Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα φυσικού πλούτου της Πατρίδας, μεταξύ των οποίων ο μεγαλύτερος, ο τελευταίος πνεύμονας της Αττικής, όπου ζει σχεδόν η μισή Ελλάδα, έχει γίνει καμένα ερείπια.
Δεκαετίες θα περάσουν, όλοι εμείς θα είμαστε στα αιωνίους μονάς, όταν, ίσως, αποκατασταθεί αυτός ο πλούτος της χλωρίδας και της πανίδας στην ομορφιά και την ευρωστία που είχε ως πριν από λίγες μέρες. Φανταστείτε ότι το Τατόι και η περιοχή είχαν καεί πριν από έναν αιώνα, το 1916. Πήρε 105 χρόνια να φτάσει αυτό το δάσος στην ανάπτυξη που είχε ως πριν από λίγες ημέρες.
Κύριο μέλημά μας είναι η αποκατάσταση αυτού του εθνικού θησαυρού, να τον ξαναζωντανέψουμε, ακόμη κι αν θα τον απολαύσουν τα δισέγγονά μας. Σήμερα όμως η ανθρώπινη γνώση και τεχνολογία επιτρέπει πράγματα αδιανόητα παλαιότερα και σε συντομότερο χρόνο. Εγραψα πολλά για την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού δάσους, δεν τα έβγαλα από το κεφάλι μου, δεν είμαι δασολόγος ούτε γεωπόνος, διάβασα τις προτάσεις ειδικών. Πάντως σε ό,τι αυτοί, οι ειδικοί, προτείνουν και αποφασίσει το κράτος να υλοποιήσει, με σχεδιασμό και οργάνωση, με μακρόπνοο όραμα, πρέπει να είμαστε όλοι αρωγοί, όλοι εθελοντές, αφιερώνοντας όσο χρόνο, ιδρώτα, κόπο και χρήμα μπορούμε.
Να απευθυνθούμε άμεσα και στους καλύτερους του εξωτερικού, να ζητήσουμε βοήθεια και τεχνογνωσία από τους φίλους μας παντού στον κόσμο. Θα πω άλλη μια ιδέα κι αν είναι λάθος, συγχωρέστε με. Είπα, δεν είμαι ειδικός αλλά ανυπομονώ να πάρω οδηγίες, να αγοράσω τα δέντρα που πρέπει, που θα λέει το κρατικό σχέδιο, και να πιάσω την τσάπα για να τα φυτέψω και μετά να τα φροντίζω όσα χρόνια χρειάζεται. Μόνο «δικαίωμα» που θα απαιτήσω, όταν γίνουν διπλάσια από το μπόι μου και ρίχνουν πια σκιά, να κάτσω λίγο στον ίσκιο τους.
Λέω λοιπόν, οι Ισραηλινοί έχουν μετατρέψει σε πράσινους παραδείσους μεγάλες εκτάσεις ερήμου, κανονικής ερήμου, από αυτήν που μόνο καμήλες επιβίωναν για κάποιες μέρες. Μήπως να ζητήσουμε βοήθεια; Σε μας, που δεν είμαστε δα έρημος, θα είναι πιο εύκολο. Μήπως, λέω, μη με περιγελάσετε, υπάρχουν τρόποι μαζικής εναέριας σποράς και ποτίσματος, ώστε να το κάνουμε μαζικότερα και γρηγορότερα; Το έχουν κάνει άλλοι επιτυχώς; Αυτοί που πρέπει, οι ειδικοί, να το ψάξουν και να κινηθούμε γρήγορα. Να μην αφήσουμε να ερημοποιηθεί η Πατρίδα μας.
Και είναι ώρα αυτή η όποια αστική τάξη έχουμε να αποδείξει εάν και πόσο νοιάζεται αυτόν τον τόπο. Κάποιοι το έχουν κάνει και με αθόρυβος ευεργεσίες, τώρα όμως είναι ώρα να επιστρατευθούν και κριθούν οι πάντες. Άλλωστε και οι μεγαλοσχήμονες αναπνέουν τον ίδιο αέρα με μας και δεν ζουν συνέχεια στην Εσπερία. Αφού λοιπόν έχουμε πλήρη καταγραφή όλων των εκτάσεων που κάηκαν, ο πρωθυπουργός να καλέσει όλους τους ισχυρούς του τόπου σε μια μεγάλη αίθουσα, π.χ. στο Ζάππειο, και να τους ρωτήσει πόσες χιλιάδες στρέμματα θα αναλάβει να αναδασώσει ο καθένας, συμμετέχοντας στο σχέδιο που θα εκπονήσουν οι αρμόδιοι. Να αναλάβουν άμεσα το κόστος για τον καθαρισμό, την κορμοδεσία, αν το λέω σωστά, των καμένων περιοχών, ώστε να φτιαχτούν τα αντιστηρίγματα και τα φράγματα που απαιτούνται, για να μην έχουμε πλημμύρες και φύγει το χώμα, και μετά να αναλάβουν το κόστος της αναδάσωσης και της φροντίδας των δενδρυλλίων, μέχρι να μη χρειάζονται φροντίδα πια από τον άνθρωπο, πλην της φύλαξης και του καθαρισμού των δασών από τα ξερά.
Και να δοθεί η δυνατότητα και σε μικρότερους χορηγούς, εταιρίες ή και φυσικά πρόσωπα, να υιοθετήσουν, να αναλάβουν το ίδιο για όση έκταση μπορεί ο καθένας, ένα, πέντε, δέκα στρέμματα, εκατό. Να μια ευγενής άμιλλα, όχι ποιος έχει το μεγαλύτερο κότερο, την πιο εντυπωσιακή βίλα στη Μύκονο ή αλλού, αλλά ποιος θα αφήσει πίσω του το σπουδαιότερο μνημείο, ολόκληρα δάση, γεμάτα ζωή, γεμάτα ελληνική χλωρίδα και πανίδα, αμέτρητους μικρούς ζωντανούς Παρθενώνες της φύσης της Πατρίδας. Ακόμη και όσοι έχουν περιουσίες μέσα ή δίπλα στο δάσος να έχουν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν το γύρω τους φυσικό περιβάλλον, το δάσος, με έξοδά τους, πάντα, επαναλαμβάνω, με βάση κεντρικό κρατικό σχέδιο και οδηγίες των ειδικών.
Και είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα πει όχι. Άλλος από φιλοτιμία, άλλος από ντροπή, όλοι θα συνδράμουν και έτσι, μαζί με την τεχνογνωσία, τη βοήθεια, φίλων μας από το εξωτερικό, την πανστρατιά της κοινωνίας και την οικονομική συνεισφορά του «ρετιρέ» της Ελλάδας αλλά και κάθε φιλότιμου πατριώτη, θα επιτύχουμε ένα όραμα, ένα θαύμα, έναν ευγενή σκοπό, που μόνο η υπεράσπιση της Πατρίδας στο πεδίο της μάχης είναι ευγενέστερος. Θα μας ευγνωμονούν οι επόμενες γενιές…
