Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Ο μόνος αληθινός εχθρός της Ν.Δ. είναι ο εαυτός της. Αριστερά της είναι διαλυμένα σωματεία της αριστεράς, με το ΚΚΕ μόνο να «τσιμπάει» συγκυριακά από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και ένα ΠΑΣΟΚ με έναν πολιτικά ανίκανο Ανδρουλάκη, ο οποίος και μόνος του να έτρεχε στον ιππόδρομο θα ερχόταν… τρίτος. Αυτό βέβαια δεν είναι υγιές για τη χώρα, τη δημοκρατία, αλλά και την ίδια τη Ν.Δ.
Είναι καλό πράγμα ο ανταγωνισμός, να νιώθεις το βήμα του αντιπάλου να σε πλησιάζει και να προσπαθείς να είσαι καλύτερος, να επιταχύνεις το βήμα προς το καλό και το εθνωφελές. Επίσης, όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, έτσι και στην πολιτική είναι λάθος να θεωρείς τους ανθρώπους δεδομένους. Είναι προφανές πως, για να φτιάξεις μια μεγάλη νικηφόρα πλειοψηφία στην κάλπη με κυβερνησιμότητα, πρέπει να προσεταιριστείς και αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους, όπως και ψηφοφόρους που βρίσκονται αριστερότερα. Ας τους πούμε «πιο κεντρώους». Καλό όμως είναι να έχουμε υπόψη πως υπάρχει και ο κορμός της βάσης, οι Δεξιοί, οι νοικοκυραίοι, που χλευάζει η μηδενιστική αριστερά, αλλά και κάτι φιλελέφτ, οι οποίοι πρέπει να ικανοποιούνται πολιτικά και όχι να νιώθουν μουσαφιραίοι στο ίδιο τους το σπίτι.
Οι συνθήκες του 2012 δεν είναι ίδιες με σήμερα, αλλά το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα, με το ιστορικό χαμηλότερο της Ν.Δ., λίγο πιο κάτω, αν θυμάμαι καλά, από το 19%, απέδειξε πως είναι πιθανό οι δεδομένοι να μην είναι δεδομένοι. Στις δεύτερες φοβήθηκαν τις τυχοδιωκτικές ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει επανέκαμψαν, αλλά μετά… ξεφοβήθηκαν και σε λίγα χρόνια ψήφισαν και έφεραν στην εξουσία την πιο απίθανη μηδενιστική κλίκα και τον ακομβίωτο, πρώην τάχα σκληρό «Δεξιό», Στρατάρχη.
Θα λέμε στα εγγόνια μας πως μας κυβέρνησαν αυτοί οι τύποι και δεν θα μας πιστεύει κανείς. Ομως, μας κυβέρνησαν, παίξανε τη χώρα στο πολιτικό μπαρμπούτι και παραλίγο να φέρουν ντόρτια. Αν ο Τσίπρας δεν φοβόταν Ειδικό Δικαστήριο, θα μας είχαν πετάξει στα βράχια και θα ζούσαμε πρωτοφανείς στιγμές οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης. Κατάπιε το δημοψήφισμα, έδιωξε κλοτσηδόν την ημίτρελη καραφλή πριμαντόνα και γλιτώσαμε τα χειρότερα, με μεγάλες όμως ζημιές στη λαθρομετανάστευση, στην ασφάλεια, στην ποιότητα της δημοκρατίας και με θεσμικές αβαρίες, που τώρα τις αποκαλύπτουν μόνοι τους αλληλοσφαζόμενοι, όπως τη σκευωρία περί Novartis.
Σήμερα, οι συνθήκες δεν είναι σε καμία περίπτωση οι ίδιες με το 2012. Η χώρα έχει βέβαια προβλήματα, όμως είναι ισχυρότερη οικονομικά, έχει αναπτύξει συμμαχίες, έχει θωρακιστεί ακόμη περισσότερο στρατιωτικά. Υπάρχουν όμως ζητήματα που έχουν προβληματίσει και θορυβήσει μεγάλο κομμάτι της δεξιάς, συντηρητικής βάσης. Και, να θυμάστε, η συντήρηση μόνο καλή έννοια έχει, γιατί σημαίνει φροντίδα. Προϋπόθεση της προόδου είναι να φροντίζεις, να συντηρείς αυτό που έχεις. Ο νόμος περί του γάμου ομοφύλων και της υιοθεσίας από αυτούς προκάλεσε αντιδράσεις – και δεν αναφέρομαι σε καφριλίκια γραφικών.
Αναφέρομαι στις αξιακές αντιρρήσεις σοβαρών ανθρώπων. Το ίδιο ισχύει και για τη διαχείριση του Μεταναστευτικού, όπου, μετά το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, είχαμε οπισθοχώρηση του κρατικού μηχανισμού στην άμυνα έναντι της οργανωμένης εισβολής που υφίσταται η χώρα. Ετσι δημιουργούνται συνθήκες για να «ψαρέψουν» απογοητευμένους δεξιούς ψηφοφόρους τα διάφορα μορφώματα δεξιότερα. Η σκλήρυνση της στάσης μας, η αυστηρή φύλαξη των συνόρων είναι μονόδρομος. Πρέπει να μην μπαίνουν και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να φύγουν πολλοί που εισέβαλαν. Το γεγονός πως οι εκ δεξιών της Ν.Δ. δεν μπορούν να διοικήσουν ούτε περίπτερο και μερικοί θυμίζουν έμπορο φιδελαίου από γουέστερν (Snake oil trader) δεν έχει σημασία για την τιμωρητική ψήφο.
Υπάρχει χρόνος διόρθωσης, εφόσον υπάρξουν πράξεις με μετρήσιμα αποτελέσματα, π.χ. για το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της χώρας, που δεν είναι τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα δικαιώματα των «παραδείσιων πουλιών» της κοινωνίας, αλλά το Δημογραφικό, η υπογεννητικότητα. Παράλληλα, θα πρέπει να ξεπεραστούν οι φοβίες στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, διότι, όπως λένε και οι μεγάλοι μας φίλοι και σύμμαχοι, «All politics are local politics» – ψηφίζουν ο Γιάννης και η Μαρία, και όχι η Φον ντερ Λάιεν. Αν δεν γίνουν αυτά και δεν αντιμετωπιστεί και το κόστος ζωής, που έχει γίνει δυσβάστακτο για τα χαμηλά εισοδήματα, τότε θα υπάρξουν απώλειες άγνωστης έκτασης, διότι η κινδυνολογία, όπως διδάσκει η ιστορία με τον βοσκό και τον λύκο, δεν πιάνει πάντα.
