Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Μια πρώτη παρατήρηση στον απόηχο των «επινικίων» για την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο είναι ότι ένας πρωθυπουργός που σέβεται τη θεσμική του υπόσταση δεν βάζει την οικογένεια, τους υπουργούς του, τους διαφόρους συμβούλους, ακόμη και μετακλητούς υπαλλήλους του κόμματος να τον «αποθεώσουν», προκειμένου να σερβίρει μετά την εξ οικείων «αποθέωση» ως… είδηση στα εγχώρια μέσα ενημέρωσης επιρροής του.
Αρκούν τα εύσημα από τρίτους που, για να είμαστε ειλικρινείς, υπήρξαν. Μια δεύτερη παρατήρηση, πολύ πιο σοβαρή, είναι ότι ακόμη και το μοναδικό, από εθνικής σκοπιάς, «δυνατό» σημείο στην πρωθυπουργική ομιλία, δηλαδή η αναφορά στην Κύπρο, έγινε με αδύναμη διατύπωση. Συγκεκριμένα, ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στο Διεθνές Δίκαιο, που κατά καιρούς μάς έχει σερβίρει εκτρώματα, όπως το Σχέδιο Ανάν, και όχι στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, που δημιουργεί πολύ καλύτερες προϋποθέσεις κεκτημένων για την επίλυση του κυπριακού ζητήματος.
Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου εξυπηρετεί διαχρονικά στερεότυπα, τα οποία έχει αποδειχθεί ότι τροφοδοτούν τις ατέρμονες, σοβιετικού τύπου, διαπραγματεύσεις για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και ρίχνουν νερό στον μύλο της Τουρκίας. Αλλά δεν προάγει από μόνη της τις επιδιώξεις της Λευκωσίας για βιώσιμη λύση του Κυπριακού, αρμόζουσα με τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Προκαλεί εντύπωση, μάλιστα, το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης χειροκρότησε αυτή την αναφορά, ενώ τρεις μόλις μέρες νωρίτερα, σε εκδήλωση προς τιμήν του αείμνηστου Βάσου Λυσσαρίδη, είχε χειροκροτήσει τη σημαίνουσα διάκριση μεταξύ Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου που είχε τονίσει ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Ο κ. Παυλόπουλος στην πολυσήμαντη παρέμβασή του είχε εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ της χρήσης των δύο όρων. «Η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει την πολιτειακή μορφή ομοσπονδιακού κράτους κατά τα διεθνή, κυρίως τα ευρωπαϊκά, πρότυπα. Ουδεμία μορφή συνομοσπονδίας, ευθεία ή συγκεκαλυμμένη, είναι ανεκτή» είχε επισημάνει ο τέως Πρόεδρος, εξηγώντας και το «γιατί»: «Πέραν του ότι μια τέτοια “λύση” είναι εξ ορισμού θνησιγενής και εξυπηρετεί μόνο τις βλέψεις και τα συμφέροντα της Τουρκίας, με το να οδηγεί σε αποσύνθεση την Κυπριακή Δημοκρατία, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πυρήνα του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού Δικαίου, κυρίως δε με τις διατάξεις της Συνθήκης Ευρωπαϊκής Ενωσης, ως προς την πολιτειακή μορφή και την κυριαρχία των κρατών-μελών της. Πραγματικά αποτελεί κοινό νομικό και πολιτικό τόπο ότι συνομοσπονδιακό κράτος δεν μπορεί να είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δοθέντος ότι δεν δύναται εκ φύσεως να ανταποκριθεί, μεταξύ άλλων, και στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού Κεκτημένου. (…) Η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει ως μέλος της διεθνούς κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ΜΙΑ νομική προσωπικότητα».
Σε απλά ελληνικά, ο Προκόπης Παυλόπουλος εξήγησε ότι στις αναφορές των Ελλήνων πολιτικών για το Κυπριακό πρέπει να προτάσσεται το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και να έπεται το Διεθνές, καθώς το πρώτο δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για μια λύση ευνοϊκή προς τα ελληνικά συμφέροντα. Δυστυχώς, όμως, αυτή η μεγάλης σημασίας επισήμανση του τέως Προέδρου δεν… χώρεσε στο σκονάκι του ΕΛΙΑΜΕΠ που πήρε μαζί του στην Ουάσινγκτον ο πρωθυπουργός.
