Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Η αριστερόστροφη ιστοριογραφία, που έχει σχέση με την επιστήμη όση εγώ με το μπαλέτο, διατείνεται πως η Επανάσταση ήταν κοινωνική, ταξική.
Με τα κριτήρια της μαρξιστικής ψευτοθρησκείας χωρίς Θεό ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς ήταν ακροδεξιοί ισλαμοφοβικοί. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα Απομνημονεύματα των αγωνιστών και τις μαρτυρίες αυτοπτών ξένων, Φιλελλήνων και μη, για να χρησιμοποιήσει μετά τον Κορδάτο και τους ομοίους μόνον για προσάναμμα ή χαρτί υγείας σε περίπτωση πολέμου. Διαβάζοντας τους πρωταγωνιστές και όχι τους σχολιαστές τους, θα διαπιστώσει το προφανές, πως ήταν ένας ολοκληρωτικός εθνικός και θρησκευτικός πόλεμος. Ηταν ή εμείς ή αυτοί. Αυτοί που επί τέσσερις αιώνες έκοβαν από μας κομμάτια, αφελλήνιζαν ψυχές με τον εξισλαμισμό, άλλους σκότωναν, άρπαζαν παιδιά, απομυζούσαν τον κόπο μας με την αυθαίρετη φορολογία, συχνά με ενδιάμεσους ημέτερα παράσιτα και προδότες. Βαθιά μέσα στην ψυχή, όμως, του σκλαβωμένου λαού έκαιγε το ανέσπερο φως της Ελευθερίας, η μνήμη του Βασιλιά μας και της θυσίας του.
Αριστεροί και φιλελέφτ αμφισβητούν την ιστορική συνέχεια του Εθνους και με διάφορους τρόπους παπαγαλίζουν τις μισελληνικές και επιστημονικά φαιδρές θεωρίες του Φαλμεράιερ. Πως, δηλαδή, χάθηκε η συνέχεια του αρχαίου αίματος και είμαστε ένα συμπίλημα Σλάβων, Τούρκων, Αλβανών και όποιων εν πάση περιπτώσει πέρασαν από αυτή τη γη. Λένε, δε, «έλα μωρέ, 400 χρόνια Τουρκοκρατία είναι δυνατόν να μην αναμειχθήκαμε;». Λογικοφανής ανοησία, που δείχνει αβυσσαλέα ιστορική άγνοια. Νομίζουν πως τότε υπήρχαν μπαράκια και καφετέριες, όπου συχνάζανε Ελληνες και Τούρκοι, κάνανε κόρτε, ερωτευόντουσαν, παντρευόντουσαν, είχαν θεμιτές και αποδεκτές σχέσεις και οι συμπεθέροι ανταλλάσσανε επισκέψεις. Πέραν του ότι τις θεωρίες αυτές τις «σκότωσαν» οι γενετιστές, ο Καβάλι Σφόρτσα και ο Σάικ, διαπιστώνοντας την αδιάκοπη συνέχεια των Ελλήνων, αγνοούν το τείχος που ύψωνε η θρησκεία, ότι τα μιλέτ, τα έθνη, ζούσαν με σαφή διαχωρισμό. Ηταν ατίμωση η σχέση Χριστιανής με μουσουλμάνο και ο εξισλαμισμός οποιουδήποτε για την υπόλοιπη χριστιανική οικογένειά του ισοδυναμούσε με θανατική απώλεια, ήταν λόγος πένθους.
Μόνο με βίαιους εξισλαμισμούς ή όταν μέρος της ελίτ των σκλαβωμένων εξωμοτούσε για να διατηρήσει τα προνόμια και τις γαιοκτησίες της αναμειγνυόταν το αίμα μας με του δυνάστη και ήταν πάντα μονόπαντα, από εμάς προς αυτούς. Γι’ αυτό οι Τούρκοι μάς μοιάζουν και πλέον, με τη μόδα των τεστ DNA για έρευνα της καταγωγής, κάθε μέρα ανακαλύπτουν έκπληκτοι την ελληνική καταγωγή τους. Ειδικά στη Μικρά Ασία, που η κατάκτησή της ξεκίνησε από μόλις 25.000 ιππείς, η προδοσία των ελίτ οδήγησε σε διαδοχικούς μαζικούς εξισλαμισμούς, αφού συμπαρέσυραν μεγάλο μέρος των κολίγων τους.
Ο Ελληνισμός έχει πάντα έναν εχθρό, τη βαρβαρότητα, όποιοι και να είναι οι φορείς της. Τότε τους Τούρκους σουνίτες δυνάστες, αργότερα τον Ιταλικό Φασισμό και τον Γερμανικό Ναζισμό, μετά τα ξαδερφάκια τους, τον κομμουνισμό, στην πιο σκληρή εκδοχή του, τη σταλινική. Σήμερα πάλι έχουμε απέναντι την Τουρκία, το κράτος συμμορία και τους εγχώριους μηδενιστές εχθρούς της διαχρονίας του Έθνους, τους εχθρούς της Πίστης μας, του κυκλώπειου τείχους που μας διαφύλαξε από τον εξισλαμισμό και τον αφανισμό.
