Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Η επιμονή των κυβερνήσεων Αθήνας και Λευκωσίας να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης χαλαρά, επειδή αυτό επιβάλλει το ευρωπαϊκό… πρωτόκολλο φιλοξενίας, ισοδυναμεί με σύγχρονο δωσιλογισμό.
Αν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί αφίξεων, σε δύο μόλις χρόνια οι Αφρικανοί μουσαφίρηδες θα φτάνουν σχεδόν το 10% του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μισό αιώνα σχεδόν μετά το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο που οδήγησε στη βάρβαρη τουρκική εισβολή, στην κατοχή και την προσφυγιά, μια νέα προδοσία εξυφαίνεται εις βάρος του μαρτυρικού νησιού. Κι αυτή τη φορά, όχι από κολονέλους με στολή και παρακρατικούς που κατέλαβαν την εξουσία με τα τανκς. Από εκλεγμένους πολιτικούς με κοστούμια και γραβάτες διαπράττεται το έγκλημα, αυτούς που σε Αθήνα και Λευκωσία εφαρμόζουν αντεθνική πολιτική στο Μεταναστευτικό, αφήνοντας ανεξέλεγκτη την πλημμυρίδα μουσουλμάνων εποίκων να αλλοιώνει την πληθυσμιακή υπόσταση του ελληνικού έθνους.
Κι αν στην περίπτωση της Ελλάδας το έγκλημα συντελείται σε βάθος χρόνου και κρύβεται κάτω από το χαλί με την κυκλική μεταφορά των λαθραίων από τα νησιά στην ενδοχώρα και στα γκέτο της αθηναϊκής Καμπούλ, στην Κύπρο η εισβολή εξελίσσεται με δραματικούς ρυθμούς, απειλώντας να αλλάξει την πληθυσμιακή σύσταση του νησιού, ταχύτατα, για δεύτερη φορά έπειτα από την άφιξη των Τούρκων στα Κατεχόμενα.
Αυτή τη φορά η επέλαση γίνεται εξίσου συντεταγμένα, αλλά με προορισμό την ελεύθερη Κύπρο. Καραβιές «προσφύγων» περνούν την πράσινη γραμμή, αποβιβάζονται με πλωτά μέσα ή καταφθάνουν σαν κύριοι με πτήσεις από την Κωνσταντινούπολη και με το που πατάνε το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ζητούν άσυλο. Με αυτή τους την ενέργεια νομιμοποιούν, βρέξει – χιονίσει, την παραμονή τους στο ελεύθερο τμήμα του νησιού, τουλάχιστον για 12 μήνες, μετά το πέρας των οποίων, αν το αίτημα τους απορριφθεί, απλά… εξαφανίζονται.
Η κυπριακή κυβέρνηση ακολουθεί εξίσου ελαστική πολιτική με την ελληνική, για να μη στεναχωρήσει τις αρμόδιες ευρωπαϊκές υπηρεσίες μετανάστευσης και το «μπουλντόγκ» που τις επιβλέπει, την αρμόδια επίτροπο Ιλβα Γιόχανσον. Εξυπηρετεί δηλαδή αρχές, προτεραιότητες, πιθανότατα και συμφέροντα τρίτων εις βάρος των Ελληνοκυπρίων. Κι όταν αυτή η «εξυπηρέτηση» υποσκάπτει την εθνική ασφάλεια στο νησί, μιλάμε ευθέως για προδοσία.
Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Οι ρυθμοί αφίξεων είναι καταιγιστικοί, κάνοντας κάποιους Κύπριους ιστορικούς, όπως ο Πέτρος Σαββίδης, να υποστηρίζουν ότι πλέον το Μεταναστευτικό είναι σοβαρότερο πρόβλημα και από το ίδιο το Κυπριακό! Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2022 οι ρυθμοί των αιτήσεων ασύλου διπλασιάστηκαν σε σχέση με πέρυσι, ξεπερνώντας τις 2.000 τον μήνα! Και, φυσικά, όσοι απορρίφθηκαν έχουν δικαίωμα προσφυγής σε δευτεροβάθμιο όργανο, γεγονός που νομιμοποιεί την παράταση της παραμονής τους.
Για σκεφτείτε το λίγο. Σε ένα εξάμηνο οι αφίξεις λαθραίων ήταν τριπλάσιες από τις γεννήσεις στο ελεύθερο τμήμα του νησιού (12.000 έναντι 4.250)!
