερη σχεδόν την πολιτική τάξη να τη γλείφει πατόκορφα και τα καλοταϊσμένα συστημικά μέσα να ακολουθούν, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αυτά που ζήσαμε ήταν ένα απλά ένα δυσάρεστο όνειρο, μια κακιά στιγμή. «Το καλό μας ήθελε», αλλά εμείς δεν μπορέσαμε να το καταλάβουμε.
Κάπως έτσι και ο πρωθυπουργός της χώρας, αφού βάρεσε πέντε προσοχές, αποδίδοντας τις δέουσες τιμές στην «επιθεωρήτρια», έσπευσε να δικαιολογηθεί: «Δεν είμαστε όπως μας ξέρατε! Αλλάξαμε. Προσαρμοστήκαμε. Μπορεί να μας αδικήσατε λίγο, αλλά από δω και μπρος θα είμαστε καλά παιδιά και θα κάνουμε ό,τι μας λέτε». Λίγο τσαγανό να είχε ο Μητσοτάκης, θα θύμιζε στην κυρία Μέρκελ ότι η Ελλάδα τιμωρήθηκε (όχι «αδικήθηκε») για αμαρτίες, που σε σύγκριση με τις αντίστοιχες γερμανικές μοιάζουν με πταίσματα. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι τα ελληνικά χρέη προέκυψαν από την καλοπέραση, το ούζο και τις αστακομακαρονάδες, οι γερμανικές αντίστοιχες οφειλές προέκυψαν από την επιθετικότητα ενός λαού που ρήμαζε το σπίτι του γείτονα σκοτώνοντας όποιον έβρισκε μέσα. Και στο τέλος παρίστανε το θύμα, διεκδικώντας τη διαγραφή των χρωστούμενων και των επανορθώσεων, όπως συνέβη δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα με τη Γερμανία.
Δεν υπήρχε βεβαίως η παραμικρή πιθανότητα Ελληνας πολιτικός από τους σημερινούς να θυμίσει στη Γερμανία το παρελθόν της. Θα περίμενε όμως κανείς ότι, με αφορμή τουλάχιστον την επέτειο της περήφανης ελληνικής απάντησης στο τελεσίγραφο του Αξονα, κάποιος θα θύμιζε στη Γερμανίδα καγκελάριο τα «χρωστούμενα» στην πατρίδα μας. Κι άμα δίσταζε ο πρωθυπουργός για να μη χαλάσει την ατμόσφαιρα, τάχα μου ζεστασιάς, με την ακριβοθώρητη καλεσμένη του, θα μπορούσε να έχει πασάρει ένα σκονάκι σε αυτή την ταλαίπωρη την Πρόεδρο, που συλλαβίζει αυτά που της γράφουν, να προσθέσει και μια πενιά για τις αποζημιώσεις. Στη σκιά έστω του προκατόχου της που είχε θέσει το ζήτημα ορθά-κοφτά (και μάλλον γι’ αυτό στερήθηκε την υποψηφιότητα για μια νέα θητεία).
Δυστυχώς, κανείς δεν αναφέρθηκε στα «οφειλόμενα». Κι όταν παραλείπουν να το κάνουν οι ανώτατοι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους, οι Γερμανοί δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Είτε με τη Μέρκελ είτε με τον επόμενο, έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους. Μπορούν να επιθεωρούν την αποικία τους, χωρίς να ανοίγει μύτη. Οι Ελληνες πολιτικοί που αντιστέκονται ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα ευδοκιμούν οι ευπειθείς υπάλληλοι…