Η φύση της Επανάστασης ως ολοκληρωτικού πολέμου αποδεικνύεται από την αγριότητα της σύγκρουσης, αφού γνωρίζαμε πως σε περίπτωση ήττας οι Τούρκοι δεν θα άφηναν ρουθούνι.
Η δε φύση της ως θρησκευτικού πολέμου, σύγκρουση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, δεν αποτυπώνεται μόνο στα απομνημονεύματα των Αγωνιστών, αλλά και στα Συντάγματα που μας κληροδότησαν μαζί με την Ελευθερία μας, όπου ήδη από την προμετωπίδα, την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος, προκύπτει ξεκάθαρα η βούλησή τους να ιδρύσουν, αναμειγνύοντας το αίμα τους με το χώμα της γης μας, ένα Χριστιανικό Κράτος. Και όπως απέδειξε η Ιστορία, ο Ορθόδοξος αυτός χαρακτήρας δεν εμπόδισε να ανθήσουν όλες οι άλλες αναγνωρισμένες θρησκείες, που απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία και οι κοινότητές τους ανθούν, σε αντίθεση με την ελληνική μειονότητα σε όμορες χώρες.
Σήμερα κάποιοι, άλλοι δόλια και άλλοι από αφελή άγνοια, θεωρούν πως αυτός ο χριστιανικός χαρακτήρας είναι μουσειακής αξίας, πως πρέπει να καθαιρέσουμε το προοίμιο και άλλες σχετικές διατάξεις του Συντάγματος, όπως το άρθρο 16 που επιτάσσει ως σκοπό της Παιδείας την εθνική, ηθική και θρησκευτική ανάπτυξη των Ελληνοπαίδων και να υποβαθμίσουμε αυτόν τον χαρακτήρα, χωρίζοντας τα τσανάκια μας με την Εκκλησία.
Νομίζουν πως η Εκκλησία είναι έρμα, εμποδίζει την ανάπτυξη. Θυμίζω πως χάρις στο έρμα τα πλοία δεν βουλιάζουν, κρατούν ισορροπία. Η σωφροσύνη και η ιστορική γνώση επιβάλλουν τη στήριξη και αναβάθμιση αυτών που αποτελούν τους πυλώνες της ταυτότητάς μας και όχι την καθαίρεσή τους.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα από αφήγηση ενός καλού φίλου και πατριώτη. Ενας φίλος του, Εβραίος της Ελλάδας, το 1973 ξυριζόταν νωρίς το πρωί ακούγοντας ραδιόφωνο, όταν άκουσε την είδηση της παναραβικής αιφνιδιαστικής επίθεσης κατά του Ισραήλ, που ξεκίνησε τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Σκέφτηκε, «τα αδέρφια μου σκοτώνονται κι εγώ ξυρίζομαι για να είμαι ωραίος;». Πήγε στο Ισραήλ, κατατάχθηκε εθελοντικά και πολέμησε. Γιατί; Τι ήταν εκείνο που αυτόν τον φιλότιμο άντρα, που ενώ θα μπορούσε να μείνει ασφαλής θεατής, τον έστειλε στη φωτιά του πολέμου; Το εθνικό φρόνημα, που επί δύο χιλιάδες χρόνια, χωρίς κράτος, με διασπορά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, διατηρήθηκε στην Κιβωτό της θρησκείας τους. Αυτός ο νέος άντρας πήγε και πολέμησε, διότι επί δύο χιλιάδες χρόνια στο τραπέζι κάθε εβραϊκής οικογένειας η ευχή ήταν «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Και γύρισαν έπειτα από 2.000 χρόνια, πολέμησαν, την πήραν πίσω. Αυτό το λέω για όσους κουράστηκαν στα 48 χρόνια και θέλουν να δεχθούμε στην Κύπρο σχέδιο Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Το δικό μας «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ» ήταν το «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», ήταν ο μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, το «Η Ρωμανία και αν εχάθηκε, ανθεί και φέρει κι άλλο». Και ο φορέας αυτής της πίστης, η δική μας Κιβωτός της Εθνικής μας ταυτότητας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία. Το Ισραήλ αποδεικνύει πως μπορείς να είσαι κράτος με βαθιά θρησκευτική ταυτότητα και ταυτόχρονα πρωτοπόρο στην Παιδεία, στην τεχνολογία, με σύγχρονες δομές και κραταιά στρατιωτική δύναμη και δη πυρηνική δύναμη. Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας φιλοδοξία, για να διασφαλίσουμε την ελευθερία μας και να τιμήσουμε το σύνθημα που απηύθυνε στο σκλαβωμένο Εθνος ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης καθώς διάβαινε τον Προύθο με τους μαυροντυμένους Ιερολοχίτες του: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!»