Το 50% όσων καταφθάνουν ως «πρόσφυγες» είναι έποικοι από χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, στη μεγάλη πλειονότητά τους μουσουλμάνοι και άντρες στρατεύσιμης ηλικίας. Δεν κατατρέχονται από κάποιον, ούτε ζουν κατ’ ανάγκην σε πολεμικές ζώνες. Απλά, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον, ενθαρρύνονται από την Τουρκία να εγκατασταθούν στην ελεύθερη Κύπρο.
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι αν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί αφίξεων, σε δύο μόλις χρόνια οι Αφρικανοί μουσαφίρηδες θα φτάνουν σχεδόν το 10% του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ σε μία πενταετία ένας στους τέσσερις κατοίκους θα είναι μεταφερόμενος μετανάστης.
Για νέο «Αττίλα» μιλάει και ο εξαιρετικός συνάδελφος Σάββας Ιακωβίδης, ένας Νέστορας της δημοσιογραφίας στο νησί, που δεν μασάει τα λόγια του: «Χιλιάδες Αφρικανοί, αφού μεταφερθούν στην Τουρκία και μετά στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, εισβάλλουν στις ελεύθερες περιοχές χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Λογικά θα έπρεπε να φυλακιστούν αμέσως και τάχιστα να απελαθούν, αλλά όχι. Δηλώνουν ότι είναι δήθεν πολιτικά διωκώμενοι και αιτούνται πολιτικού ασύλου.
Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει στην Ε.Ε., υπόκειται σε κανονισμούς και άρα μεταφέρει όλες αυτές τις ορδές των παρανόμων στο κέντρο Πουρνάρα μέχρι να εξεταστεί η αίτησή τους. Κάθε μέρα πάνω από 100 παράνομοι εισβάλλουν στις ελεύθερες περιοχές».
Και ο Σάββας Ιακωβίδης καταλήγει, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Είναι ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος τον οποίο η κατοχική Τουρκία επέλεξε για να κατακτήσει ολόκληρη την Κύπρο. Δεν θα κάνει τρίτη εισβολή. Δεν θα ρίξει ούτε σφαίρα. Οι δεκάδες χιλιάδες των παράνομων μεταναστών που διοχετεύει στις ελεύθερες περιοχές είναι οι οβίδες με τις οποίες θα ισοπεδώσει τη δημογραφική σύνθεση και θα καταντήσει τους Ελληνες τραγική μειοψηφία».
Οι μόνοι που δεν δείχνουν να έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται είναι οι βασικοί διεκδικητές του προεδρικού χρίσματος, που, αντί να προαναγγείλουν κάθετη αλλαγή πολιτικής στο Μεταναστευτικό, προτιμούν να αναλώνονται σε σκιαμαχίες για απολιθώματα… ατελέσφορης διπλωματίας, όπως το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά. Δυστυχώς οι υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα δείχνουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου με το πρόβλημα του Μεταναστευτικού και όταν ένας από αυτούς θα κληθεί να αναλάβει τον Φεβρουάριο του 2013 την εξουσία, μάλλον θα αντιμετωπίσει τετελεσμένα χωρίς δυνατότητα ανατροπής.
Με την εξαίρεση ενός ικανού και μαχητικού υπουργού Εσωτερικών που προσπαθεί μάταια να… κρατήσει τα μπόσικα, πιέζοντας για την κατασκευή φράχτη κατά μήκος της διαχωριστικής γραμμής, η πολιτική ηγεσία στο νησί μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απειλής. Ευαγγελίζεται, όπως ακριβώς και το ελληνικό κοινοβουλευτικό στερέωμα, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι συνθήκες στην Κύπρο είναι ιδιαίτερες και ότι αν απειλούνταν η συνοχή και η εθνική ασφάλεια σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα είχαν καταργηθεί ντε φάκτο όλοι οι κανόνες… υποδοχής, όπως ακριβώς συνέβη πρόσφατα στα σύνορα Μαρόκου – Ισπανίας.
Η επιμονή των κυβερνήσεων Αθήνας και Λευκωσίας να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης χαλαρά, επειδή αυτό επιβάλλει το ευρωπαϊκό… πρωτόκολλο φιλοξενίας, ισοδυναμεί με σύγχρονο δωσιλογισμό. Ακούσιο ή όχι, ελάχιστα ενδιαφέρει όταν απειλείται το μέλλον των επόμενων ελληνικών γενεών.
